سومین تلاش ناسا برای پرتاب ماموریت “آرتمیس۱” (Artemis I) به یک جذابیت تاریخی تبدیل شد. موشک در ساعت ۱:۴۷ بامداد به وقت منطقه زمانی شرقی روز چهارشنبه ۱۶ نوامبر، برای یک ماموریت ۲۵ روزه به دور ماه با موفقیت پرتاب شد.

پس از این که مهندسان ناسا دو تلاش پیشین برای بلند شدن را متوقف کردند، قوی‌ترین موشک جهان از “مرکز فضایی کندی” (KSC) در فلوریدا به پرواز درآمد.

آرتمیس۱ شامل یک کپسول “اوریون” (Orion) بدون سرنشین است که دور ماه می‌چرخد و پس از یک سفر ۱.۳ میلیون مایلی به سیاره زمین باز می‌گردد.

این یک پرتاب تاریخی است که تحقق نخستین مرحله از هدف آژانس فضایی آمریکا را برای بازگرداندن انسان به سطح ماه برای نخستین بار در نیم قرن گذشته نشان می‌دهد.

این ماموریت در صورت موفقیت‌آمیز بودن، با یک سفر انسانی به دور ماه در سال ۲۰۲۴ دنبال می‌شود و سپس، در سال ۲۰۲۵ یا ۲۰۲۶ می‌تواند نخستین زن و نخستین شخص رنگین‌پوست را پس از “نیل آرمسترانگ” (Neil Armstrong) روی ماه فرود آورد.

مانع تحقق این امر تاکنون، تأخیرهای بسیاری بوده است که موشک ماه غول‌پیکر ناسا با آن روبه‌رو شد و تاریخ پرتاب اولیه آن را از ماه اوت به طور مکرر به تعویق انداخت. در هر حال، پس از تحمل نگرانی‌های مربوط به نشت سوخت، مشکلات موتور و فرار از دو طوفان، “سامانه پرتاب فضایی” (SLS) که چهار میلیارد دلار هزینه داشت، سرانجام به مدار پرتاب شد.

با وجود موفقیت نهایی، این پرتاب بدون مشکل نبود زیرا در چند ساعت پایانی پیش از بلند شدن آن، یک گروه ویژه از مهندسان به سکوی پرتاب فرستاده شدند تا برخی از پیچ‌ها را سفت کنند و نشت سوخت را متوقف سازند.

مجری رسمی ناسا هنگام برخاستن موشک گفت: ما با هم برمی‌خیزیم تا به ماه و فراتر از آن بازگردیم.

حدود ۱۰ دقیقه بعد، با ورود آرتمیس به مدار زمین، موتورهای سامانه پرتاب فضایی خاموش شدند و مرحله اصلی جدا شد. سپس، ناسا در ساعت ۰۳:۴۲ بامداد به وقت منطقه زمانی شرقی اعلام کرد که کپسول اوریون ۲۰ دقیقه از مانور فراقمری خود را به پایان رسانده است و اکنون به سمت ماه پیش می‌رود.

“چارلی بلک ول تامپسون” (Charlie Blackwell-Thompson)، مدیر راه‌اندازی آرتمیس، به همکارانش که تشویق می‌کردند، گفت: شما بخشی از یک “نخستین” هستید که شاید یک بار در یک حرفه اتفاق بیفتد. این اتفاق زیاد رخ نمی‌دهد. همه ما بخشی از یک کار فوق‌العاده ویژه هستیم که نخستین راه‌اندازی آرتمیس است. این ماموریت، نخستین گام در بازگشت کشورمان به ماه و مریخ به شمار می‌رود. آنچه شما امروز انجام داده‌اید، الهام‌بخش نسل‌های آینده خواهد بود.

وی افزود: از طرف همه مردان و زنان در سراسر کشور بزرگ ما که برای گرد هم آوردن این سخت‌افزار تلاش کرده‌اند تا تحقق این روز را ممکن کنند، به نسل آرتمیس می‌گویم که این برای شماست.

تخمین زده شد که ۱۰۰ هزار نفر در امتداد سواحل و جاده‌های بیرون از مرکز فضایی کندی جمع شده بودند تا در اوایل صبح چهارشنبه شاهد پرتاب باشند.

در ادامه، تصاویر ثبت‌شده روی زمین را می‌بینیم که پیش از پرتاب ماموریت تا پس از پرتاب آن گرفته شده‌اند.

این پهپاد ۱۴۷۰ دلار قیمت دارد که در صورت انتخاب کنترلر RC-N۱ قیمت آن به ۱۶۰۰ دلار و در صورت انتخاب کنترلر RC قیمت آن به ۱۷۵۰ دلار افزایش پیدا می‌کند. برای مقایسه باید بگوییم که مدل پایه مویک ۳ با قیمت ۲۰۵۰ دلار راهی بازار شده است.

در این پهپاد دیگر خبری از دوربین تله‌فوتو نیست ولی همان سنسور CMOS موجود در مدل اصلی بار دیگر مورد استفاده قرار گرفته است. حداکثر زمان پرواز با این پهپاد به ۴۶ دقیقه می‌رسد. دوربین مویک ۳ کلاسیک می‌تواند ویدیوهای ۵.۱K با سرعت ۵۰ فریم در ثانیه را ثبت کند و همچنین برای ضبط ویدیوهای اسلوموشن امکان ضبط فیلم‌های ۴K با سرعت ۱۲۰ فریم در ثانیه و رزولوشن ۱۰۸۰p با سرعت ۲۰۰ فریم در ثانیه وجود دارد. بدون نیاز به استفاده از کنترلر و در صورت بهره‌گیری از وای‌فای ۶، کاربران می‌توانند فیلم‌های ضبط شده را با سرعت ۸۰ مگابایت در ثانیه به گوشی خود منتقل کنند.

لنز استفاده شده از فاصله کانونی معادل ۲۴ میلی‌متر بهره می‌برد و همچنین بین دیافراگم F/۲.۸ تا F/۱۱ کاربران می‌توانند دست به انتخاب بزنند. مانند بسیاری از پهپادهای DJI، این مدل هم از امکانات زیادی برای جلوگیری از تصادف و آسیب رسیدن به پهپاد بهره می‌برد. به لطف ۸ سنسور تعبیه شده، می‌تواند مسیر بدون موانع را پیدا کند و همچنین به طور خودکار قادر به برگشت به نقطه‌ی پرواز است.

در نهایت باید بگوییم که برد پهپاد مویک ۳ کلاسیک به حدود ۱۵ کیلومتر می‌رسد و با هر بار شارژ می‌تواند تا ۴۶ دقیقه پرواز کند.

این تی رکس از ۸۰ استخوان اصلی تشکیل شده است، استخوان‌های گم شده این دایناسور نیز بازسازی شده‌اند.
این دایناسور که ابتدا در ایالات متحده کشف شد، روز جمعه قبل از فروش و در حالی که هنوز قیمیت دقیق آن نخمین زده نشده، در سالن تئاتر و کنسرت ویکتوریا در سنگاپور به نمایش گذاشته شد.

این دایناسور نر بالغ، در سال ۲۰۲۰ از زمینی خصوصی در «سازند هلز کریک» در جریان یک حفاری در ایالت مونتانا در آمریکا کشف شد.
دانشمندان معتقدند که این تی رکس غول پیکر ۶۶ تا ۶۸ میلیون سال پیش می زیسته است.
دانشمندان فروش این گونه از دایناسور در یک حراجی مخالفت کرده‌اند. دانشمندان معتقدند تجارت استخوان با پول کلان برای علم مضر است. اسکلت این تی رکس (تیرانوزاروس) ۱۵ پایی قرار است ماه آینده در حراجی هنگ کنگ به بالاترین قیمت پیشنهادی فروخته شود.

فرانسیس بیلین، رئیس کریستیز آسیا و اقیانوسیه، گفت امیدوار است که اشیاء استثنایی نظیر بقایای دایناسورها، توسط موسسات خریداری شوند تا توسط عموم دیده شوند.

در گذشته این اشیاه در نهایت به موزه‌هایی فروخته می‌شد که یا نمونه‌ها را به ‌طور کامل خریداری می‌کردند یا یک مجموعه‌داری را می‌فرستادند تا برای آنها مناقصه انجام دهد، اما در سال‌های اخیر، این آثار به عنوان آثار هنری برای ثروتمندان ارزش‌گذاری شده‌اند و موزه‌ها نمی‌توانند برای خرید این اشیای ارزشمند تاریخی، با قیمت‌های بالای تعیین شده در حراجی‌ها رقابت کنند.
تی رکس ۶۸ میلیون ساله اولین گونه دایناسور گوشتخوار غول پیکری است که برای اولین بار در یک حراچی آسیایی به فروش می‌رسد.
در حالی که همچنان قیمت پایه‌ای برای این هیولا تعیین نشده و هویت فروشنده آن نیز مخشص نیست، اما بلین گفت که اسکلت تی رکس قبلی که «استن» نام گرفته بود در سال ۲۰۲۰ در حراجی نیویورک ۳۱.۸ میلیون دلار فروخته شده بود.

این «تی رکس» جدید که بیش از ۱۳۶۰ کیلوگرم وزن دارد، بخشی از روند جدید حراج‌های استخوان‌ها و اشیایی مکشوفه ماقبل تاریخ است. برخی از کارشناسان نگران آسیب‌هایی هستند که با فروش این استخوان‌های به علم وارد می‌شود. این نگرانی‌‍‌ها بیشتر به این دلیل است که هنگامی که بقایای بقایای آن توسط یک مالک خصوصی جمع آوری می‌شود، برای همیشه از دسترس علم و دانشمندان خارج می‌شوند.
توماس کار، دیرینه‌شناس آمریکایی معتقد است، چنین فروش‌هایی «بی‌شک برای علم مضر» هستند، حتی اگر روی اسکلت‌ها قبل از فروش تحقیق صورت گرفته باشد.
کار در توضیح دلایل نگرانی خود می‌گوید: یک مجموعه‌ای که شما به طور امن و دائمی در اختیار دارید تضمین می‌کند که مشاهداتی که برای اولین بار یک دانشمند از یک فسیل انجام می‌دهد می‌تواند دوباره آزمایش و تکرار شود اما درباره فسیلی که به صورت تجاری نگهداری می‌شود، چنین اطمینانی وجود ندارد.

به گفته آژانس فضایی سرنشین دار چین، ماژول آزمایشگاه فضایی منگتیان چین و موشک حامل آن یعنی موشک لانگ مارچ ۵ بی صبح روز سه‌شنبه به یک برج خدمات منتقل شدند تا قبل از پرواز برنامه‌ریزی شده در روزهای آینده آزمایشات نهایی را انجام دهند. این آژانس در یک خبر کوتاه گفت که کار آماده‌سازی پیش از پرتاب در مرکز پرتاب فضایی ونچانگ در جنوبی‌ترین بخش جزیره هاینان در حال انجام است اما جزئیات بیشتری ارائه نشد.

منگتیان ، دومین جزء آزمایشگاهی ایستگاه فضایی تیانگونگ چین، در اوایل ماه اوت با کشتی به ونچانگ منتقل شد و اوایل این ماه سوخت را در مرکز پرتاب فضایی ونچانگ دریافت کرد.

به گفته طراحان آن در آکادمی فناوری فضایی چین، این ماژول آزمایشگاهی حدود ۱۷ متر طول، ۴ متر قطر و بیش از ۲۰ تن وزن دارد.

تجهیزات علمی نصب شده بر روی آن برای مطالعات ریزگرانش و انجام آزمایش‌هایی در حوزه فیزیک سیالات، علم مواد، علم احتراق و فیزیک بنیادی استفاده خواهد شد.

ونتیان، اولین ماژول آزمایشگاهی ایستگاه تیانگونگ، در ۲۴ ژوئیه سوار بر موشک سنگین باربری لانگ مارچ ۵ بی از مرکز فضایی ونچانگ پرتاب شد.

تیانگونگ در حال حاضر از چهار ماژول تشکیل شده است: ماژول اصلی تیانه، آزمایشگاه ونتیان، فضاپیما باری تیانژو ۴ و فضاپیمای شنژو ۱۴.

پس از اتصال منگتیان به تیانگونگ، ایستگاه یک ساختار T شکل خواهد داشت و فضانوردان ۱۱۰ متر مکعب در فضای قابل استفاده خود خواهند داشت.

پس از این آزمایشگاه، فضاپیما باری تیانژو ۵ و خدمه شنژو ۱۵ قرار است تا پایان سال جاری میلادی به این پایگاه عظیم مداری برسند.

درباره آزمایشگاه فضایی ونتیان چین چه می‌دانید؟

چین طی ماه‌های گذشته اولین آزمایشگاه تحقیقاتی خود موسوم به ونتیان(Wentian) را به فضا ارسال کرد. ونتیان که اولین ماژول آزمایشگاهی ایستگاه تیانگونگ است، در ۲۴ ژوئیه توسط موشک سنگین باربری لانگ مارچ ۵ بی از مرکز پرتاب ونچانگ پرتاب شد. این فضاپیمای ۲۳ تنی بزرگ‌ترین و سنگین‌ترین فضاپیمای چینی است که تا به حال در مدار زمین مستقر شده است و از سه بخش اصلی که شامل یک محفظه کار خدمه، یک کابین هوابند و یک ماژول خدمات بدون فشار است، تشکیل شده است.

پنل‌های خورشیدی منعطف این آزمایشگاه بزرگ‌ترین پنل در نوع خود در چین هستند. زمانی که به طور کامل باز شوند، بیش از ۵۵ متر طول دارند و مساحت آنها نزدیک به ۲۸۰ متر مربع است.

طراح این ماژول گفته است که این ماژول همچنین دارای سه اتاق خواب مجزا و یک بخش مستقل برای بهداشت شخصی است. ونتیان همچنین دارای یک بازوی رباتیک پنج متری است که می‌توان از آن برای جابجایی تجهیزات کوچک و متوسط استفاده کرد.

وزن ماژول تحقیقاتی ونتیان ۲۳ تن و معادل شش فیل بالغ آسیایی است و طول آن نیز ۵۵ متر و قطر آن ۴.۲ متر است. این ماژول دارای هشت کابین علمی است که می‌توان به کابین زیست اکولوژی، کابین زیست فناوری، کابین گرانش متغیر، کابین دستکش(glove cabinet)، کابین ذخیره دمای پایین و سه کابین ذخیره اشاره کرد.

از برنامه‌های تحقیقاتی که قرار است فضانوردان در این ماژول انجام دهند می‌توان به آزمایش حیوانات(مگس میوه و گورخرماهی) و رشد گیاهانی مانند رشادی اشاره کرد.

هم اکنون سه فضانورد در ایستگاه فضایی تیانگونگ حضور دارند. چین در حال حاضر برای پرتاب ماژول منگتیان(Mengtian) که سومین و آخرین ماژول تیانگونگ است، آماده می‌شود. این ماژول ۵۸.۷ فوتی(۱۷.۹ متر)، تقریبا ۲۰ تن وزن دارد و قرار است در ماه اکتبر پرتاب شود. این ماموریت سومین پرتاب ماژول چین در کمتر از ۱۸ ماه خواهد بود و ایستگاه فضایی T شکل تیانگونگ را تکمیل خواهد کرد. اندازه ایستگاه فضایی تکمیل‌شده تیانگونگ، به همراه فضاپیماهایی که به آن متصل خواهند شد حدود ۲۰ درصد ایستگاه فضایی بین‌المللی خواهد بود.

در حالی که تلسکوپ فضایی “جیمز وب” در حال حاضر درک جدیدی را از عمیق‌ترین نقاط جهان مرئی آشکار می‌کند، تلسکوپ فضایی “هابل” نیز همانطور که در تصویر جدیدی که از خوشه “ترزان ۱”(Terzan ۱) نشان می‌دهد، منسوخ نشده است.

این عکس که در تاریخ ۱۰ اکتبر توسط ناسا و آژانس فضایی اروپا(ESA) که به طور مشترک این ماموریت را انجام می‌دهند منتشر شده است، یک خوشه ستاره‌ای کروی را نشان می‌دهد که در فاصله ۲۲ هزار سال نوری از زمین قرار دارد و پالت رنگی شگفت‌انگیزی از ستارگان با رنگ‌های مختلف را با وضوح قابل توجه نشان می‌دهد.

این اولین تصویر تلسکوپ فضایی هابل از خوشه “ترزان ۱” نیست. ناسا تصویر قبلی از آن را در سال ۲۰۱۵ منتشر کرد.

طبق بیانیه آژانس فضایی اروپا، عکس سال ۲۰۱۵ با استفاده از “دوربین سیاره‌ای میدان عریض ۲” هابل گرفته شده بود، دوربینی که تا سال ۲۰۰۹ کار می‌کرد. این ابزار وضوح بسیار پایین‌تری نسبت به “دوربین میدان عریض ۳” حال حاضر این تلسکوپ فضایی داشت. فضانوردان این دوربین جدید را در آخرین مأموریت خدمات هابل روی آن نصب کردند.

این تصویر جدید عمق خوشه ستاره‌ای کروی را با جزئیات بسیار بیشتری نسبت به تصویر قبلی نشان می‌دهد و تعداد زیادی از ستاره‌های سرخ و پیر را نشان می‌دهد که توسط گرانش متقابل‌شان به هم متصل شده‌اند.

خوشه‌های ستاره‌ای کروی معمولاً مجموعه‌ای از حدود صد هزار ستاره به شکلی تقریباً کروی هستند. این ستارگان به قدری نزدیک در کنار هم قرار گرفته‌اند که میانگین فاصله بین هر دو ستاره منفرد حدود یک سال نوری است، فاصله‌ای که تقریباً معادل یک چهارم فاصله بین خورشید و نزدیک‌ترین ستاره همسایه آن موسوم به پروکسیما قنطورس است.

اغلب، این خوشه‌ها خانه‌ی برخی از قدیمی‌ترین ستارگان در کهکشان ما هستند که در تصویر هابل، قرمز به نظر می‌رسند، در حالی که ستاره‌های آبی‌تر در عکس، ستارگان جوان‌تری در پیش‌زمینه هستند که بخشی از این خوشه نیستند، اگرچه به زیبایی این تصویر می‌افزایند.

مقامات آژانس فضایی اروپا در بیانیه‌ای در سال ۲۰۱۵ درباره عکس قدیمی‌تر نوشتند: سن ستارگان در این خوشه ستاره‌ای کروی به ما می‌گوید که آنها در مراحل اولیه شکل‌گیری کهکشان‌ها شکل گرفته‌اند. مطالعه آنها همچنین می‌تواند به ما در درک چگونگی شکل‌گیری کهکشان‌ها کمک کند.

آژانس فضایی اروپا اشاره کرد که خوشه‌های ستاره‌ای کروی مانند “ترزان ۱” منبع محلی مهمی از پرتوی ایکس هستند. کارشناسان می‌گویند: احتمالاً این پرتوهای ایکس از سیستم‌های ستاره‌ای دوتایی می‌آیند که حاوی یک ستاره نوترونی متراکم و یک ستاره معمولی هستند.

ستاره نوترونی بقایای بسیار چگالی است که در اثر انفجار ستاره‌ای که سوخت آن تمام می‌شود، باقی می‌ماند. ستاره نوترونی مواد ستاره همراه را می‌کشد و باعث انفجار پرتوی ایکس می‌شود.

دانشمندان مطمئن نیستند که چه تعداد سیاه‌چاله با جرم ستاره‌ای یا جرم متوسط در داخل خوشه‌های ستاره‌ای کروی مانند “ترزان ۱” کمین کرده‌اند. از آنجایی که دیدن سیاهچاله غیرممکن است، آنها به جای تابش نور، آن را جذب می‌کنند و بهترین راه برای یک تلسکوپ به منظور تشخیص آنها، مشاهده تأثیر گرانشی آنها بر ستاره‌های اطراف است که متأسفانه انجام این کار در یک خوشه ستاره‌ای کروی به دلیل چگالی ستارگان آن بسیار دشوار است.