خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب، طاهره طهرانی: همین چند روز قبل مراسم «تا ابد ایران» با شرکت رئیس جمهور و وزیر فرهنگ و خانواده‌های شهدای فرهنگ در جنگ اخبر، در تالار وحدت برگزار شد. در میان عکس‌های این مراسم یک عکس خاص بیش از بقیه نگاه‌ها را متوجه خود می‌کرد، جای صندلی خالی پشت قاب عکس فرشته باقری. همه این شهدا فرزندان ایران بودند و در حمله رژیم صهیونیستی به شهادت رسیدند، اما این تنها باری نبوده و نیست که این رژیم اهالی فرهنگ و ادب و هنر را به قتل می‌رساند.

به بهانه برگزاری این مراسم نگاهی داریم به تعدادی از ترورهای رژیم صهیونیستی که در آن کسانی را به قتل رسانده که سلاحشان قلم و دوربینشان بوده است. بر خلاف بعضی که گمان می‌کنند تاریخ مناقشات کشورهای منطقه با اسرائیل از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ و حمله غافلگیرانه حماس آغاز شد، برای نسل امروز و نسل‌های بعدی باید گفت تاریخ پیش از ۷ اکتبر، پیش از اختراع موتور سرچ گوگل هم وجود داشته و بسیاری کسان _از جمله زنان و مردانی که توسط رژیم جعلی اسرائیل به خاک و خون کشیده شده‌اند_ جانشان را برای ثبت این حقایق تاریخی، برای بیان و روایت زندگی انسان‌های تحت ظلم رژیم اشغالگر قدس، و برای پوشاندن جامه داستان و شعر و تصویر و فیلم به قامت آزادی و انسانیت و رساندن آن به دست نسل‌های بعد از دست داده‌اند.

ترور موضوع جدیدی در سیاست‌های رژیم صهیونیستی به شمار نمی‌رود و پرونده این رژیم از آغاز تشکیل در سال ۱۹۴۸ تاکنون شمار زیادی از عملیات‌های ترور را در خود جای داده است؛ و هنوز هم یاد و خاطره سیاستمداران، اندیشمندان و دانشمندانی همچون فتحی شقاقی، موسوی، عماد مغنیه، سید حسن نصرالله، اسماعیل هنیه، یحیی سنوار و تمام شهدای دانشگاهی ایران و جنگ اخیر که قربانی این سیاست شده‌اند، در اذهان باقی است.

رژیم صهیونیستی از دهه ۱۹۵۰، سیاست ترور و تصفیه را به عنوان یک دکترین ثابت خود اتخاذ کرده بدون اینکه به عواقب سیاسی و قانونی این اقدام وحشیانه و ضد انسانی توجه کند. در واقع تنها چند ماه از اعلام موجودیت رژیم صهیونیستی گذشته بود که پروژه ترور کلید خورد؛ هنگامی که باندهای صهیونیستی، «فولکه برنادوت» دیپلمات ارشد سوئدی و میانجی سازمان ملل متحد بین اعراب و اسرائیل را ترور کردند. او ایده‌هایی برای صلح ارائه داده بود که از جمله آن پایان دادن به مهاجرت یهودیان به سرزمین‌های فلسطین و باقی ماندن بیت‌المقدس تحت حاکمیت عربی بود.

بررسی شیوه زیست و رشد تاریخی رژیم صهیونیستی نشان می‌دهد که این رژیم بر مبنای ترور و کشتار بنا شده و این منحصر به مبارزان علیه این رژیم غاصب نبوده است. بلکه از آغاز با دروغ‌سازی و شاخ و برگ دادن به وقایع جنگ‌های جهانی و دستاویز قرار دادن مفاهیم موهوم که به آئین یهودیت نسبت داده‌اند؛ همیشه به طور هدفمند به حذف یا بی‌اعتبار کردن اهالی خرد و فرهنگ پرداخته‌اند؛ تا روایتی غیر از روایت دروغین خود را بر مسند باور ننشانند و بتوانند نه تنها از مردمان سرزمین‌های فلسطین و مصر و اردن و لبنان و عراق _نیل تا فرات به زعم خودشان_ بلکه از تمام مردم جهان و تمام دولت‌ها باج بگیرند.

از سال ۱۹۴۸ تا کنون، رژیم اسرائیل در یک کارزار مرگبار و سازمان‌یافته، ده‌ها خبرنگار، روزنامه‌نگار، نویسنده، شاعر، نقاش، کاریکاتوریست و فعال فرهنگی فلسطینی و برخی خارجی را به صورت هدفمند ترور و به قتل رسانده است. این اقدامات در داخل و خارج سرزمین‌های فلسطینی و همچنین در کشورهای دیگر رخ داده و آثار عمیقی بر هویت و زیرساخت‌های فرهنگی مردم فلسطین داشته است. تنها در جریان جنگ‌های اخیر در غزه (۲۰۲۳-۲۰۲۵)، بیش از ۱۸۶ خبرنگار فلسطینی کشته شده‌اند که بسیاری از آنها در حین انجام وظایف رسانه‌ای و حتی با نشان خبرنگاری به قتل رسیده‌اند.

یک نگاه گذرا به ترتیب تاریخ فقط نشان می‌دهد کشته‌شدگان اهالی فرهنگ، هنر و رسانه به دست رژیم اسرائیل به این صورت است:

*غسان کنفانی / نویسنده، روزنامه‌نگار. کشته شده در ۱۹۷۲ توسط عوامل موساد در انفجار بمب در بیروت

او در ۹ آوریل ۱۹۳۶ در شهر عکا (فلسطین) در خانواده‌ای کردتبار و از طبقه متوسط به دنیا آمد. او سومین فرزند خانواده بود و پدرش، فائز عبدالرزاق کنفانی، مبارزی در جنبش ملی فلسطین علیه اشغال بریتانیا بود. پس از اشغال یافا و عکا در سال ۱۹۴۸، غسان به همراه خانواده مجبور به ترک وطن شد و ابتدا به لبنان و سپس به سوریه پناهنده شد. او دوره متوسطه را در دمشق گذراند و در سال ۱۹۵۲ در رشته ادبیات عرب دانشگاه دمشق ثبت‌نام کرد.

غسان کنفانی علاوه بر نویسنده، فعال سیاسی و از اعضای رهبری جبهه مردمی برای آزادی فلسطین بود. او را یکی از پیشگامان ادبیات مقاومت فلسطین می‌دانند و به‌دلیل سبک مستقیم و شفاف در بیان مسائل پیچیده فلسطینی‌ها شهرت داشت. آثار برجسته‌اش مانند «مردان در آفتاب»، «بازگشت به حیفا»، و مجموعه داستان «چرا گل‌های آفتابگردان به خورشید نگاه نمی‌کنند؟» به بازتاب رنج، مبارزه و امید مردم فلسطین می‌پردازند. همچنین، او به همراه فعالیت‌های ادبی، سردبیری نشریه «الهدف» را بر عهده داشت که ارگان جبهه مردمی بود.

کنفانی در ۸ ژوئیه ۱۹۷۲ در بیروت، زمانی که خودروی او بمب‌گذاری شده بود، به دست سازمان اطلاعات خارجی اسرائیل (موساد) ترور شد و به همراه خواهرزاده‌اش به شهادت رسید. این ترور واکنشی به فعالیت‌های سیاسی و فرهنگی او در حمایت از فلسطین و افشای تجاوزات اسرائیل بود.

او به عنوان نماد فرهنگی مبارزه فلسطینیان شناخته می‌شود و آثارش همچنان الهام‌بخش نسل‌های بعدی فلسطینی و علاقمندان به ادبیات مقاومت است. ترور غسان کنفانی و دیگر فعالان فرهنگی فلسطینی نه تنها به کشتن افراد منجر شده، بلکه بخشی از تلاش‌های گسترده برای نابودی زیرساخت‌های فرهنگی و تاریخی فلسطینیان بوده است.

*محمد بودیه شاعر، فعال فرهنگی. کشته شده در انفجار بمب (موساد) ۱۹۷۳ در پاریس

محمد بودیه، شاعر و فعال فرهنگی الجزایری، به دلیل نقش مهمش در حمایت و پیشبرد مقاومت فرهنگی و سیاسی علیه اشغال و تجاوزات اسرائیل هدف حمله قرار گرفت. وی عضو گروه عملیات «سپتامبر سیاه» بود و توسط موساد، سازمان اطلاعات خارجی اسرائیل، هدف قرار گرفت و در ۲۸ ژوئن ۱۹۷۳ در پاریس با یک بمب فشاری که زیر صندلی خودرویش قرار داده شده بود ترور شد. ترور او بخشی از کارزار گسترده ترور هدفمند رژیم صهیونیستی علیه فعالان فرهنگی، سیاسی و هنری فلسطینی یا مرتبط با مسئله فلسطین در کشورهای مختلف، به ویژه در دهه ۱۹۷۰ بود.

*ناجی العلی کاریکاتوریست. ترور شده با شلیک گلوله (موساد) ۱۹۸۷ در لندن

ناجی العلی یکی از برجسته‌ترین و مشهورترین کاریکاتوریست‌های فلسطینی در خاورمیانه و جهان عرب بود که در سال ۱۹۸۷ در لندن ترور و به شهادت رسید. وی در سال ۱۹۳۶ یا ۱۹۳۷ در روستای الشجره در فلسطین به دنیا آمد. پس از تخریب روستایش توسط اسرائیلی‌ها در سال ۱۹۴۸، همراه خانواده به اردوگاه عین الحلوه در لبنان پناهنده شد و در کودکی چندین بار مجبور به ترک مکان‌های مختلف شد تا جایی آرام پیدا کند.

ناجی العلی بیش از ۴۰ هزار کاریکاتور خلق کرد که به شدت نقدگرایانه و سیاسی بود و دیدگاه‌های جهادی و مقاومت فرهنگی او را انعکاس می‌داد. آثارش به طور گسترده الهام‌بخش نسل جدیدی از کاریکاتوریست‌های سیاسی و مقاومتی در جهان عرب شدند. مهم‌ترین شخصیت کاریکاتوری او، «حنظله» بود؛ کودکی ۱۰ ساله که پشت به بیننده و با دستان قلاب شده در پشت، به تصویر کشیده می‌شد و تبدیل به نماد مقاومت فلسطینیان گردید.

ناجی العلی به خاطر انتقادات تند و تیز از رژیم اسرائیل و همچنین فریب و خیانت سران عرب، بارها تهدید به مرگ شده بود. سرانجام، در ۲۲ ژوئیه ۱۹۸۷ هنگامی که به دفتر روزنامه «القبس» در لندن می‌رفت، توسط عوامل موساد یا نیروهای مرتبط با اسرائیل هدف شلیک گلوله قرار گرفت. او پس از یک ماه کما، در ۲۹ آگوست همان سال درگذشت. پرونده قتل او همچنان باز است و قاتلان مشخص نشده‌اند.

از نظر هنری و فرهنگی، ناجی العلی با قلم و کاریکاتورهایش، رنج و مظلومیت مردم فلسطین را به تصویر کشید و روحیه مقاومت را در دل فلسطینیان زنده نگه داشت. آثارش به عنوان زبان مشترک مردم در مبارزه برای آزادی قدس و سرزمین فلسطین شناخته می‌شوند.

*جیمز هنری میلر فیلمساز. کشته شده در ۲۰۰۳ به ضرب گلوله در رفح.

جیمز هنری دومینیک میلر یک فیلمبردار و فیلمساز ولزی-ایتالیایی بود که در ۱۸ دسامبر ۱۹۶۸ متولد شده و در ۲ مه ۲۰۰۳ در سن ۳۴ سالگی به ضرب گلوله کشته شد. وی در حالی که مشغول فیلمبرداری یک مستند درباره رنج‌های کودکان فلسطینی در نوار غزه و به‌ویژه منطقه رفح بود، هدف گلوله نیروهای رژیم صهیونیستی قرار گرفت و به شهادت رسید، پس از کشتن میلر، ارتش اسرائیل اعلام کرد که او در جریان تیراندازی متقابل از پشت مورد اصابت گلوله قرار گرفته است که پزشکی قانونی آن را دروغ دانست، زیرا از جلوی گردنش گلوله خورده بود. مستندی با عنوان «مرگ در غزه» قتل میلر را پوشش می‌دهد.

میلر علاوه بر فیلمسازی، شرکت تولید مستقل Frostbite Productions را با شریک خود تأسیس کرده بود و چندین جایزه بین‌المللی از جمله پنج جایزه امی دریافت کرده بود. مرگ او به عنوان یکی از قربانیان خشونت علیه خبرنگاران و فعالان رسانه‌ای در مناطق درگیر فلسطین-اسرائیل ثبت شده است. ترور این خبرنگار و مستندساز بین‌المللی که در جریان مأموریت پوشش خبری در منطقه رفح فلسطین هدف حمله نیروهای اسرائیلی قرار گرفت و کشته شد، نشان‌دهنده خطرات بالای فعالیت رسانه‌ای در مناطق جنگی و حساس مانند فلسطین است.

*یاسر مرتجی، خبرنگار. کشته شده در ۲۰۱۸ به ضرب گلوله مستقیم سربازان اسرائیلی در کرانه باختری.

یاسر مرتجی یک خبرنگار و عکاس فلسطینی بود که در سال ۲۰۱۸ (فروردین ۱۳۹۷) هنگام پوشش تظاهرات فلسطینیان در مرز غزه هدف تیراندازی سربازان رژیم صهیونیستی قرار گرفت و پس از مدتی در بیمارستان درگذشت. وی حین حادثه جلیقه خبرنگاری و کلاه ضدگلوله به تن داشت و همراه با دیگر خبرنگاران حضور داشت. این حادثه در جریان اعتراض‌های بازگشت فلسطینیان رخ داد که از سوی فلسطینی‌ها برای بازگشت به سرزمین‌های خود برگزار می‌شد.

وزیر دفاع اسرائیل ابتدا مدعی شد که یاسر مرتجی از حماس حقوق می‌گرفت و هدف قرار دادن او عمدی نبوده است. با این حال سازمان دیده‌بان حقوق بشر این اظهارات را نشانه‌ای از هدفمند بودن تیراندازی و قتل وی دانست. برادر یاسر که خود نیز خبرنگار است، اعتقاد دارد که آنها به وضوح هدف قرار گرفته بودند. پرونده شهادت یاسر مرتجی مورد توجه رسانه‌ها و سازمان‌های حقوق بشری قرار گرفت و باعث اعتراضات و تجمعات اعتراضی در فلسطین و حتی در آمریکا شد.

*شیرین ابوعاقله، خبرنگار. کشته شده در تیراندازی نظامیان اسرائیلی ۲۰۲۲ جنین (کرانه باختری).

شیرین ابوعاقله روزنامه‌نگار و خبرنگار فلسطینی-آمریکایی بود که در سال ۱۹۷۱ در قدس اشغالی به دنیا آمد و بیش از ۲۵ سال فعالیت در شبکه خبری الجزیره به عنوان یکی از چهره‌های برجسته و فعال در پوشش اخبار و رویدادهای فلسطین شناخته می‌شد. او به دلیل گزارش‌های مستند و انتقادی‌اش علیه اشغالگری رژیم صهیونیستی و دفاع از حقوق مردم فلسطین شناخته می‌شد. ابوعاقله همچنین پیشگام حضور خبرنگاران زن در منطقه بود و صدای بسیاری از محرومان و مظلومان فلسطینی بود.

شیرین ابوعاقله در روز ۱۱ مه ۲۰۲۲ (۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۱) هنگام پوشش خبری حمله نیروهای اسرائیلی به شهر جنین در کرانه باختری هدف شلیک گلوله نیروهای اسرائیلی قرار گرفت و از ناحیه سر مجروح شد. او که جلیقه خبرنگاری به تن داشت، پس از انتقال به بیمارستان سینا در جنین به دلیل شدت جراحات به شهادت رسید. این حادثه واکنش‌های گسترده بین‌المللی از جمله از سوی سازمان ملل و ایالات متحده را برانگیخت و همچنین شک و تردیدها و جنجال‌هایی درباره مسئولیت مستقیم نیروهای اسرائیلی در قتل وی به وجود آمد؛ ابتدا اسرائیل این مسئولیت را رد کرد اما بعدها قبول کرد که او توسط نیروهایش هدف قرار گرفته است.

شیرین ابوعاقله هرگز ازدواج نکرد و تمام زندگی حرفه‌ای خود را وقف اطلاع‌رسانی و مستندسازی رنج‌های مردم فلسطین کرده بود. او به عنوان صدای فلسطین و نماینده شجاع مقاومت رسانه‌ای در برابر تلاش‌های رسانه‌ای صهیونیسم شناخته می‌شد. کارهای او به شکل گسترده‌ای در میان مخاطبان فلسطینی و عرب و نیز ناظران بین‌المللی از ارزش و احترام بالایی برخوردار بود. شهادت او به نمادی از قربانی شدن خبرنگاران در مناطق جنگی و تحت فشار تبدیل شد و یاد و نامش همچنان در عرصه خبری و حقوق بشر برجسته است.

*رفعت العریر، شاعر و استاد ادبیات. شهادت در ۲۰۲۳ در بمباران هوایی غزه.

رفعت العریر (زاده ۲۳ سپتامبر ۱۹۷۹ در غزه – درگذشته ۶ دسامبر ۲۰۲۳) یکی از نویسندگان، شاعران، استادان دانشگاه و فعالان برجسته فلسطینی بود. او تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته ادبیات انگلیسی در دانشگاه اسلامی غزه آغاز کرد و سپس کارشناسی ارشد خود را در دانشگاه کالج لندن گذراند و برای دکتری به دانشگاه پوترای مالزی رفت. در نهایت به غزه بازگشت و در دانشگاه اسلامی غزه به تدریس ادبیات انگلیسی پرداخت.

رفعت العریر از بنیان‌گذاران پروژه و کارزاری با نام «ما عدد نیستیم» بود که هدف آن بیان واقعیات زندگی فلسطینیان و روایتگری مقاومت در برابر اشغال و نژادپرستی اسرائیل بود. او معتقد بود که داستان‌گویی و نوشتن، خصوصاً به زبان انگلیسی، ابزاری قدرتمند برای مقابله با استعمار و شکستن محاصره فرهنگی و رسانه‌ای است.

در جریان حملات اسرائیل به نوار غزه در سال ۲۰۲۳، رفعت العریر به همراه برادر و خواهر خود و چهار کودک از اعضای خانواده‌اش قربانی حملات هوایی رژیم صهیونیستی شد. او در این مدت با وجود شرایط سخت جنگ و محاصره، در فضای رسانه‌ای فعال بود و صدای مردم فلسطین را در جهان به گوش می‌رساند. آخرین پیام‌ها و اشعار وی نشان‌دهنده عزم و مقاومت او در برابر ظلم بود، از جمله شعری که در آن می‌گوید: «اگر قرار است من بمیرم، شما باید بمانید تا داستان‌هایم را بازگو کنید.»

رفعت العریر به عنوان صدای نسل نویسندگان و فعالان فرهنگی فلسطینی شناخته می‌شود که به روایت حقیقت و مقاومت در برابر اشغالگری می‌پرداخت. شهادت او در بمباران غزه به شدت در میان فلسطینی‌ها و فعالان جهانی عرصه فرهنگ و حقوق بشر بازتاب داشت و مایه اندوه و خشم از ادامه سرکوب فرهنگی و انسانی در فلسطین گردید.

*هبه ابوندا (هبة کمال صالح ابوندا) شاعره، رمان‌نویس و متخصص تغذیه فلسطینی. شهادت ۲۰ اکتبر ۲۰۲۳ در حمله هوایی اسرائیل به خان یونس در نوار غزه.

او در ۲۴ ژوئن ۱۹۹۱ در مکه عربستان به دنیا آمد. او شاعره و نویسنده‌ای خلاق بود که آثار منظوم و منثور فراوانی در حمایت از آرمان‌های فلسطین نوشته بود. از جمله موفقیت‌های او کسب رتبه اول داستان کوتاه در فلسطین و مقام دوم در جهان عرب با «جایزه خلاقیت شارجه» است. هبه ابوندا فارغ‌التحصیل رشته‌های بیوشیمی و تغذیه بالینی از دانشگاه‌های غزه و الازهر بود و در آموزش و پرورش فعالیت می‌کرد.

این نام‌ها تنها چند نفر از اهالی فرهنگ بودند که به دست نیروهای رژیم صهیونیستی ترور شدند. در همین بررسی کوتاه می‌بینیم که از سال ۱۹۴۸ تاکنون ده‌ها خبرنگار فلسطینی و خارجی توسط نیروهای اسرائیلی کشته شده‌اند. قتل‌های هدفمند گسترده و بمباران محل‌های حضور خبرنگاران در غزه به ویژه پس از ۲۰۲۳ افزایش یافته است. در برخی موارد مانند حمله به خودروی رسانه‌ای زیر بیمارستان العودة در ۲۰۲۵، خبرنگاران آشکارا هدف گرفته شده‌اند که پنج نفر در آنجا جان باختند.

گزارش‌های سازمان‌های بین‌المللی و رسانه‌ها تأکید دارند که بسیاری از این قتل‌ها با هدف جلوگیری از انتشار اخبار واقعی و خاموش کردن صدای فلسطینی‌ها صورت می‌گیرد. در کنار این ترورها و نسل کشی آشکار، تخریب آرشیوهای هنری، کتابخانه‌ها و موزه‌های فرهنگی نیز به نابودی هویت فرهنگی فلسطینیان منجر شده است.

در مجموع، از بدو تأسیس اسرائیل تاکنون، هدف قرار دادن فعالان رسانه، فرهنگی و هنری به شکلی منظم و نظام‌مند در سراسر جهان ادامه داشته است. این ترورها عمدتاً به دلیل نقش این افراد در افشای واقعیت‌ها، نقد سیاست‌های اسرائیل، بیان آشکار نسل‌کشی و تجاوزهای این رژیم و دفاع از هویت مردم فلسطین صورت گرفته‌اند. بسیاری از این پرونده‌ها هنوز به نتیجه نرسیده یا عاملان آن مشخص نشده‌اند. واقعیت این است که نور حق خاموش نمی‌شود؛ و برداشتن پرچم حقیقت در برابر رژیمی چنین پلید شجاعتی می‌طلبد که در زنان و مردان آزاده جهان می‌توان دید.

به گزارش آرمان آرا، با وجود وقوع فاجعه‌ای تمام عیار در غزه و مرگ انسان‌های بیگناه و کودکان به‌واسطه گرسنگی تحمیلی از سوی صهیونیست‌ها، اما جامعه بین‌المللی صرفاً تماشاچی این تراژدی است؛ در این میان دولت‌های عربی و اسلامی به وظیفه و تکلیف خود جامه عمل نمی‌پوشانند و نه تنها به تحریم صهیونیست‌های کودک‌کش روی نمی‌آورند که حتی از حجم مراودات تجاری خود با اسرائیل نیز نمی‌کاهند. در سال ۲۰۲۳ یعنی در اوج تجاوزات رژیم صهیونیستی به باریکه غزه، کشورهای عربی رکورد تجارت با اسرائیل را شکستند و چهار میلیارد دلار با صهیونیست‌ها مراوده مالی و تجاری کردند.

امارات، بزرگ‌ترین شریک تجاری اسرائیل در منطقه

امارات متحده عربی به عنوان نخستین کشوری که به پیمان ننگین موسوم به آبراهام در خصوص عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی پیوست، حجم صادراتش به اراضی اشغالی را طی دو سال اخیر، پنج برابر کرده است؛ طلا، نفت و فولاد بالاترین سهم را در تجارت میان ابوظبی و تل‌آویو دارد. میزان تجارت دوجانبه بین امارات و اسرائیل به بالاترین حد ممکن رسیده و با وجود اینکه شهروندان اماراتی در سطح ایدئولوژیک مخالف روابط با اسرائیلی‌ها هستند، اما ابوظبی به گسترش مناسبات خود با تل‌آویو به‌ویژه در حوزه اقتصاد ادامه می‌دهد.

چندی پیش سفیر اسرائیل در امارات، یوسی شیلی، از تصویب یک توافق اقتصادی استراتژیک دیگر میان تل‌آویو و ابوظبی خبر داد که هدف آن تقویت همکاری دوجانبه در زمینه امور گمرکی است. یوسی شیلی در پیامی در حساب کاربری خود در پلتفرم ایکس (توئیتر سابق) نوشت: توافق‌نامه همکاری و کمک متقابل در امور گمرکی، روابط اقتصادی میان دو کشور اسرائیل و امارات را تقویت کرده و به رشد و همکاری مستمر میان ما کمک خواهد کرد.
امارات و اسرائیل در سال ۲۰۲۳ توافق‌نامه‌ای تحت عنوان شراکت اقتصادی جامع امضا کردند که هم‌اکنون در حال اجراست. این توافق به شرکت‌های اماراتی اجازه می‌دهد به بازار اسرائیل دسترسی یابند. تجارت بی‌سابقه امارات با اسرائیل در اوج جنگ غزه، موضوعی است که قابل کتمان نیست؛ صادرات میلیارد دلاری در حوزه جواهرات و تجهیزات صنعتی از ابوظبی به تل‌آویو، خشم طرفداران آرمان فلسطین را به دنبال داشته است.

داده‌های رسمی منتشرشده از سوی مرکز آمار اسرائیل، ابعاد بی‌سابقه‌ای از تجارت میان امارات و اسرائیل را در طول جنگ غزه آشکار می‌کند. این داده‌ها که دوره زمانی از اکتبر ۲۰۲۳ (آغاز جنگ) تا فوریه ۲۰۲۵ را پوشش می‌دهند، نشان می‌دهد که امارات بیشترین میزان صادرات محصولات با منشأ داخلی را در میان کشورهای عربی به اسرائیل داشته است.

بر اساس تحلیل داده‌ها، امارات طی این بازه زمانی ۱۳۷۷ نوع محصول با منشأ داخلی را به اسرائیل صادر کرده که این اقلام در ۸۱ دسته کالایی اصلی جای می‌گیرند. مهم‌ترین گروه‌های صادراتی شامل جواهرات، اشیای هنری، تجهیزات صنعتی و فلزات خام بوده‌اند. در صدر این فهرست، صادرات مروارید، سنگ‌های قیمتی و مصنوعات طلا به ارزش ۵۸۴.۹ میلیون دلار قرار دارد. همچنین صادرات کودهای شیمیایی، مواد غذایی (از جمله میوه و سبزیجات)، نوشیدنی‌ها، سیمان، نمک، گوگرد، دارو، اسباب‌بازی و پوشاک در فهرست کالاهای صادرشده دیده می‌شود. در مجموع، صادرات محصولات اماراتی با منشأ داخلی به اسرائیل در بازه ۲۰۲۳ تا ۲۰۲۵ به ۱.۲ میلیارد دلار رسید. این میزان در اکتبر ۲۰۲۳ تنها ۳۲.۶ میلیون دلار بود، اما در اکتبر ۲۰۲۴ به ۱۴۸.۴ میلیون دلار رسید و اکنون افزایشی پنج برابری را تجربه می‌کند.
در سوی مقابل، امارات ۷۶۳ نوع کالای اسرائیلی را در همان دوره وارد کرده که ارزش آنها به ۷۳۷ میلیون دلار می‌رسد. بخش عمده این واردات شامل جواهرات، ابزارهای اپتیکی و پزشکی (به ارزش ۱۵۹.۶ میلیون دلار)، تجهیزات الکترونیکی (۸۰.۲ میلیون دلار) و مواد غذایی و نوشیدنی‌ها (۲۶.۲ میلیون دلار) بوده است. امارات به بزرگ‌ترین شریک تجاری عربی اسرائیل در دوره جنگ غزه تبدیل شده است؛ به‌طوری که حدود دو سوم کل تجارت اسرائیل با کشورهای عربی شامل مراودات تل‌آویو و ابوظبی می‌شود.

اردن، مصر و بحرین، حریص در تجارت با آدمکش‌ها

اردن طی یک سال، حدود ۵۰۰ میلیون دلار صادرات به اراضی اشغالی داشته است؛ دولت اردن، فولاد و برق به اسرائیل می‌دهد و متقابلاً از قاتلان مردم فلسطین، گاز و آب می‌گیرد.
مصر به عنوان نخستین کشوری که با صهیونیست‌های آدمکش صلح کرد، حجم تجارتش با اسرائیل را ۱۶۸ درصد افزایش داده است! این یعنی وقتی دنیا از مظلومیت غزه داد سخن سر می‌داد، قاهره در حال فاکتور پُر کردن برای صهیونیست‌ها بود!
بحرین نیز حجم مراودات تجاری‌اش با صهیونیست‌ها را ۱۲ هزار درصد بیشتر کرده است؛ آل‌خلیفه در بحرین، به صهیونیست‌ها آلومینیوم و آهن می‌دهد تا صنعت بمب‌سازی و کشتار جمعی اسرائیل دچار وقفه نشود.

ترکیه؛ دوستی پشت پرده با اسرائیل ت

رکیه نیز از غافله تجارت با صهیونیست‌های اشغالگر و وحشی جا نمانده است؛ آنکارا در سال حدود هفت میلیارد دلار با تل‌آویو مراوده مالی و تجاری دارد؛ دولت اردوغان در مقطعی برای تطهیر چهره‌اش و به صورت ریاکارانه اعلام کرد که به سبب افزایش جنایات اسرائیل در غزه، مراودات مالی‌اش با رژیم صهیونیستی را قطع می‌کند، اما این اعلام دولت ترکیه صرفاً یک شوآف و نمایش بود و حسب مستندات موجود، ترکیه در همان مقطع، از طریق یونان در حال صادرات اجناس و اقلام به اسرائیل بود!
متین جیحان، کنشگر سیاسی و روزنامه‌نگار سرشناس ترکیه‌ای، چندی پیش افشاگری شوکه‌کننده‌ای درخصوص مراودات مالی دولت متبوعش با اسرائیل داشت. او گفت: ما همچنان نیاز ارتش اسرائیل به فولاد را تأمین می‌کنیم، اما در اسناد گمرکی به‌دروغ به نام فلسطین ثبت می‌کنیم. TRT هم بدون شرمندگی گزارش می‌دهد که بیشترین افزایش در صادرات فولاد به فلسطین بوده است!

افزایش ۳۰۹۳۰ درصدی رخ داده است. سال گذشته مبلغ صادرات ۱۵۶ هزار دلار بوده و امسال به ۶۸ میلیون دلار رسیده است. به‌طور خلاصه، تأمین فولاد برای ارتش اسرائیل به مدت یک‌سال بدون وقفه ادامه داشته است. بدتر از آن، برای پنهان‌کردن این واقعیت، از فلسطین به‌عنوان پوشش استفاده می‌کنند.
اما هنوز کنشگران سیاسی و رسانه‌ای منطقه از شوک افشاگری‌های این روزنامه‌نگار ترکیه‌ای خارج نشده بودند که وزیر اطلاعات رژیم صهیونیستی گفت: اردوغان دوست ماست که در نقش دشمن ظاهر می‌شود؛ اسرائیل به کمک و لطف اردوغان به بزرگ‌ترین دستاوردها دست یافته است!
شهریورماه دو سال پیش بود که اردوغان در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل، در پشت درهای بسته با نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی دیدار کرد؛ بنا به نقل رسانه‌های عبری، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی در جریان آن دیدار از کمک‌های اطلاعاتی آنکارا به تل‌آویو قدردانی کرد! اسحاق هرتزوگ، رئیس رژیم صهیونیستی نیز در ۱۸ اسفندماه سال ۱۴۰۰ در سفر به آنکارا با اردوغان دیدار کرده بود.

خبرگزاری مهر-گروه هنر-عطیه مؤذن؛ هنوز برنامه‌های تلویزیونی در جنگ ۱۲ روزه در حال پیدا کردن رویکردها و سیاستگذاری‌های خود بودند که یک برنامه با نام «لاله خیز» همه همت خود را به کار برد تا یک به یک خانواده‌های قربانیان جنگ ۱۲ روزه را وسط همان سوگواری‌هایشان پیدا کند و به قاب تلویزیون بیاورد. مهم نبود این خانواده‌ها عزیزشان چه کاره بوده است هرکسی با هر سمتی و از هر قشر و سنی به برنامه آمدند مقابل راحله امینیان نشستند و از عزیزی گفتند که یکباره در جریان یک جنگ تحمیلی ظالمانه پر پر شده است. از شهدای پدافندی و افرادی که یکباره وسط میدان رفتند تا چهره‌هایی که هیچ گاه فکر نمی‌کردند یکباره موشک‌ها بر سرشان آوار شود. پسر نوجوانی که برای آزاد شدن پدرش از زندان اوین به آنجا رفت و دیگر برنگشت یا خانواده‌هایی که یک شب خوابیدند و نیمه شب بی خبر زیر موشک‌ها رفتند. اینها در این یک ماه مهمان برنامه «لاله خیز» و راحله امینیان مجری آن شدند و حالا امینیان از این روایت‌های دردناک می‌گوید.

گفتگوی ما با راحله امینیان را می‌خوانید:

*این روزها برنامه «لاله خیز» را روی آنتن دارید که تنها برنامه تلویزیون است که صرفاً سراغ خانواده‌های شهدا و قربانیان جنگ ۱۲ روزه می‌رود تا آنها را به مخاطب بشناساند. این برنامه برای خود شما چگونه شکل گرفت؟

سال گذشته هم در جنگی که اسرائیل با لبنان داشت من علاقه‌مند بودم روایتی از مقاومت زنانه داشته باشم چون معتقد بودم جنگ‌ها معمولاً روایت‌های مردانه دارند و در این روایت‌ها، بسیاری از وقایع مهم از نگاه زنان نادیده گرفته می‌شود. به همین دلیل، تصمیم گرفتم روایتی زنانه از جبهه مقاومت ارائه دهم. این تصمیم، سخت و پرخطر بود، چرا که قبل از آتش‌بس به بیروت رفتم و در منطقه ضاحیه با زنان جبهه مقاومت گفتگو کردم؛ زنانی که همسر، مادر، خواهر یا دختر شهید بودند. هدفم این بود که صدای زنان در این جنگ شنیده شود.

حالا این اتفاق در کشور خودم رقم خورده بود و فکر می‌کردم که روایت زنانه در طول ۱۲ روز جنگ، کجاست؟ من در تهران بودم و دغدغه ام این بود که این روایت زنانه چگونه می‌تواند منتقل شود؟ در فضای مجازی تلاش کردم تا حد امکان این روایت را منعکس کنم، هرچند با محدودیت‌هایی مثل دسترسی کم به دیتا و شرایط خاص جنگ مواجه بودم.

*چرا تصمیم گرفتید در تهران بمانید، پیشنهادی هم داشتید که از تهران خارج شوید؟

بله خیلی زیاد. حقیقت این است که احساس می‌کردم در شهر و خانه خودم، حتی با وجود بمب و موشک، امنیت بیشتری دارم. از سوی دیگر، این سوال برایم مطرح بود که تا کی باید شهر و زندگی‌ام را ترک کنم؟ اسرائیل را به عنوان یک رژیم جنگ‌طلب می‌شناسیم و می‌دانم اگر شروع به جنگ کند به راحتی از مواضع خود کوتاه نمی‌آید. حتی امروز معتقد هستم در آتش‌بس نیستیم، بلکه در یک توقف مقطعی جنگ به سر می‌بریم. طرف مقابل غیرقابل‌پیش‌بینی است و همین باعث شد در تهران بمانم. در روزهای پایانی جنگ، قبل از مطرح‌شدن بحث آتش‌بس، مدیر گروه تاریخ شبکه یک با من تماس گرفت و گفت قصد دارد روایتی را شروع کند که گفتگو با خانواده‌های شهدای اخیر است. با وجود اینکه من در شبکه سه فعالیت داشتم و نیاز به مجوزهای اداری بود، در همان لحظه قبول کردم و گفتم شما اجازه اش را از آقای علی فروغی مدیر شبکه سه بگیرید که او هم در لحظه موافقت کرده بود و گفته بود این کار باید در رسانه انجام شود و کل این پروسه تا شروع ضبط برنامه ۲ روز طول کشید.

یعنی در اوج جنگ و زمانی که خانواده‌های شهدا درگیر مراسم تشییع و سوگواری بودند، ما ضبط را آغاز کردیم. برنامه جمعه ضبط شد و شنبه روی آنتن رفت. این شرایط بسیار ویژه بود، چرا که معمولاً برنامه‌های تولیدی دوران پیش‌تولید طولانی‌تری دارند. هماهنگی با خانواده‌ها در اوج مصیبت، کار بسیار دشواری بود اما توکل کردیم. در اولین ضبط از دوستان در اتاق ضبط خواستیم برای شهدا فاتحه بخوانند. به نظرم خود شهدا دست ما را گرفتند تا خانواده‌هایشان همکاری کنند.

نشستن و صحبت کردن با خانواده‌ای که تمام وجودش درد و زخم و دلتنگی است، برای من بسیار سخت بود. من آدم نسبتاً احساسی‌ای هستم. معتقدم مجری حق ندارد روی آنتن احساساتش را بروز دهد اما در این برنامه گاهی از کنترل خارج می‌شد

*خود اجرای برنامه و گفتگوی بی واسطه با این افراد چقدر چالش داشت؟

نشستن و صحبت کردن با خانواده‌ای که تمام وجودش درد و زخم و دلتنگی است، برای من بسیار سخت بود. من آدم نسبتاً احساسی‌ای هستم. معتقدم مجری حق ندارد روی آنتن احساساتش را بروز دهد اما در این برنامه گاهی کنترل روی خودم نداشتم و اساساً برنامه را بر پایه تبادل همدردی بنا نهادم. چون کاری که از دست من به عنوان یک هموطن در این برنامه برمی‌آمد، این بود که گوش شنوای دردها و زخم‌ها و دلتنگی‌هایشان باشم و با آنها همدردی کنم.

به همین دلیل به همکارانم – تهیه‌کننده و همه دوستان – گفتم که در این برنامه به همدردی و همدلی خواهم پرداخت. خوشبختانه همه کاملاً دستم را باز گذاشتند و گفتند اجرای برنامه از صفر تا صد با خودم است. البته ما سردبیر داریم اما سردبیرمان بیشتر با سوژه و مهمان‌ها در ارتباط است. در واقع تمام فرآیند ضبط برنامه و کار مجری کاملاً به عهده خودم است. از آنها ممنونم که این آزادی عمل را به من دادند، هرچند مسئولیتم را هم سنگین‌تر کرد. باید در لحظه هم صحبت‌ها را می‌شنیدم، هم از دل صحبت‌ها برنامه را مدیریت می‌کردم و هم احساساتم را کنترل می‌کردم.

*گاهی در این روزها شنیدن حرف‌هایی از یکی از خانواده‌های قربانیان یا تصاویر و ویدئوهایی که از انفجارها پخش می‌شد حال خیلی‌ها را دگرگون می‌کرد. این روایت‌های مستقیم از خانواده‌ها چقدر توانست مخاطب را آگاه کند؟

ما سوژه‌های عجیب و دردناکی داشتیم. بارها قلبم در این برنامه از شنیدن روایت‌ها سوخته است. طیف‌های مختلف مردم، نه فقط افراد متدین و معتقد به نظام، بلکه حتی افراد متفاوت‌تر هم گاهی بازخورد داده‌اند و گفته‌اند که «با سوژه‌های شما خون گریه کردیم». تمام تلاشم این است که برای مخاطبی که ممکن است هنوز شبهه‌ای داشته باشد، این موضوع را روشن کنم. مثلاً یکی از شب‌ها سوژه ما پسری بود که برای آزادی پدرش که در زندان بود، برای انجام کارهای اداری به اوین رفته بود و درست زمانی که زندان اوین را موشک‌باران کردند، به شهادت رسید. با پدر و مادر این شهید گفتگو کردیم. البته ما با خانواده‌های شهدای نظامی هم صحبت می‌کنیم، چون آنها هم هموطنان ما هستند و احترام به آنها وظیفه ماست. اما تلاش می‌کنیم با حضور خانواده‌های شهدای غیرنظامی، شبهات برخی افراد که فکر می‌کنند فقط نظامی‌ها به شهادت رسیده‌اند، برطرف شود. البته با این تصور مشکل دارم چون آنها که نظامی بودند، اتفاقاً فداکاری بیشتری کردند و جانشان را کف دست گرفتند تا از ما دفاع کنند.

این برنامه با همه این شرایط پیش رفت و اقبال بی‌نظیری داشته است. من به عنوان کسی که ۳۰ سال در رسانه ملی کار کرده و در برنامه‌های پرمخاطب حضور داشته‌ام، دیدن این استقبال از یک برنامه نوظهور واقعاً برایم شگفت‌انگیز است.

اتفاقاً با دیدن این برنامه شبهات مشخص شده است و من برایم بسیار مهم بود که در رفع این شبهات نقش داشته باشم و به انسجام و همدلی جامعه کمک کنم *درباره این شبهات به خودتان هم بازخورد داده‌اند؟

مستقیم خیر اما در کامنت ها در صفحه مجازی ام نظراتشان را می‌نویسند مثلاً یک روز دیدم مخاطبی نوشته بود که یک پسر جوان بی‌گناه امروزی چرا باید اینگونه مظلومانه کشته شود؟ و این نشان می‌دهد که برای برخی شبهاتی وجود داشته و اتفاقاً با دیدن این برنامه این شبهات مشخص شده است و من برایم بسیار مهم بود که در رفع آنها نقش داشته باشم و به انسجام و همدلی جامعه کمک کنم. این یک کار تیمی است و در تیمی که با آنها کار می‌کنم، از نظر سنی از همه بزرگترم. بقیه همکارانم همگی جوان هستند و اواخر دهه ۷۰ و ۸۰ متولد شده‌اند. این بسیار خوب است که جوانان در تولید این برنامه نقش دارند. برنامه از نظر بصری شکل قابل قبولی دارد، چون چنین برنامه‌ای باید هم از نظر استانداردهای رسانه‌ای و هم از نظر زیبایی‌شناسی حرفی برای گفتن داشته باشد تا در نگاه اول مخاطب را جذب کند. از اینکه می‌بینم برای این جوانان کیفیت کار مهم است واقعاً لذت می‌برم. برای کارگردان برنامه این موضوع بسیار اهمیت دارد و برنامه صرفاً یک گفتگوی ساده دوربینی نیست.

*چقدر شنیدن این روایت‌ها لازم است که ادامه دار باشد و مخاطب را با این زندگی‌ها آشنا کند؟

حتماً لازم است به این افراد ادای احترام شود و بیشتر شناخته شوند. یکی از خانواده‌های مهمان برنامه از خانواده شهدای ارتشی بود که درباره زندگی خودش و همسرش تعریف می‌کرد. این شهید ۱۱ سال نامزد داشت و آن خانم برایش منتظر مانده بود تا او بازنشسته شود. قرار بود بعد از محرم و صفر پس از پایان مشغله‌های شغلی، ازدواج کنند اما شهید شده بود. اگر این داستان‌ها گفته نشود، واقعاً بی‌انصافی است. این زوج زندگی عاشقانه‌ای داشتند. این خانم فقط گریه می‌کرد و می‌گفت «نمی‌دانم چگونه با نبود همسرم کنار بیایم».

*مهمانی بود که زندگی‌اش برای خود شما عجیب یا تأثرانگیز باشد؟

موردی داشتیم که واقعاً نتوانستم حین اجرا ادامه دهم و خودم برنامه را کات دادم. دختر خانمی بود که پدرش را در ۸ سالگی از دست داده بود، در حدود ۲۲ سالگی با پسری ازدواج کرده بود که زندگی یک سال و نیمه‌شان آنطور که تعریف می‌کرد چنان عاشقانه بود که فقط در کتاب‌ها و فیلم‌ها دیده می‌شود. بعد از یک سال و نیم زندگی پر از آرزو و عشق، آقا شهید شده بود. من واقعاً نتوانستم ادامه دهم و کات دادم. همسر شهید آمد و من را بغل کرد و آرامم کرد. مورد دیگر یکی از شهدا بود که کنار سردار سلامی به شهادت رسید. این شهید یک پسر ۱۲ ساله داشت (در کل ۲ فرزند داشت). این پسر هم واقعاً جگرم را خون کرد و قلبم را سوزاند. در تمام مدت صحبت‌هایش، اشک می‌ریخت و این من را واقعاً تحت تأثیر قرار داد. این روایت‌ها با ایام تاسوعا و عاشورا هم تلاقی داشت و هر یک برایم به مثابه روضه بود.

این پسر نوجوان آنقدر آه می‌کشید که در حین ضبط به او گفتم «محمدجواد، چرا اینقدر آه می‌کشی» و وقتی به من گفت «خاله» من می‌خواستم بمیرم، از شدت تأثر به هم ریخته بودم. این بچه عاقل و مهربان بود و اینگونه در غم پدرش می‌سوخت.

*شما سال‌هاست در رسانه هستید و ما خیلی وقت‌ها نتوانسته‌ایم در رسانه به درستی مردم را با این دردها، قربانیان، شهدا و قهرمانان آشنا کنیم؛ اکنون فکر می‌کنید رسانه چه باید کند؟

فکر می‌کنم این جنگ ۱۲ روزه در تمام ابعادش یک سیلی به ما زد که باید مراقب باشیم. هر کس در هر جایگاهی – چه در رسانه، چه در مباحث نظامی و امنیتی، چه در میان مردم عادی – باید بیشتر حواسش را جمع کند.

معتقدم در جنگ ۱۲ روزه، عملکرد رسانه‌ای ما قوی‌تر از سال‌ها و جریانات قبلی بود اما باز هم کم‌کاری کردیم. در این سال‌ها تحت تأثیر چندقطبی شدن جامعه قرار گرفتیم و فقط یک طیف را دیدیم و همه کشور را ندیدیم. خدا را شکر که الان از آن وضعیت عبور کرده‌ایم معتقدم در جنگ ۱۲ روزه، عملکرد رسانه‌ای ما قوی‌تر از سال‌ها و جریانات قبلی بود اما باز هم کم‌کاری کردیم. در این سال‌ها تحت تأثیر چندقطبی شدن جامعه قرار گرفتیم و فقط یک طیف را دیدیم و همه کشور را ندیدیم. خدا را شکر که الان از آن وضعیت عبور کرده‌ایم. یکی از نگرانی‌های جدی من این است که چقدر تلاش می‌کنیم این همبستگی و یکدلی را حفظ کنیم. متأسفانه هیچ‌وقت قدر موقعیت‌ها را ندانسته‌ایم و این ظلم به کشور است. معتقدم برنامه‌ای مثل «لاله خیز» با آوردن طیف‌های مختلف خانم‌ها قدم اول خوبی برداشته است. این اولین و تنها برنامه‌ای است که پس از آتش‌بس در این حوزه تولید شده است. افتخار ما این است که روایت اول را به دست گرفتیم و خداوند هم کمک کرد. این شروع بسیار خوبی بود اما باید به بخش‌های دیگر هم بپردازیم؛ هم شهدا را بیشتر بشناسانیم، هم خانواده‌های شهدا را ببینیم، هم با آسیب‌دیدگان حرف بزنیم و همدردی کنیم و هم آگاهی جامعه را نسبت به جنگ ترکیبی دشمن افزایش دهیم.

ما با یک جنگ ترکیبی مدرن از نظر تکنولوژی مواجه بودیم. باید مردم ما بفهمند که سربازان ما در مقابل چه کسانی ایستاده‌اند. باید سطح جنگ را برای مردم قابل فهم کنیم. به عنوان کسی که فرزند رسانه است، معتقدم ما هنوز آن سیلی را به خوبی درک نکرده‌ایم. درحالیکه دنیا امروز با ابزار رسانه پیش می‌رود. مثلاً ترامپ را ببینید از این شخص متنفرم، اما از نظر رسانه‌ای، یک سخنرانی او معادل یک عملیات نظامی اثرگذار است. چرا؟ چون ابزار رسانه را می‌شناسد. البته خبر دارم که در جنگ ۱۲ روزه خیلی از قرارگاه‌های رسانه‌ای تشکیل شد و این اتفاق مبارکی است.

به گزارش آرمان آرا، نشریه آمریکایی فارن پالیسی اذعان کرد: آمریکا و اسرائیل می‌دانند که بیشتر ذخایر اورانیوم با غنای بالای ایران از حملات جان سالم به در برده است.

این نشریه در ادامه عنوان کرد: اگر آمریکا می‌توانست سانتریفیوژها و ذخایر اورانیوم ایران را نابود کند، حتماً این کار را می‌کرد. کاری که واشنگتن انجام داد این بود که محدودیت توانایی‌اش برای تخریب تأسیسات موجود در اعماق زمین به ایران را نشان داد.

فارن پالیسی همچنین اعلام کرد: اگر ایران تصمیم به ساخت بمب بگیرد، هیچ مانع فنی‌ای در برابر آن قرار ندارد. ایرانی‌ها این بار می‌توانند در تأسیساتی کوچک و ناشناس در اعماق کوه‌ها با چیزی کمتر از ۲۰۰ سانتریفیوژ، اورانیوم ۶۰ درصد خود را به ۹۰ درصد تبدیل کنند.

در پایان این گزارش نیز آمده است: در حال حاضر، آنچه باقی مانده، دیپلماسی است؛ به امید اینکه موفق‌تر از اقدام نظامی باشد.

‌ به گزارش آرمان آرا، شبکه خبری الجزیره در گزارشی به بررسی پروسه دریافت کمک‌های غذایی از مراکز آمریکایی-صهیونیستی در غزه اشاره کرده و سختی‌های این اتفاق برای مردم را برشمرده است.

الجزیره می‌نویسد: مردم غزه به اندازه‌ای گرسنه هستند که برای دریافت لقمه‌ای نان هر خطری را به جان می‌خرند. یکی از تنها مسیرهای باقیمانده برای رسیدن به یک کیسه آرد در غزه از طریق گذرگاه‌هایی است که آنها را به مؤسسه به اصطلاح بشردوستانه آمریکایی و اسرائیلی می‌رساند؛ جایی که در دام دشمن گرفتار می‌شوند و اغلب به جای کمک، پای خود را در کشتارگاه می‌گذارند.

آژانس خبری «سند» وابسته به شبکه الجزیره تصاویر ماهواره‌ای تاریخ ۱۳ جولای را مورد بررسی قرار داد که مرکز توزیع کمک‌های انسانی در منطقه شاکوش در جنوب نوار غزه را نشان می‌دهد، جایی که انسان‌های گرسنه برای دریافت کمک به آنجا می‌روند، ولی بسیاری از آنها شهید یا زخمی روی دست‌های مردم به مناطق خود بر می‌گردند.

دسترسی مردم به مرکز غذایی

رسیدن به این منطقه کار آسانی نیست و استفاده از گاری یا خودرو برای افراد گرسنه تا نقطه‌ای مشخص امکان‌پذیر است و در این مرحله باید پیاده شده و مسافت یک و نیم کیلومتری را پیاده طی کنند. بسیاری از آنها چندین ساعت و یا چندین روز قبل از موعد کمک‌ها به محل مورد نظر می‌رسند.

الجوره کجاست؟

مردم منتظر در بیابان برای اینکه از گرما و انتظار طولانی فرار کنند، به سمت الجوره می‌روند. این نام مربوط به حفره‌ای شنی بین تپه‌ها در فاصله ۵۶۰ متری بعد از مانع اسرائیلی است. آنها برای در امان بودن از تیراندازی‌های دشمن در این ناحیه منتظر می‌مانند تا نشانه شروع کمک‌های انسانی شلیک شود.

شدت درجه حرارت هوا و طولانی بودن مدت انتظار، دردسرهای زیادی برای خانواده‌های گرسنه ایجاد می‌کند. خانواده‌ها گاهاً برای اینکه بتوانند کیسه‌ای آرد تأمین کنند، باید ۱۲ تا ۲۴ ساعت قبل از توزیع کمک‌ها در این محل حضور داشته باشند و نوبت بگیرند.

آغاز فرآیند توزیع

هنگامی که نشانه آغاز توزیع کمک‌ها از طریق پهپادهای اسرائیلی اعلام می‌شود، باید افراد به سمت مراکز توزیع کمک‌ها حرکت کنند. البته این مسیر همواره پر از خطر است و ممکن است مردم مورد هدف تیراندازان رژیم صهیونیستی قرار بگیرند. ارتش اشغالگر صهیونیستی شهر رفح را به صورت کامل تحت کنترل خود گرفته و آن را با ایست و بازرسی‌ها و تجهیزات خود پر کرده و موقعیت‌هایی برای تیراندازی و پرواز پهپادها در آن فراهم کرده است.

شاهدان عینی گزارش می‌دهند که مردم غزه حتی در زمان انتظار برای صدور مجوز جهت آغاز فرایند توزیع نیز مورد حمله صهیونیست‌ها قرار می‌گیرند. در روز ۱۴ جولای گذشته رژیم صهیونیستی به سمت انبوهی از مردم در منطقه الجوره قبل از نزدیک شدن به مناطق توزیع مورد حمله قرار گرفتند. در روز ۱۲ جولای نیز ۳۴ نفر در انتظار برای دریافت کمک‌های انسانی شهید شدند.

آیا حضور در این مرکز برای مردم امن است؟

حضور در مرکز توزیع کمک‌ها نیز برای مردم غزه امنیت آفرین نیست، تصاویر زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد نظامیان صهیونیست در هنگام نزدیک شدن به مرکز، علیه فلسطینیان از گاز فلفل استفاده کرده‌اند.

نحوه دریافت کمک‌های غذایی

«مهند قشطه» روزنامه نگار مهاجر شرایط توزیع این کمک‌ها را بسیار با هرج و مرج توصیف می‌کند و می‌گوید که هیچ هماهنگی و برنامه‌ریزی و جدول زمانی مشخصی در این زمینه وجود ندارد. به همین علت مردم به سمت میزهایی که کمک‌ها روی هم ریخته شده‌اند، هجوم می‌آورند و گاه برای دریافت کمک‌های بیشتر با یکدیگر درگیر می‌شوند.

بسیاری از مردم به علت درخواست‌های زیاد و کمبود کمک‌ها و فقدان نظم خاص در روند توزیع دست خالی برمی‌گردند و کسانی که آرد دریافت می‌کنند مجبور هستند از همین مسیر بازگردند، جایی که هزاران گرسنه برای رسیدن به غذا منتظر هستند و ممکن است درگیری‌هایی میان آنها ایجاد شود.

قربانیان کمک‌های غذایی

وزارت بهداشت فلسطین در بیانیه‌ای اعلام کرده است که تنها طی ۲۴ ساعت گذشته ۳۱ فلسطینی در روند توزیع کمک‌ها به شهادت رسیده و بیش از ۱۰۷ نفر دیگر زخمی شده‌اند. به این ترتیب تعداد قربانیان روند امدادرسانی در غزه به ۹۲۲ شهید و ۵۸۶۱ مجروح رسیده است.

در ۱۶ جولای گذشته نیز دست کم ۲۱ فلسطینی در نتیجه فشار ناشی از تلاش برای دریافت محموله‌های غذایی جان خود را از دست داده‌اند.

گزارش سازمان ملل متحد نشان می‌دهد که از هر ۵ ساکن غزه دست کم یک نفر با خطر گرسنگی مفرط مواجه است و ۹۳ درصد از ساکنان غزه از کمبود شدید غذا رنج می‌برند.

چرا روند توزیع کمک‌ها به کشتارگاه تبدیل شده است؟

رژیم صهیونیستی که برای ورود کمک‌های انسانی تحت فشارهای بین‌المللی قرار دارد، پیشنهاد تأسیس مؤسسه بشردوستانه غزه را مطرح کرده تا بتواند آژانس‌های سازمان ملل متحد و ارگان‌های بین المللی را دور بزند.

سازمان ملل و مؤسسات بشردوستانه این طرح اسرائیل را نقض مبانی اساسی انسانیت قلمداد کرده و معتقدند که این نحوه کمک رسانی، تنها در راستای اهداف سیاسی و نظامی انجام می‌شود و آنها گرسنگی را به ابزاری برای تسلیم مردم غزه تبدیل کرده‌اند.

«تام فلیچر» رئیس امور انسانی سازمان ملل متحد در گزارش خود در شورای امنیت اعلام کرد که این مؤسسه کمک‌های انسانی را تنها به یک بخش از غزه اختصاص داده و باقی مناطق را رها کرده است. وی تاکید کرد که این پروژه تنها یک سرپوش برای خشونت و مهاجرت دادن بیشتر مردم غزه است.

بسیاری از سازمان‌های بشردوستانه و حقوقی در بیانیه‌های مختلف «مؤسسه بشردوستانه غزه» را پروژه‌ای می‌دانند که مدیریت آن در اختیار عناصر امنیتی و نظامی غربی قرار دارد که اهداف سیاسی را با هماهنگی کابینه رژیم صهیونیستی دنبال می‌کنند.

به گزارش آرمان آرا به نقل از شبکه المسیره، نیروهای مسلح یمن اعلام کرد که یک عملیات نظامی ویژه علیه یک هدف حساس متعلق به دشمن صهیونیستی در منطقه بئر السبع با موشک هایپیرسونیک فلسطین ۲ انجام داده است.

در ادامه بیانیه نیروهای مسلح یمن آمده است: همچنین نیروی پهپادی یمن دست به سه عملیات نظامی زد که در جریان آن سه هدف حیاتی در مناطق ام الرشراش، عسقلان و الخضیره در جنوب حیفا اشغالی هدف قرار گرفت.

نیروهای مسلح یمن اعلام کردند که این سلسله عملیات نظامی با موفقیت به اهداف تعیین شده اصابت کرده است.

در ادامه بیانیه یمنی‌ها آمده است که به یاری خداوند در حال بررسی گزینه‌های بیشتر برای تشدید و گسترش پاسخ‌های نظامی است تا به توقف جنگ، محاصره و نسل‌کشی وحشیانه‌ای که با مشارکت مستقیم آمریکا علیه مردم مظلوم غزه در جریان است؛ کمک کنند.

یمنی‌ها در ادامه در این بیانیه تأکید کردند: موضع ما ثابت و غیرقابل بازگشت است و حمایت از ملت فلسطین را تا تحقق عدالت فارغ از هرگونه پیامد آن ادامه خواهیم داد.

نیروهای مسلح یمن در پایان تأکید کردند: عملیات ما تنها زمانی متوقف خواهد شد که جنگ غزه پایان یابد و محاصره کامل آن شکسته شود.

حمله موشکی دوباره یمینی‌ها به اسرائیل

رسانه‌های اسرائیلی اعلام کردند که یک موشک شلیک شده از یمن به سوی اسرائیل را رصد کرده‌اند.

بر اساس گزارش این رسانه‌ها، آژیر هشدار شلیک موشک در منطقه «بیت المیت» و الخلیل به صدا در آمده است.

راهپیمایی میلیونی بی‌سابقه در یمن در حمایت از غزه

شبکه یمنی المسیره گزارش داد که میدان السبعین واقع در صنعا دیروز شاهد برگزاری یک راهپیمایی میلیونی بی سابقه در حمایت از مردم مظلوم غزه بوده است.

در بیانیه پایانی این راهپیمایی آمده است که مردم یمن از سخنان عبدالملک الحوثی رهبر جنبش انصارالله مبنی بر بررسی گزینه‌های بیشتری علیه رژیم صهیونیستی حمایت می‌کند.

شرکت کنندگان در این راهپیمایی تاکید کردند که آمریکا و رژیم صهیونیستی مسئول نسل کشی مردم فلسطین و رژیم‌های عربی با سکوتشان شریک این جنایت هستند.

آنها بار دیگر بر موضع رسمی و مردمی کشورشان در حمایت از غزه و فلسطین تاکید کردند.