آمریکا زمانی که مایل باشد از منافقین به عنوان یک ابزار استفاده میکند

باشگاه خبرنگاران جوان – محمد صادق کوشکی کارشناس مسائل بین الملل درباره همکاری منافقین با آمریکا بیان کرد:  آمریکایی‌ها زمانی که مایل باشند از منافقان به عنوان یک ابزار در مسیر اهداف، برنامه‌ها و سیاست‌هایشان استفاده کنند، چنین رفتاری را در پیش می‌گیرند. در غیر این صورت، منافقان  هیچگاه ابزار و امکانی برای لابی‌گری یا تأثیرگذاری جدی بر سیاست خارجی آمریکا و سیاست آن کشور در قبال جمهوری اسلامی نداشته است. معمولاً این رابطه با این مضمون وجود داشته است که سازمان، بعضاً برای تقویت روحیه طرفدارانش و برای اینکه خود را به عنوان یک عنصر فعال معرفی کند، از برخی چهره‌های سیاسی سابق آمریکا، مانند سناتورهای بازنشسته یا برخی مقامات سیاسی که دیگر در رأس قدرت نبودند، دعوت به عمل می‌آورد. با پرداخت مبالغی، این افراد را به تجمعات خود در اروپا یا آمریکا دعوت می‌کرد و آنها در ازای دریافت چند هزار دلار، سخنرانی کرده و نام سازمان را به عنوان یک اپوزیسیون و نیروی مخالف جمهوری اسلامی تکرار می‌کردند. این اقدامات بیشتر مصرف داخلی و رسانه‌ای برای خود سازمان داشت و در رسانه‌های بین‌المللی بازتابی نمی‌یافت.

وی ادامه داد: در نقطه مقابل، آمریکایی‌ها نیز گاهی از سازمان منافقان، اعم از اعضای خارج از ایران یا تعداد محدودی از افرادی که در داخل با آنها همکاری می‌کنند، برای پیشبرد برنامه‌های خود استفاده کرده‌اند. به عنوان مثال، برخی عناصر مرتبط با سازمان، در زمینه جمع‌آوری اخبار، اطلاعات و جاسوسی از داخل کشور با سرویس‌های امنیتی و جاسوسی آمریکا همکاری می‌کردند. همچنین، زمانی که آمریکایی‌ها می‌خواستند این‌گونه وانمود کنند که با بخشی از اپوزیسیون ایران ارتباط و تأثیرگذاری دارند، سازمان یا برخی چهره‌های آن را به میان می‌کشیدند یا برای اثبات نقض حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی، به این سازمان استناد می‌کردند. در واقع، این یک استفاده ابزاری از سوی آمریکا از سازمان، در زمانی که صلاح می‌دانست، بوده است. در مقابل نیز سازمان از طریق ارتباط با سیاستمداران برکنارشده یا بازنشسته آمریکا، به دنبال کسب مشروعیت و اعتبار بود.

کوشکی افزود: چهره‌های مختلفی، که تقریباً همه آن‌ها بازنشسته یا از کار برکنار شده بودند، در این برنامه‌ها حضور داشتند؛ افرادی مانند رودی جولیانی، شهردار اسبق نیویورک، یا جان بولتون، زمانی که دیگر مسئولیت مشاور امنیت ملی یا نمایندگی آمریکا در سازمان ملل را بر عهده نداشت. اما فعالیت آن‌ها فراتر از این نبوده و سازمان هرگز این قدرت و امکان را نداشته است که تأثیری بر سیاست آمریکا بگذارد یا جهت‌گیری سیاست خارجی آن را تغییر دهد؛ چنین تصوری واقع‌بینانه نیست.