خبرگزاری مهر – مجله مهر: آلفرد نوبل، شیمیدان سوئدی قبل‌تر از اینکه اسمش با جوایز حوزه شیمی، ادبیات و صلح شناخته شود به خاطر اختراعاتش از جمله دینامیت در جهان سر زبان‌ها افتاد. مردی که به خاطر ساخت این وسیله بعدها دچار عذاب وجدان شد و به دنبال آن برای جبران خسارت‌هایی که دینامیت در جنگ به ملت‌های جهان وارد کرده تصمیم گرفت که برای جایزه صلح نوبل وصیت کند تا به قول خودش با این کار افراد و سازمان‌هایی که برای صلح و پایان یافتن جنگ‌های بشر تلاش می‌کنند مورد تشویق قرار بگیرند. کسی که می‌گویند دوست داشت تا میراث خودش را به جای ابزاری برای ویرانی در جهت صلح و آشتی در دنیا خرج کند. اما حالا با گذشت این همه سال از مرگ این شیمیدان سوئدی طی دهه‌های اخیر نامزدها و برندگان صلح نوبل به قدری عجیب و غریب‌اند که می‌شود گفت سیاستمداران دنیا با وقاحت تمام این جایزه را به سخره گرفته‌اند؛ چون کسانی در این فهرست قرار گرفته‌اند که اقدامات عجیب و غریبشان در دنیا بیشتر از صلح و دوستی جنگ و کشتار را برای مردم به ارمغان آورده است. حالا بعد از توافقنامه عجیب آذربایجان و ارمنستان با دخالت آمریکا سیاستمداران این دو کشور طی یک اظهار نظر عجیب اعلام کردند که ترامپ شایسته جایزه صلح نوبل است. حرف خنده‌داری که شاید عجیب باشد اما تکراری نیست چون در تمام این سال‌ها این جایزه برندگان و نامزدهایی داشته که هیچ جوره بویی از صلح و مهربانی نبرده‌اند. افرادی که با نزدیک شدن به جایزه صلح نوبل یاد کردن از آنها اعتبار این جایزه را در افکار عمومی بیش از پیش زیر سوال می‌برد.

نازی برای نوبل!

قطعاً هیتلر شناخته شده‌ترین دیکتاتور جهان در همه دنیا به شمار می‌رود. مردی که با حزب نازی آتش جنگ جهانی دوم را به پا کرد؛ اما در کمال ناباوری او در فهرست نامزدهای جایزه صلح نوبل قرار گرفت. در سال ۱۹۳۹ نماینده پارلمان سوئد او را در اعتراض به سیاست‌های بریتانیا و فرانسه به عنوان نامزد صلح نوبل اعلام کرد. این نماینده بعدها اعلام کرد که این کار را برای شوخی انجام داده و کمیته صلح نوبل هم سرانجام هیتلر را رد کرد.

جوزف استالین؛ رسیدن به صلح با فرمان کشتار

بعد از هیتلر استالین به عنوان یکی از خشن‌ترین رهبرهای سیاسی دنیا شناخته می‌شود. یک سرکرده کمونیست و رهبر شوروی که بعدها به خاطر تلاشش برای سرکوب کردن نازی‌ها در جنگ جهانی دوم به شکل عجیبی شایسته نامزدی صلح نوبل شد؛ اما این در حالی بود که استالین جنایات و سرکوب‌های داخلی زیادی داشت مثل تشکیل اردوگاه‌های کار اجباری یا ترورهای بزرگ از کشتن مقامات حزبی گرفته تا نظامی‌ها، دانشمندان، هنرمندان و حتی شهروندان عادی، جنایاتی که نامزد شدن او برای جایزه صلح نوبل را به یک اتفاق عجیب تبدیل می‌کرد.

نتانیاهو، مدعی صلح با کودک کشی!

شاید عجیب‌ترین، وقیحانه‌ترین و شاید احمقانه‌ترین اسم برای نامزدی جایزه صلح نوبل در این دوره نام بنیامین نتانیاهو باشد، نخست وزیر رژیم کودک‌کش اسرائیل که در سال ۲۰۲۰ به خاطر توافق آبراهام توسط نماینده ایتالیا به عنوان نامزد جایزه صلح نوبل معرفی شد. این در حالی است که ارابه کشتار نتانیاهو سال‌های سال است که با قدرت تمام در فلسطین می‌تازد و جان زنان و کودکان بی‌گناه را می‌گیرد.

جوکی به نام جایزه صلح نوبل ترامپ!

ترامپ پیش از این در سال ۲۰۲۰ توسط نماینده نروژ به عنوان نامزد صلح نوبل معرفی شد. بعد از اینکه زمزمه‌های نامزدی نتانیاهو برای نوبل اعلام شد بعدها خیلی‌ها معتقد بودند که عجیب‌تر از این اتفاق این است که نتانیاهو برای سال ۲۰۲۵ ترامپ را برای جایزه صلح نوبل نامزد اعلام کرده است. این در حالی است که کشتار غزه در همه دنیا صدای آزادی خواهان جهان را بلند کرده و حالا قرار است که ترامپ را به عنوان منادی صلح معرفی کند. کسی که تحریم‌های ایران را زیاد کرد، خلاف تعهدات بین‌المللی برجام را پاره کرد، با سیاست‌های عجیب مهاجرتی هزاران کودک را از والدینشان جدا کرد، سردار سلیمانی را ترور کرد، به خاک ایران حمله و تا مدتها مانع ورود مسلمانان به آمریکا می‌شد.

آنگ سان سو چی؛ مسلمان‌کشی با جایزه صلح نوبل

احتمالاً چند سال پیش در رسانه‌ها نام روهینگیا و کشتار آن به گوشتان خورده است. اتفاقی که از آن به عنوان یکی از بزرگترین بحران‌های حقوق بشری قرن ۲۱ یاد می‌شود وقتی که دولت میانمار تصمیم گرفت اقلیت مسلمانان این کشور را قتل عام کنند و اعتراضات آنان در واکنش به سال‌ها تبعیض را با کشتار، تجاوز و سوزاندن روستاها و آوارگی میلیونی آنها پاسخ دهند. جالب اینجاست که در این دوران رهبری میانمار به دست آنگ سان سو چی بود؛ کسی که در سال ۱۹۹۱ موفق به دریافت جایزه صلح نوبل شده بود.

شیمون پرز، صلح نوبل و کشتار مردم فلسطین

او به عنوان وزیر دفاع و نخست وزیر رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۹۴ به همراه اسحاق رابین نخست وزیر وقت این رژیم نه فقط نامزد بلکه برنده جایزه صلح نوبل شد. این در حالی بود که او در کشته شدن مردم فلسطین طی سال‌ها نقش پررنگی داشت که از معروف‌ترین آنها حمله به قانا و سرکوب انتفاضه اول بود.

خبرگزاری مهر، گروه بین الملل: پس از رونمایی نیکول پاشینیان و الهام علی‌اف از طرح کریدوری «جاده ترامپ» در کاخ سفید، گمانه‌زنی‌ها در خصوص تاثیر یا عدم تاثیر این طرح ترانزیتی بر مرز مشترک ایران و ارمنستان و نفوذ تاریخی در منطقه قفقاز جنوبی بار دیگر قوت گرفت. موافقان و مخالفان تهدیدانگاری تحرکات سازمان دولت‌های ترک و ناتو در مرزهای شمال غربی در حالی بار دیگر به فضای رسانه‌ای کشیده شده که گروه اول بر این اعتقاد است که ایروان و باکو ملاحظات استراتژیک تهران در خصوص بحث تمامیت ارضی و تداوم ارتباط زمینی ایران به منطقه را در نظر گرفته و حضور ۹۹ ساله آمریکایی‌ها نه در نزدیکی مرز ایران بلکه در داخل خاک ارمنستان تحت حاکمیت ایروان است.

گروه دوم اما بر این اعتقادند که حضور اقتصادی آمریکا در نزدیکی نوار مرزی ایران و ارمنستان نمی‌تواند بدون تاثیر ژئوپلیتیکی باشد و در کوتاه مدت می‌تواند تاثیرات منفی بر خط زمینی خلیج فارس به مقصد بازارهای قفقاز جنوبی و روسیه بر جای بگذارد.

علی‌اف و پاشینیان در واشنگتن بر سر چه توافق کردند؟

در میان کارشناس و کارگزاران حامی ایده «بی‌خطر» بودن «جاده ترامپ»، یکی از استدلال‌های اصلی آن است که در هیچیک از بندهای توافق ۱۷ بندی میان باکو- ایروان، نشانه‌ای از کریدور زنگزور و تهدید علیه خطوط مرزی ایران دیده نمی‌شود. با این حال در برخی از بندهای این توافق ظرفیت بالفعلی برای تهدید منافع ایران در آینده نزدیک وجود دارد.

به عنوان مثال در بند دهم این توافق آمده است: «به منظور ایجاد همکاری در زمینه‌های مختلف، از جمله اقتصادی، جابجایی و حمل و نقل، محیط زیست، بشردوستانه و فرهنگی، طرفین می‌توانند در زمینه‌های مورد علاقه متقابل، توافق‌نامه‌هایی منعقد کنند.» با آنکه در متن صریح این متن اشاره به راه اندازی خط کریدوری یا حضور آمریکایی‌ها نشده است اما در «فرامتن» این توافق دونالد ترامپ صراحتاً نام خود را بر کریدور ۴۳ کیلومتری زنگزور گذاشته و خود را به عنوان میانجی اصلی در مناقشات میان ارمنستان و جمهوری آذربایجان معرفی کرده است.

همچنین در بند هفتم این توافق آمده است: «طرفین نباید در امتداد مرز مشترک خود نیروهای هیچ کشور ثالثی را مستقر کنند. طرفین، تا زمان تعیین حدود و علامت‌گذاری آتی در مرز مشترک، اقدامات امنیتی و اعتمادسازی مورد توافق متقابل، از جمله در حوزه نظامی را با هدف تضمین امنیت و ثبات در مناطق مرزی اجرا خواهند کرد.»

تاکید بر این «بند» همزمان با برگزاری رزمایش مشترک «شریک عقاب ۲۰۲۵» میان ارمنستان و آمریکا، ضمن تضاد وجودی آن با مفاد سازمان پیمان امنیت دسته جمعی، تهدیدی علیه امنیت مرزهای ایران و روسیه از یک سو و از سوی دیگر همسایه شدن ناتو با قدرت‌های یاد شده است. همچنین بخش ابتدایی این بند می‌تواند مانعی در مسیر استقرار صلح بانان روسی باشد. براساس این اصل، معادلات نظامی- امنیتی منطقه قفقاز جنوبی به تدریج به نفع آمریکا و ترکیه تغییر کرده و میزان نفوذ ایران، روسیه و چین در این منطقه کاهش پیدا خواهد کرد.

با این حال اگر با نگاه «تخصصی» به بررسی بندهای توافق انجام شده میان ایروان و باکو بپردازیم باید گفت مواد ۱ تا ۳ توافق، با تأکید بر شناسایی متقابل تمامیت ارضی و منع طرح ادعاهای ارضی، به کاهش فوری خطر بازگشت درگیری نظامی در قفقاز جنوبی کمک می‌کند که مستقیم بر امنیت مرزهای شمال‌غرب ایران اثر مثبت دارد. این امر زمینه را برای ثبات مسیرهای ترانزیتی شرق–غرب و شمال–جنوب از طریق ارمنستان فراهم می‌آورد و فشار امنیتی بر نیروهای مرزبانی ایران را کاهش می‌دهد.

مزیت دیگر ایجاد مبنای حقوقی برای قطع حمایت یا استفاده طرفین از خاک خود علیه دیگری است که از گسترش فضای عملیاتی برای بازیگران ثالث ضدامنیتی در همسایگی ایران جلوگیری می‌کند. در سوی مقابل تأکید بر مرزهای تعیین‌شده شوروی سابق، در صورت پیوند خوردن با پروژه کریدور زنگزور، می‌تواند موقعیت ژئوپلیتیکی ایران را در معادلات ترانزیتی کاهش دهد و عملاً عمق استراتژیک جغرافیایی ارمنستان نسبت به مرز ایران را محدود سازد. همچنین منع توسل به زور ممکن است حاشیه مانور ایران در پاسخ به تهدیدات ترکیبی ناشی از محور باکو–آنکارا را کاهش دهد.

ممنوعیت دخالت در امور داخلی و تعریف مسیر مذاکرات مرزی از طریق کمیسیون‌های مشترک در موارد چهار تا شش ظرفیت دیپلماتیک برای ایران در ایفای نقش میانجی یا مشاور فنی ایجاد می‌کند. اگر تهران از این مسیر برای حفظ توازن قدرت و جلوگیری از نفوذ بیش از حد ترکیه و رژیم صهیونیستی بهره گیرد، می‌تواند منافع بلندمدت خود را تثبیت کند.

برقراری روابط دیپلماتیک رسمی میان باکو و ایروان، در ظاهر موجب کاهش سطح تنش می‌شود، اما می‌تواند دست بازیگران ثالث را برای ورود مستقیم به ساختارهای سیاسی–اقتصادی ارمنستان باز کند. تعیین حدود و علامت‌گذاری مرزی، هرچند به ظاهر فنی، عملاً بُعد امنیتی دارد و می‌تواند مسیرهای حساس انتقال کالا یا نیرو را یا تثبیت یا محدود نماید. حذف ایران از این فاز مذاکرات به معنای کاهش قدرت اثرگذاری کشور در مهندسی امنیت منطقه خواهد بود و نیاز به حضور غیررسمی و شبکه‌های نفوذ میدانی را افزایش می‌دهد.

ممنوعیت استقرار نیروهای خارجی در مرز مشترک ارمنستان–آذربایجان، در صورت پایبندی واقعی، می‌تواند مانع از پیشروی ناتو یا استقرار دائمی نیروهای ترکیه در نزدیکی مرزهای شمال‌غرب ایران شود. این موضوع در فرامتن موارد هفت الی نه نهفته است. این امر عمق استراتژیک ایران در قفقاز را تقویت می‌کند.

محکومیت افراط‌گرایی و جدایی‌طلبی، در سطح حقوقی بهانه‌ای برای برخورد با شبکه‌های پان‌ترکی و سلفی‌گری مسلح در نواحی پیرامونی ایران فراهم می‌آورد. با این حال تجربه منطقه نشان می‌دهد این تعهدات بدون سازوکار نظارت و ضمانت، به سادگی توسط بازیگران متمایل به غرب دور زده می‌شود. رسیدگی به پرونده مفقودین جنگی، هرچند گامی انسانی است، اما می‌تواند زمینه را برای حضور و نفوذ ساختارهای اطلاعاتی غربی با پوشش کمک‌های بشردوستانه در منطقه باز کند، که لازم است ایران خطوط هشدار امنیتی خود را فعال نگاه دارد.

معرفی چارچوب همکاری اقتصادی، حمل‌ونقل، محیط‌زیست و فرهنگی فرصت‌هایی برای الحاق ایران به طرح‌های چندجانبه منطقه‌ای ایجاد می‌کند. در صورتی که تهران در طراحی این توافقات مکمل مشارکت داشته باشد، می‌تواند جایگاه ترانزیتی خود را در برابر پروژه‌های جایگزین کنترل‌شده توسط ترکیه حفظ کند. تهدید اصلی این مواد آنجاست که عدم حضور فعال ایران، موجب محصور شدن جغرافیای اقتصادی کشور و تمرکز مسیرهای تجاری بر کریدورهایی شود که ایران را دور می‌زنند.

همچنین تأکید بر تقدم حقوق بین‌الملل بر قوانین داخلی و منع اقدامات مخل هدف توافق می‌تواند ابزارهای سیاست داخلی ایران را برای واکنش سریع به تحولات قفقاز محدود کرده و انعطاف‌پذیری عملیاتی کشور در مدیریت بحران‌های مرزی را کاهش دهد. این بخش نیازمند تدوین سناریوهای مکمل در سیاست خارجی ایران است تا خلأها در فضای تصمیم‌گیری جبران شود.

مواد ۱۳ تا ۱۷ با تشکیل کمیسیون مشترک و تعیین مسیرهای حل اختلاف، در تئوری از بروز مجدد بحران نظامی جلوگیری کرده و بستر گفت‌وگو را جایگزین رویارویی مستقیم می‌سازد.

ثبت توافق در سازمان ملل، ضمن بالا بردن ضمانت اجرای حقوقی، ابزار بین‌المللی برای شکایت از نقض احتمالی مفاد را فراهم می‌کند. اما ماده ۱۵ تحت عنوان الزام به پس‌گرفتن دعاوی گذشته و منع اقدامات خصمانه، عملاً اهرم‌های سنتی ایران در بهره‌برداری از اختلافات دو کشور را محدود می‌کند و به کاهش ابزارهای فشار سیاسی می‌انجامد. تقدم متن انگلیسی در تفسیر مفاد نیز خطر تسلط گفتمان و برداشت غربی بر فرآیند حقوقی را افزایش می‌دهد. این موضع می‌تواند در درازمدت مسیر بازتعریف تعهدات طرفین را به نفع محورهای ضدایرانی تقویت کند. ایران باید با ابتکار دیپلماتیک و حقوقی، هم در کمیسیون اجرایی و هم در فضای رسانه‌ای بین‌المللی، اثرگذاری خود را بر تفسیر و اجرای این مواد تضمین نماید.

آمریکا در قفقاز جنوبی به دنبال چیست؟

راهبرد دولت ترامپ در قفقاز جنوبی – که در محافل تحلیلی آمریکا با عنوان «جاده ترامپ» توصیف می‌شود، هدف خود را در اتصال مستقیم آسیای مرکزی و دریای خزر به بازارهای اروپایی از مسیر باکو–تفلیس–جیهان و به‌ویژه از گذرگاه زنگزور اعلام کرده است. این مسیر با حذف یا حاشیه‌رانی مسیرهای ترانزیتی عبوری از ایران، موقعیت ژئواقتصادی و ژئوپلیتیکی تهران را تضعیف و دست برتر را به محور ترکیه–آذربایجان–غرب می‌دهد.

ترامپ و تیم وی این طرح را به‌عنوان ابزار کاهش وابستگی انرژی اروپا به روسیه و مهار نفوذ چین در مسیر کمربند–راه تعریف کرده‌اند، که لازمه آن تقویت حضور غرب در قفقاز و تضعیف وزنه ایران و روسیه است. چنین مسیری نه فقط ایران درآمدهای ترانزیتی ایران را تحت تاثیر قرار می‌دهد، بلکه عملاً حلقه محاصره ژئوپلیتیک علیه تهران در شمال‌غرب را کامل می‌سازد.

این دکترین در تعارض ماهوی با منافع ملی ایران قرار دارد، زیرا کاهش تاثیر تهران در معادلات ترانزیتی، هم‌زمان با نفوذ امنیتی–اطلاعاتی غرب در مرزهای شمالی، تهدیدات ترکیبی را تشدید می‌کند. «جاده ترامپ» می‌تواند بستر استقرار زیرساخت‌های شنود، پایگاه‌های لجستیکی و شبکه‌های نفوذ فرهنگی در جوار جمهوری آذربایجان و ارمنستان را فراهم سازد.

از منظر انرژی، مدیریت صادرات نفت و گاز قفقاز بدون مشارکت ایران، ابزار فشار اقتصادی واشنگتن علیه تهران را تقویت می‌کند. همچنین تثبیت این محور باعث کاهش نقش ایران در معادلات امنیتی دریای سیاه و شرق مدیترانه خواهد شد. مقابله راهبردی با این طرح نیازمند فعال‌سازی ظرفیت دیپلماتیک چندلایه، اتصال عملی به کریدورهای جایگزین و بهره‌برداری از ائتلاف‌های موقت با مسکو و پکن برای جلوگیری از یک‌جانبه‌سازی قفقاز به سود محور آمریکا–ترکیه است.

چرخش بر مدار دیپلماسی!

در دوران «گذار» در نظم بین‌المللی هیچ اقدامی ژئوپلیتیکی بدون پیامد اقتصادی وجود ندارد و هیچ طرح اقتصادی بدون فراهم شدن مقدمات نظامی- امنیتی قابلیت اجرا نخواهد داشت. طی یک دهه اخیر آمریکا، ترکیه و رژیم صهیونیستی دست به سرمایه گذاری گسترده نظامی، اقتصادی و فرهنگی در دو منطقه آسیای مرکزی و قفقاز جنوبی زدند. این منطقه از آن جهت حائز اهمیت است که دارای مرزهای مشترک با چین، روسیه، ایران و افغانستان است.

این تحرکات در جریان نشست مشترک کشورهای آسیای مرکزی با جو بایدن، ارتقای جایگاه یهودیان بخارایی در سپهر سیاسی ازبکستان، تعمیق روابط راهبردی باکو- تل‌آویو و در نهایت اعطای امتیاز مدیریت ۹۹ ساله آمریکا بر کریدور زنگزور به خوبی قابل رصد و تحلیل است. نکته کلیدی آن است که در سال‌های اخیر برخی محافل یا چهره‌های رسانه‌ای مشکوک آشکارا در زمین باکو و آنکارا بازی کرده و تلاش کردند تا قوه عاقله نظام را دچار خطای محاسباتی کنند.

در جریان کنفرانس خبری هیات دولت، خانم فاطمه مهاجرانی سخنگوی دولت با اشاره به لحاظ شدن «خطوط قرمز» ایران بر این نکته تاکید کردند که باید نسبت به موضوع آنگونه اهمیت دارد پرداخته شود و نباید برخی رسانه‌ها یا فعالان رسانه‌ای نباید با «تهدیدانگاری» غیر ضروری موضوع را بیش از آنچه که هست مورد بررسی قرار دهند.

واقعیت آن است که همچنان که حضور اقتصادی- سیاسی اسرائیل در باکو مقدمه‌ای برای سلسله اقدامات موساد و سپس ارتش اسرائیل علیه منافع جمهوری اسلامی ایران شد، بی‌توجهی در خصوص تهدیدات ناشی از حضور مستقیم آمریکایی‌ها در نزدیکی مرزهای ایران می‌تواند نتایج فاجعه باری برای موقعیت ترانزیتی کشور و وزن ایران در مناسبات ژئوپلیتیکی به همراه داشته باشد. با این حال دیپلماسی فعال ایران سبب شد است تا ایروان-باکو ملاحظات طرف ایرانی را در نظر گرفته و از هر گونه اقدام تنش آفرین در جریان نشست واشنگتن خودداری کنند.

بهره سخن

برآورد ناصحیح و غیر دقیق در خصوص تحولات منطقه‌ای- بین‌المللی، به اندازه «تصمیمات» و «اقدامات» غلط می‌تواند برای مقامات ارشد نظام، نخبگان سیاسی، فرماندهان نظامی و دستگاه‌های امنیتی خطرناک و هزینه آفرین باشد. با وجود فاصله کانال سوئز از کشورهای حوزه خلیج فارس اما هرگونه اخلال در روند فعالیت این شاهراه حیاتی می‌تواند منافع اقتصادی تمام کشورهای شمال اقیانوس هند را تحت تاثیر قرار دهد!

بر اساس این قاعده استقرار ۹۹ ساله شرکتهای آمریکایی در نوار مرزی ایران نه تنها موضوعی ساده و عادی نیست بلکه یک تهدید جدی است که می‌تواند سرمنشا بسیاری از اقدامات ضدایرانی و ضدروسی در منطقه قفقاز جنوبی باشد. برهمین اساس توصیه می‌شود دستگاه سیاست خارجی کشور با اولویت قرار دادن «منافع ملی» و عدم پذیرش اظهارات غیر کارشناسی، از کیان و منافع کشور در میادین مختلف محافظت کند.

به گزارش آرمان آرا، محمدباقر قالیباف رئیس مجلس شورای اسلامی در پیامی به زبان عربی و در واکنش به اظهار نظر نتانیاهو درباره احساس وظیفه برای تشکیل طرح موسوم به «اسرائیل بزرگ» خطاب به سران کشورهای مسلمان نوشت:

«نخست وزیر جنایتکار رژیم صهیونیستی، این هیتلر قرن ۲۱، آشکارتر از هر زمانی نقشهٔ صهیونیست‌ها برای آیندهٔ منطقه را علنی کرده است. زمان برای مهار سگ هار صهیونیستی رو به پایان است.

ای برادران مسلمان، مسئولان کشورهای اسلامی! غزه آخرین خاکریز است. متحد شوید و به یاری فلسطین بشتابید پیش از آنکه نوبت سرزمین‌های بعدی برسد.»

به گزارش آرمان آرا، علی لاریجانی دبیر شورای عالی امنیت ملی کشورمان در گفت‌وگوی اختصاصی با شبکه خبری المیادین اظهار داشت که ما با لبنان و عراق رابطه‌ای برادرانه، دوستانه، مستحکم و راهبردی داریم و در زمینه‌های گوناگون مشترک با هم گفت‌وگو می‌کنیم.

وی در خصوص توافق امنیتی بین کشورمان و عراق گفت: ما در بغداد توافق‌نامه امنیتی امضا کردیم که محور اصلی آن تلاش برای دستیابی به امنیت، ثبات و آرامش در دو کشور است و این نگاه کلی ما به واقعیت همکاری‌های منطقه‌ای است.

لاریجانی در ادامه درباره دلایل سفرش به لبنان اظهار داشت: در لبنان، به‌دلیل روابط مستحکم و رویدادهای تازه، ضروری بود که مشورت‌هایی داشته باشیم و برخی توضیحات را ارائه دهیم. دیدارهای ما در بیروت خوب بود؛ لبنان کشوری برادر برای ماست که در همه شرایط کنار آن ایستاده‌ایم و همواره از آن و مقاومتش دفاع کرده‌ایم.

دبیر شورای عالی امنیت ملی کشورمان در بخش دیگری از این گفت‌وگو تصریح کرد: خشم آمریکایی‌ها ناشی از نگاهشان به تأمین امنیت منطقه است؛ ترامپ گفته می‌خواهد از طریق قدرت، صلح ایجاد کند، در حالی که دیدگاه ما کاملاً متفاوت است. امنیت در منطقه باید از طریق استقلال کشورها، قدرت آن‌ها و احترام به حاکمیت‌شان برقرار شود، نه با تسلیم شدن کشوری به کشور دیگر.

مقاومت سرمایه بزرگی برای منطقه است

لاریجانی مقاومت را سرمایه بزرگی برای کشورهای منطقه دانست و گفت که هر کشور بر اساس نظام خود تصمیم می‌گیرد و ما در این زمینه دخالت نمی‌کنیم.

وی با اشاره به اینکه مقاومت بلوغ سیاسی لازم برای اتخاذ تصمیم‌های مناسب بر اساس شرایط را دارد، گفت: ما زمانی که درخواست شود کمک و مشورت می‌دهیم اما دخالت نمی‌کنیم.

دبیرشورای عالی امنیت ملی کشورمان با تاکید بر اینکه موضوع مقاومت محدود به «شیعه» یا «سنی» نیست، تصریح کرد: ما از حماس که یک مقاومت «سنی» است و از حزب‌الله که یک مقاومت «شیعی» است دفاع می‌کنیم؛ یعنی موضع ما طائفه‌ای نیست. مقاومت سرمایه بزرگی برای امت اسلامی است و باید هرجا که هست یاری شود، اما ما این را بهانه‌ای برای دخالت قرار نمی‌دهیم.

حزب الله و حماس به بلوغ کافی رسیده‌اند

لاریجانی در ادامه افزود: مقاومت اسلامی به اندازه کافی توانایی تصمیم‌گیری دارد و ما در آن یا در تصمیم‌های کشورها دخالت نمی‌کنیم، اما دیدگاه‌های خود را با صراحت بیان می‌کنیم. حزب‌الله و حماس به بلوغ کافی رسیده‌اند و اگر تاریخ ما را مرور کنید می‌بینید که ما هرگز به آن‌ها دیکته نکرده‌ایم، بلکه خودشان تصمیم می‌گیرند و ما از باب برادری با آن‌ها تعامل می‌کنیم. ما معتقدیم مقاومت با دستور مستقیم به بلوغ نمی‌رسد؛ ما مشورت می‌دهیم و آن‌ها تصمیم مناسب را خودشان می‌گیرند.

دبیرشورای عالی امنیت ملی کشورمان اظهار داشت: وقتی سید حسن نصرالله شهید شد، دیدیم که همه مشارکت کردند؛ یعنی مقاومت فقط برای مسلمانان نیست، مسیحیان نیز در آن شرکت داشتند.

وی درباره شخصیت نبیه بری رئیس پارلمان لبنان گفت: نبیه بری از سیاستمداران بزرگ لبنان و جهان عرب است؛ ما با هم تبادل نظر کردیم و دیدیم سخنان او در را برای پیشبرد حل مسائل لبنان می‌گشاید. دیدگاه خود را به مسئولان لبنانی منتقل کردیم تا موضع ما را نسبت به مقاومت را به‌روشنی درک کنند و بدانند که ما قصد دخالت در امور کشورها را نداریم.

لاریجانی در ادامه گفت: در سیاست «شیطان» هایی هستند که ممکن است پشت برخی پنهان شوند تا مفاهیم مغرضانه‌ای را القا کنند، اما ما دیدگاه‌هایمان را شفاف بیان کردیم تا به فهم واقعیت‌ها کمک کنیم.

وی افزود: هر کشوری رؤسا و مسئولانش را مطابق سلیقه خود انتخاب می‌کند و ما باید با شخصیت‌های مختلف سازگار شویم و تعامل کنیم؛ این کار دیپلماسی است.

امکان عادی سازی روابط با سوریه وجود دارد

لاریجانی تصریح کرد: عراق و لبنان را برای سفر انتخاب کردم چون دوستان ما هستند و سال‌ها با آن‌ها همکاری داریم، اما به سوریه نرفتم چون فعلاً روابطی بین ما وجود ندارد. امکان عادی‌سازی روابط با سوریه وجود دارد و ما نمی‌گوییم منتفی است، اما این بستگی دارد به اقداماتی که از سوی جمهوری سوریه کنونی خواهیم دید.

دبیر شورای عالی امنیت ملی کشورمان گفت: اوضاع فعلی در سوریه آشفته است و ترتیبات روشنی دیده نمی‌شود؛ «اسرائیل» بسیار دخالت کرده است، باید ببینیم اوضاع در آینده به کجا می‌انجامد.

روابط ما با مصر خوب است

لاریجانی در بخش دیگری از این گفت‌وگو مصر را کشوری مهم در منطقه دانست و گفت: روابط ما با مصر خوب است، اما مشکلات زیادی هست که ممکن است آمریکایی‌ها ایجاد کنند، زیرا صحنه بین‌المللی، صحنه مشکلات و تغییرات است.

وی افزود: می‌خواستند نظام جمهوری اسلامی را سرنگون کنند و برنامه‌شان ایجاد فتنه بود، اما نتیجه برعکس شد و حتی مخالفان در ایران کنار نظام ایستادند.

شکست نتانیاهو از نظر راهبردی و تاکتیکی

لاریجانی تصریح کرد: نتانیاهو گمان می‌کرد کشورهای منطقه به خاطر برخی مشکلات با ایران از «اسرائیل» حمایت خواهند کرد، اما این اتفاق نیفتاد و همه کشورهای اسلامی از ما حمایت کردند. نتانیاهو هم از نظر راهبردی و هم از نظر تاکتیکی در تحقق اهدافش شکست خورد؛ او جنگ را آغاز کرد و خود خواستار توقفش شد.

همواره آماده پاسخ قوی به هر حمله اسرائیل هستیم

دیبر شورای عالی امنیت ملی کشورمان گفت: ما همواره آماده پاسخ قوی به هر حمله رژیم صهیونیستی هستیم و «اسرائیل» اجازه نخواهد داد منطقه به ثبات برسد.

لاریجانی افزود: آمریکایی‌ها باید تکلیف خود را روشن کنند؛ وقتی هم‌زمان از مذاکره و جنگ حرف می‌زنند یعنی نفهمیده‌اند که جنگ بی‌فایده است. اگر آمریکایی‌ها بفهمند که جنگ جز خسارت برایشان ندارد، به سمت مذاکره خواهند رفت و ایران هرگز در جنگ تسلیم نخواهد شد.

وی تاکید کرد: تا زمانی که نظریه آمریکا ایجاد صلح از راه قدرت باشد، نتیجه‌ای نخواهند گرفت و موفق نخواهند شد، مگر اینکه کشورها تسلیم شوند، همان‌طور که سوریه شد.

دبیرشورای عالی امنیت ملی کشورمان با تاکید بر اینکه ایران هرگز تسلیم نشده و نخواهد شد، اظهار داشت: مذاکره زمانی مفید است که طرف‌ها بفهمند با جنگ به خواسته‌هایشان نمی‌رسند.

آمریکا نمی‌تواند روابط ما با اعراب را قطع کند

لاریجانی در بخش دیگری از این گفت‌وگو تصریح کرد: نگاه در منطقه و جهان تغییر خواهد کرد و یک‌قطبی نخواهد ماند؛ آیا می‌توانند با چین مقابله کنند؟ آیا توانسته‌اند اراده خود را به پوتین تحمیل کنند؟ نباید خود را لقمه آسانی برایشان کنیم. آمریکایی‌ها نمی‌توانند روابط ما با کشورهای عربی را قطع کنند؛ بله، شاید این روابط به اوج یا صد نرسد، اما می‌توانیم از آن بهره ببریم.

وی درباره روابط ایران با عربستان گفت: آغاز خوبی با عربستان داشته‌ایم؛ نمی‌گویم در همه امور هم‌نظر هستیم، اما می‌توانیم این روابط را عمیق‌تر کنیم.

دبیرشواری عالی امنیت ملی کشورمان اظهار داشت: روز اول جنگ از طریق تلفن و موساد تهدید به قتل شدم و البته پاسخی درخور به آن‌ها دادم.

آیت الله خامنه‌ای موازنه را در جنگ تحمیلی علیه ما بر هم زد

لاریجانی گفت که آیت‌الله خامنه‌ای موازنه را در جنگ آمریکا و اسرائیل بر هم زد، زیرا در روز اول تعداد زیادی از فرماندهان ما را ترور کردند، اما ایشان توانست سریعاً آن‌ها را جایگزین کند. آیت‌الله خامنه‌ای مانند یک فرمانده نیروهای مسلح در اتاق عملیات عمل می‌کرد و در بسیاری از امور مشورت می‌داد و هدایت می‌کرد.

وی افزود: وقتی آمریکایی‌ها با وقاحت گفتند «باید تسلیم شوید»، آیت‌الله خامنه‌ای با قدرت پاسخ داد «تسلیم نمی‌شویم و با قدرت مقابله خواهیم کرد» و نیروهای مسلح با قدرت و شجاعت دفاع کردند.

لاریجانی درباره شخصیت شهید سید حسن نصرالله دبیرکل سابق حزب الله لبنان گفت: شهید سید حسن نصرالله، مردی بسیار بزرگ و شخصیتی بی‌نظیر و تکرارنشدنی بود و برای من مایه افتخار است.

به گزارش آرمان آرا، سیدعباس عراقچی بامداد پنجشنبه در شبکه ایکس با طرح این سوال که «آیا اگر نتانیاهو خودش اعتراف کند باز هم یهودی‌ستیزی است؟»، نوشت: نتانیاهو در مصاحبه با یک شبکه تلویزیونی اسرائیل گفته است که در یک «مأموریت تاریخی و معنوی» به سر می‌برد و علاقه زیادی به دیدگاه «اسرائیل بزرگ» دارد که شامل مناطق متعلق به دولت آینده فلسطین و احیاناً بخش‌های از اردن و مصر می‌شود.

وی افزود: گفتنی است که رسانه‌های غربی معمولاً هر کسی را که به ایده «اسرائیل بزرگ» صهیونیست‌ها اشاره کند متهم به «یهودی‌ستیزی» می‌کنند.