خبرگزاری مهر، گروه جامعه؛ در لحظات بحران، وقتی زمان متوقف می‌شود و نفس‌ها در سینه حبس می‌ماند، بعضی‌ها به تماشای حادثه می‌نشینند و برخی دیگر، برخلاف موج ترس و سکون، بلند می‌شوند و قدم در میدان می‌گذارند. مردم در تاریخ معاصر ما، نشان داده‌اند که امید، نه یک واژه، که عملی جمعی و عمیق است. این روایت، قصه زنانی است که در تاریک‌ترین روزها، با نخی از ایمان و شجاعت، زخم‌های جامعه را دوختند و چراغ زندگی را روشن نگاه داشتند.

روایت اول: لبخند پشت ماسک؛ روایتی از جهاد بی‌نام‌ونشان‌ها

کرونا که از راه رسید، همه از هم فرار می‌کردند. کوچه‌ها سوت‌وکور شد و ترس، سایه‌اش را بر سر شهر انداخت. اما در همان روزهای اول، گروهی بی‌هراس از خانه بیرون زدند. رزمنده‌های این میدان، لباس نظامی نپوشیده بودند، اما دل‌شان گرم بود و قدم‌شان استوار.

بسیجی‌ها راه افتاده بودند و شهر را پاک‌سازی و ضد عفونی می‌کردند. در آن دوران این تنها کاری بود که از کسی برمی‌آمد. عده‌ای به تهیه بسته‌های ارزاق مشغول شدند و برخی نیز ماسک می‌دوختند.

آن گروه شاید اولین گروه در شهر بودند که چرخ‌های خیاطی‌شان را برداشتند و آوردند و در یک اتاق جمع شدند تا ماسک بدوزند. آن روزها ماسک کمیاب بود. هنوز ۱۰ روز از آغاز رسمی کرونا نگذشته بود که شروع کردند. کم کم تعدادشان زیاد شد و از هر سن و سالی، افرادی به آنها پیوستند.

بسیاری از جوان‌ترها کار با چرخ خیاطی را بلد نبودند اما آنقدر کار بود که آنها بیکار نمانند. برش پارچه مخصوص، چیدن نخ‌های اضافه و اتوکاری افراد بیشتری نیاز داشت. ترس از ابتلاء وجود داشت، اما توکل از ترس بیشتر بود.

این گروه کم کم به یک کارگاه با حدود ۵۰ چرخ صنعتی منتقل شدند و روزانه تا ۱۰ هزار ماسک می‌دوختند. همتشان همه را سر شوق آورده بود. کم کم پسرها هم آمدند و یک سر کار را گرفتند. اتاق جداگانه ای فراهم شد و وظیفه ضدعفونی و بسته‌بندی کردن ماسک‌ها را به آن‌ها سپردند. این ماسک‌ها قرار بود به دست محرومین برسد و در شرایط بحران باری از دوش کشور بردارد، هرچند اندک.

راستش دوختن ماسک بهانه بود. به نظر می‌رسید هر کسی خود را موظف به انجام وظیفه‌ای می‌داند و آنچه آنان را کنار هم نگه می‌داشت، شجاعت برآمده از معنویت بود. آنها دور هم دعا می‌خواندند، قرآن می‌خواندند، بعضی از دخترها قرآن حفظ می‌کردند جوان ترها کار با چرخ خیاطی را یاد گرفتند بزرگترها به فکر ازدواج جوان‌تر ها بودند و کودکان در آن میانه بزرگ شدند… همه یک خانواده بودند و به یاری هم می‌شتافتند. لبخندهای پشت ماسک گواه دمیدن روحی تازه در کالبد بی‌جان جامعه بود.

درست زمانی که عده‌ای با مرگ هم‌آوردی می‌کردند، چند زن در گوشه‌ای از شهر عَلَم زندگی را برداشته بودند و با امید به زندگی، به مصاف یأس رفته بودند. این معنویت و ایمان بود که حرکت را آغاز کرد و این شجاعت جمعی را آفرید. ایمانی که از قلب زنی بر دستانش سرازیر می‌شد و تکه پارچه‌ای را چین می‌زد و به سپری در برابر ویروس نامانوس کرونا تبدیل می‌کرد.

روایت دوم: چایخانه‌ای در دل جنگ؛ جایی که زنان، مقاومت را زنده نگه می‌داشتند

پسرش همان ابتدای جنگ شهید شد. جنازه‌اش را چند سال بعد در دشت هویزه در میان تلی خاک یافتند. پیکرش زیر شنی تاک مانده بود و قابل شناسایی نبود و تنها قرآن جیبی‌اش، شناسنامه‌اش شد.

زن عجیبی بود. گویی کوهی از صبر را در برابر خود می‌بینی. او از خانواده سادات و برای خودش عالمه‌ای بود. زمانی که در اهواز جنگ شد، نه تنها اهواز را ترک نکرد؛ بلکه زن‌های دیگر را هم نگه داشت که شهر تبدیل به منطقه جنگی نشود. خانه‌اش را تبدیل به مرکز پشتیبانی جبهه کرده بود. چایخانه اهواز را هم او راه انداخت. آن‌ها در آنجا لباس رزمندگان را می‌شستند، بسته‌بندی می‌کردند و به اهواز می‌فرستادند. کاروانی هم به نام حضرت زینب (س) راه انداختند که مادران شهدا را دلداری بدهند.

زنان اهوازی آذوقه‌ها و کمک‌ها را در پشت جبهه آماده می‌کردند و او همراه با خانم‌های دیگر به‌دست رزمندگان می‌رساند. او سیده بتول جزایری مادر شهید حسین علم الهدی بود.

ماجرای چایخانه اهواز و حرکت جمعی زنان برای کمک به جبهه‌ها یکی از روایت‌هایی است که کمتر کسی از از آن با خبر است. در این ستاد برانکارد، چادر، کیسه‌خواب، چراغ‌های گرم‌کننده، تجهیزات انفرادی و این اواخر حتی سلاح‌های سبک و سنگین را بازسازی و تعمیر می‌کردند تا زود به جبهه برگردند.

بر اساس توانایی و سن خانم‌ها، کارها تقسیم شده بود. چند گروه از بانوان در بخش‌های مختلف فعالیت می‌کردند. هر گروه اسمی داشت. نیروی زمینی شامل زنانی بود که لباس‌ها را رفو می‌کردند، در واقع بخش خیاطی با آن‌ها بود. نیروی دریایی شامل کسانی بود که لباس‌های خونی رزمندگان را می‌شستند و نیروی هوایی آن دسته از بانوان بودند که لباس‌ها را در پشت‌بام‌ها پهن می‌کردند.

تعدادشان از ۱۵۰ نفر فراتر می‌رفت و بعضی از آنان تا پایان جنگ آنجا ماندند. بسیاری از آنان هنگام شستن لباس‌ها با دعا و نوحه و ذکر مشغول بودند. تکه‌های به جا مانده از بدن شهدا را با اشک دفن می‌کردند. گاهی خبر شهیدی برای یکی از آنان می‌آمد اما این روحیه‌شان را تضعیف نمی‌کرد و در کنار هم مصیبت‌ها را نیز تحمل می‌کردند.

اوایل جنگ در شرایط بحران و بهت ناشی از تخریب‌ها و شهادت‌ها شرایط سخت بود و کمبود امکانات موجب می‌شد بسیاری از رزمندگان گرسنه و تشنه بجنگند. در همان میانه این مادرها از راه می‌رسیدند و روحیه‌بخش مردان میدان بودند. دشمن جاده‌ها و شهرها را یکسره می‌کوبید، اما این بانوان با ایمان، گاه با پای پیاده خود را برای کمک می‌رساندند و ترس را به دل خود راه نمی‌دادند. روایت آن‌ها روایت جمع زنانه‌ای است که با امید و توکل پای کار آمدند و نخواستند که قربانی جنگ باشند. شجاعت آنان روح مقاومت مردم، در زمان دشواری جنگ بود.

روایت سوم: روایتی از روزهای جنگ تحمیلی دوم

وقتی اسرائیل پایگاه‌شان را هدف گرفت، تقریباً همه ساختمان‌های روی زمین را ویران کرد؛ از همان ابتدا آشپزخانه و خودروی تدارکاتی را زدند. به دلیل حساسیت منطقه، امکان ترک پایگاه وجود نداشت. برخی از آن‌ها شب‌ها در ایست‌های بازرسی خدمت می‌دادند و آن‌قدر کار گره می‌خورد که فرصت فکر کردن به نیازهای ابتدایی‌شان را هم نداشتند.

یکی از نیروها تعریف می‌کرد که روزی، به‌تنهایی پیکر رفقای شهیدش را با آمبولانس به معراج شهدا می‌برد. آن‌قدر تشنه بود که زبان به کامش چسبیده بود؛ اگر یکی از مردم به دادش نرسیده بود، لیوان آبی برایش نیاورده بود، حتماً از حال می‌رفت. همین یک جمله کافی بود تا چند تن از بانوان محله، بی‌درنگ دست به کار شوند. با هزینه شخصی و کمک‌های مردمی، آشپزخانه کوچکی در مسجد راه انداختند و شروع کردند به پختن غذا برای این جوانان.

مادران و دختران کنار هم جمع می‌شدند و هرکس مسئولیتی را به عهده می‌گرفت. برخی هم بسته‌های کوچکی از میوه و اقلام خوراکی تهیه می‌کردند و با زحمت، آن‌ها را به دست نیروهای مستقر می‌رساندند تا رمق ایستادن داشته باشند.

اگر جنگ ادامه پیدا کند، بی‌تردید باید گروه‌های بیشتری برای چنین پشتیبانی‌هایی سازماندهی شود.

از دل این جمع‌های کوچک، حماسه‌های بزرگ برمی‌خیزد

جمع‌های زنانه آن چیزی است که در زمان بحران می‌تواند امید بیافریند، مقاومت را سامان ببخشد و کار را پیش ببرد. در این جمع‌های کوچک مؤثر زنانه اراده‌ها حول محور جهاد در را یاری ولی خدا شکل می‌گیرد. این جمع‌های ساده می‌تواند به هر بهانه‌ای ایجاد شود. گاه برای خواندن دعا و روضه‌ای، گاه برای پختن نذری و گاه با کاری ظاهراً ساده مانند خیاطی برای پشتیبانی نیروهای میدان. حسینیه‌ها، مساجد، مدارس و حتی خانه‌های مردم می‌تواند محلی برای اینگونه فعالیت‌ها باشد. جهاد دسته جمعی با پیوند زدن عقلانیت، شجاعت و معنویت تک تک افراد را رشد می‌دهد و برای انجام کارهای بزرگ آماده می‌کند.

روایت این زنان، نه فقط یادآور صحنه‌هایی از ایثار و ازخودگذشتگی است، بلکه الگویی است از اینکه چگونه ایمان، می‌تواند جمعی بسازد که از دل بحران، فرصت خلق کند. چه در خیاط‌خانه‌ای در روزهای کرونا و چه در چایخانه‌ای در دل جنگ. روح مقاومت، در دستان زنانی بود که با دل‌هایی آرام و دستانی خستگی‌ناپذیر، چرخه حیات را از نو به گردش درآوردند. این‌ها روایت‌های کوچک اما ماندگارند؛ روایت‌هایی که یادمان می‌آورند، برای ساختن فردا، برای خلق حماسه از دل رنج گاهی کافی است فقط دور هم جمع شویم، نیت کرده، و شروع کنیم.

خبرگزاری مهر، گروه بین‌الملل: پس از روی کار آمدن رژیم جولانی، در قاب رسانه‌های جریان اصلی تصویر آسیب دیده و آتش گرفته بشار اسد رئیس جمهور سابق سوریه بر فراز یکی از ساختمان‌های دولتی، نشان دهنده آغاز دوران جدید برای سوریه جنگ زده و حرکت به سمت «دموکراسی»، «آزادی» و «توسعه» بود!

تروریست‌های دیروز که نام برخی از سران اصلی آنها در لیست سیاه آمریکا و کشورهای اروپایی نیز قرار داشت، ناگهان تبدیل به «رهبران آزادی» و الگوی کشورهای ضدآمریکایی برای گذار به آینده جدید شدند! در حالی که دوربین خبرنگاران در حال نمایش شادی مخالفان اسد بود، نیروهای ارتش رژیم صهیونیستی بخش‌های باقی مانده از بلندی‌های جولان را اشغال و سرکوب گسترده ارتش سوریه را در نقاط مختلف این کشور آغاز کردند. سوریه امروز شاید حمایت بخش بزرگی از کشورهای منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای را داشته باشد اما بدون داشتن توان دفاعی لازم تبدیل به «هدفی آسان» برای ماشین جنگی رژیم صهیونیستی شده است.

چه اتفاقی رخ داد؟

عصر روز چهارشنبه شانزدهم ژوئیه ۲۰۲۵، یسرائیل کاتس وزیر جنگ رژیم صهیونیستی از آغاز حملات دردناک رژیم صهیونیستی به سوریه خبر داد! ماجرا از آنجا آغاز شد که تل آویو با دستاویز قرار دادن احساسات دروزی‌های ساکن فلسطین اشغالی، خود را به عنوان حامی اصلی حقوق دروزی‌ها در جنوب سوریه معرفی و به نیروهای جولانی هشدار داد که هرگونه حضور سنگین نظامی- امنیتی در این منطقه با واکنش تل آویو مواجه خواهد شد. تبلیغ این روایت سبب شد تا در میان دروزی‌ها چند دستگی افتاده و بخشی از آنها تل‌آویو را واقعاً حامی خود در منطقه شناسایی کنند.

اکنون نیز برخی از رهبران دروزی‌ها خواستار روابط حسنه با دمشق هستند، اما برخی دیگر همچون شیخ حکمت الهاجری خواستار مقاومت در برابر نیروهای دولتی شده‌اند و از تل آویو کمک خواسته‌اند؛ رویکردی که همه رهبران دروزی، آن را نمی‌پسندند. به عنوان مثال، ولید جنبلاط یکی از رهبران سیاسی بزرگ جریان دروزی که در ماجرای مشکوک «مجدل الشمس» نیز روایت اسرائیلی را رد کرده بود، اقدامات نظامی ارتش رژیم صهیونیستی در جنوب سوریه را قویاً محکوم کرد.

دور جدید درگیری‌ها میان نیروهای رژیم جولانی و دروزی ها در حالی اتفاق افتاد که جولانی با گسیل نیروهای خود به سمت استان سویدا قصد داشت دامنه نفوذ رژیم خود را گسترش دهد. همزمان اسرائیل به نیروهای جولانی هشدار داد که اگر وارد این منطقه شوند، مورد حمله قرار خواهند گرفت.

رد شدن نیروهای جولانی از خط قرمز رژیم صهیونیستی، نقطه آغاز حملات هوایی تل آویو به نقاط مختلف سوریه بود. پس از پایان موج اول حملات هوایی، واشنگتن مدعی شد که نوعی وضعیت «آتش‌بس» در سویدا حاکم کرده و قرار شد تا نیروهای جولانی با برپایی ایست و بازرسی در سویدا کنترل منطقه را به دست گیرند. عصر پنج شنبه ۱۷ ژوئیه اما رژیم جولانی اعلام کرد که دروزی ها و ارتش اسرائیل با انجام حملات جدید، آتش‌بس را نقض کردند.

عادی سازی با طعم جنگ

جولانی برای حکام ترکیه، سعودی و قطر نماد بازگشت مجدد به میدان شام و گسترش نفوذ کشورهای یاد شده در منطقه شرق مدیترانه است. آنها از نخستین روزهای روی کار آمدن جولانی وعده داده بودند که تحریم‌های این کشور را به سرعت بردارند و زمینه بازگشت دمشق به جامعه جهانی را فراهم آورند.

همچنین کشورهای یاد شده قول دادند تا به رژیم جدید سوریه کمک کنند تا در کمترین زمان ممکن این کشور جنگ زده را بازسازی کند. در سوی مقابل، حکام جدید دمشق نیز وعده دادند که با نشان دادن انعطاف زیاد، بدون در نظر گرفتن حقوق مردم سوریه همچون بازگشت بلندی‌های جولان به این کشور، تن به عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی داده و از طریق همکاری امنیتی نزدیک با واشنگتن و تل آویو، تبدیل به بخشی از پروژه امنیتی تضعیف مقاومت در جبهه شرق عربی شوند.

برهمین اساس روز جمعه ۱۸ آوریل ۲۰۲۵ جولانی با کوری میلز و مارلین استازمن نمایندگان جمهوری خواه کنگره آمریکا در مورد مسائل مختلف دوجانبه، منطقه‌ای و بین‌المللی به بحث و گفتگو پرداخت. میلرز در مصاحبه با بلومبرگ اعلام کرد که دو مسئله «رفع تحریم‌های سزار» و «عادی سازی روابط با اسرائیل» در دستورکار مذاکرات تیم آمریکایی با جولانی بوده است. بعد از این دیدار و سپس میانجی‌گری سعودی، زمینه دیدار جولانی و ترامپ در عربستان سعودی و اعلام لغو تحریم‌های سزار فراهم شد.

پس از سلسله تحولات یاد شده اکثر کارشناسان بر سر نزدیک بودن عادی سازی روابط دمشق- تل‌آویو اجماع داشته و تنها زمان عملیاتی شدن این رخداد برای آنها و برخی امتیازات پیشنهاد شده به سوریه محل اختلاف بود. تحولات هفته گذشته اما تمام این پیش‌فرض‌ها را تغییر داد و سبب شد تا به جای صلح آبراهام، گمانه‌زنی‌ها در خصوص آینده سیاسی و حتی حفظ جان جولانی تبدیل به تیتر اصلی رسانه‌ها شود!

مقابله با کشور بدون ارتش

پس از سقوط دولت مرکزی در دمشق بسیاری از فعالان سیاسی خارج نشین «فریاد پیروزی» سر دادند! این کارزار تبلیغاتی زمانی اوج گرفت که جولانی در ریاض با دونالد ترامپ دیدار و کمی بعد سایه «تحریم‌های سزار» از سر این کشور برداشته شد. پشت دوربین‌ها اما آنچه از افکار عمومی پنهان شد، بیش از ۵۰۰ حمله ارتش اسرائیل به امکانات پدافندی- آفندی سوریه بود که سبب شد تا بخش اعظمی از نیروی هوایی، دریایی، پدافندی و راداری این عربی از بین برود.

همزمان نیروهای ارتش رژیم صهیونیستی با زیرپا گذاشتن موافقت نامه ۱۹۷۴ تمام بلندی‌های جولان از جمله کوه حرمون را اشغال و نیروهای ویژه خود را در استان سویدا مستقر کردند. تجاوز اخیر جنگنده‌های رژیم صهیونیستی به دمشق و هدف قرار دادن مراکز حیاتی مانند ساختمان وزارت دفاع، کاخ ریاست جمهوری و تلاش برای ترور مقامات ارشد رژیم جولانی امری غیرقابل پیش‌بینی یا عجیب نبود. حمله رژیم صهیونیستی به سوریه و تلاش نتانیاهو برای تحکیم قدرت این رژیم در سراسر غرب آسیا، درحالی رخ داد که پیشتر، جولانی ضمن گرفتن عکس یادگاری با ترامپ، موافقت خود با عادی سازی روابط با تل آویو را اعلام کرده بود.

خبرگزاری مهر، گروه بین‌الملل: جنگ ۱۲ روزه میان ایران و رژیم صهیونیستی «ناگفته‌های» بسیار زیادی دارد که با گذشت زمان برخی از آنها قابلیت خروج از وضعیت «طبقه بندی» شده را دارد. انتشار نخستین تصاویر رسمی از حمله تجاوزکارانه اسرائیل به میدان تجریش و هدف قرار گرفتن جمعی از غیرنظامیان ایرانی سبب شد تا عمق دشمنی صهیونیست‌ها با «ملت ایران» مشخص شود. حمله مستقیم به یکی از پرترددترین خیابان‌های شمال تهران نشان داد که برخلاف آنچه دستگاه تبلیغاتی دشمن اعلام می‌کند، تنها اماکن حساس، دانشمندان و فرماندهان نظامی ایران در دامنه اهداف رژیم صهیونیستی قرار ندارند بلکه مردم عادی نیز در بانک اهداف این رژیم حضور دارند. شهادت ۷۰۰ غیرنظامی، که در میان آنها تعداد زیادی زن و کودک بیگناه دیده می‌شود، گواهی بر این مدعاست.

آخرین پرده از جنایات رژیم صهیونیستی در جریان جنگ علیه ایران، زیرپا گذاشتن تمامی قواعد بین‌المللی و اخلاقی بود که با هدف قرار دادن محل نشست سران نظام در شورای عالی امنیت ملی، اتفاق افتاد. در این جلسه که عالی‌ترین مقامات کشوری و لشکری حضور داشتند، رژیم اسرائیل قصد داشت تا با هدف قرار دادن ورودی‌ها و خروجی‌های ساختمانی واقع در غرب تهران، «مغز سیاسی» نظام را در یک لحظه از بین ببرد.

نتانیاهو به دنبال چیست؟

در حالی که تمام بازیگران ذی‌نفع، تحلیلگران و رسانه‌ها منتظر اخبار مربوط به دور ششم مذاکرات غیرمستقیم ایران- آمریکا با میانجی‌گری عمان بودند، ناگهان رژیم صهیونیستی حمله علیه ایران را آغاز کرد. براساس اطلاعات منتشر شده در رسانه‌ها در جریان این تجاوز آشکار مجموعاً بیش از ۱۱۰۰ شهروند ایرانی به شهادت رسیدند.

نخست وزیر رژیم صهیونیستی در دقایق ابتدایی این تجاوز اعلام کرد که هدف از این تجاوز از بین بردن توان اتمی و موشکی ایران است. سپس وی و سایر مقامات اسرائیلی اعلام کردند که آنها قصد دارند تا با هدف قرار دادن مراکز قدرت در ایران، زمینه را برای شورش داخلی و تغییر نظام سیاسی فراهم کنند. بنابراین، مشخص می‌شود که هدف قرار گرفتن محل جلسه شورای عالی امنیت ملی در راستای هدف سوم اجرا شده است.

برای آمریکایی‌ها مهار برنامه اتمی- منطقه‌ای تهران شاید سقف خواسته‌هایشان باشد اما برای نتانیاهو و متحدان راستگرای وی اینگونه نیست. رژیم صهیونیستی با درک وسعت و موقعیت ممتاز ژئوپلیتیکی ایران قصد دارد تا پس از تضعیف واحد سیاسی مستقر در تهران، زمینه لازم برای فعال شدن حرکت‌های تجزیه طلبانه در چهارگوشه ایران را فراهم کرده و قدیمی‌ترین «دولت جهان» را به مرحله فروپاشی رسانده و «سرزمین آریایی‌ها» را تجزیه کند!

با این حال، موشک‌های ایرانی با موفقیت از چتر پدافندی رژیم صهیونیستی عبور کرده و مکان‌های راهبردی مانند پایگاه هوایی تل‌نوف، سایت اطلاعاتی گلیلوت، ساختمان موساد، مؤسسه تحقیقاتی وایزمن و پالایشگاه حیفا را هدف قرار دادند. عملکرد موفقیت آمیز یگان موشکی سپاه پاسداران سبب شد نه تنها اهداف اسرائیل به صورت کامل محقق نشود بلکه صهیونیست‌ها برای توقف جنگ دست به دامان ترامپ و کشورهای عرب منطقه همچون قطر شوند.

چشم در برابر چشم

کابینه امنیتی نتانیاهو با الهام گرفتن از اقدامات تروریستی علیه حزب الله لبنان (سپتامبر ۲۰۲۴) تصمیم گرفت تا خطوط قرمز و عرف دیپلماتیک را کنار گذاشته و با هدف قرار دادن عالی‌ترین مقامات سیاسی کشور، برگی جدید در تاریخ تروریسم دولتی ثبت نماید. تدبیر تیم محافظت سران نظام برای خروج اضطراری آنها از محل نشست شورای عالی امنیت ملی سبب شد تا این نقشه شوم به سرانجام نرسیده و با شکست مواجه شود.

در چنین شرایطی سوال کلیدی برای مقامات تصمیم گیر و حتی افکار عمومی آن است که اقدام متناسب در برابر چنین جنایت آشکاری چیست؟ اسرائیل و آمریکا صرفاً به بهانه توسعه برنامه اتمی ایران، به عنوان یک کشور عضو «ان.پی.تی»، تمام قوانین بین‌المللی و حقوقی را زیر پا گذاشته و با استناد به اصل مبهم «حمله پیش دستانه» به تمامیت ارضی و حاکمیت ملی ایران تجاوز کردند.

اگر نظام بین‌الملل حقیقتاً برآمده از اراده کشورهای جهان بود، شورای امنیت سازمان ملل باید جلوی تجاوزگری رژیم صهیونیستی در غزه، لبنان، سوریه، یمن و ایران را می‌گرفت. برهمین اساس، هیئت حاکمه کنونی و آتی رژیم صهیونیستی باید بداند که از مصونیت برخوردار نبوده و هر لحظه ممکن است تهران پاسخ اقدام علیه مقامات ارشد خود را در سطوح بالا بدهد.

بهره سخن

پرتکرارترین واژه در تاریخ رژیم اشغالگر قدس را می‌توان «ترور» دانست. با آنکه این شیوه جنایت ریشه در تاریخ صهیونیست‌ها دارد اما در دوران معاصر با ظهور نهادهای امنیتی مانند «موساد»، «آمان» و «شین بت» شکل سازمان یافته، مدرن و خطرناکی به خود گرفته است. این خصیصه ناپسند اخلاقی تنها به نهادهای امنیتی اسرائیل محدوده نمانده بلکه تبدیل به بخشی از «دی.ان.ای» تمام افراد معتقد به ایدئولوژی صهیونیسم در داخل و خارج از فلسطین اشغالی شده است.

تلاش نافرجام برای ترور مقامات ارشد جمهوری اسلامی نشان دهنده اراده دولت نتانیاهو برای از بین بردن ثبات سیاسی در ایران و فراهم کردن بستر جنگ داخلی است. اعضای جامعه جهانی رژیم صهیونیستی را به خاطر چنین اقدام خطرناکی تنبیه یا حتی محکوم نمی‌کنند. رژیم صهیونیستی فراموش کرده است که «سیاست ترور» نوعی عادی سازی «ناامنی» و «خشونت» در سطح نظام بین الملل است. علاوه بر پیگیری حقوقی این جنایت در مجامع بین‌المللی، تحولات روزهای آینده نشان خواهد داد که اقدام علیه عالی‌ترین مقامات مسئول در ایران چه پیامدهایی برای اشغالگران قدس خواهد داشت.

به گزارش آرمان آرا به نقل از آناتولی، رئیس جمهور ترکیه گفت: می‌خواهم یک بار دیگر، با صدای بلند و واضح تأکید کنم که اسرائیل یک دولت تروریستی است که قانون یا قاعده‌ای را به رسمیت نمی‌شناسد، هیچ اصولی ندارد و گستاخ و قلدر مآب است.

رجب طیب اردوغان این اظهارات را در یک سخنرانی تلویزیونی پس از جلسه هفتگی کابینه در مجتمع ریاست جمهوری در آنکارا بیان کرد و افزود: اسرائیل تمام تلاش خود را برای غرق کردن منطقه در خون، هرج و مرج و ناآرامی انجام می‌دهد.

او ادامه داد: اسرائیل همچنین به لبنان، یمن و ایران حمله کرده، مردم بی‌گناه را قتل عام و مناطق غیرنظامی آنجا را نیز بمباران کرده است. گویی همه اینها کافی نبوده و از دروزی‌ها به عنوان بهانه‌ای برای گسترش وحشیگری خود به همسایه ما، سوریه، در دو روز گذشته استفاده کرده است.

اردوغان تأکید کرد: تجاوز اسرائیل بزرگترین مشکل فعلی در منطقه است و اگر این هیولا در اسرع وقت متوقف نشود، در به آتش کشیدن منطقه و جهان تردید نخواهد کرد.

وی خاطرنشان کرد: ما اقدامات لازم را برای مقابله با همه سناریوها انجام می‌دهیم و می‌خواهم یک بار دیگر تأکید کنم که حفاظت از تمامیت ارضی همسایه ما سوریه، وحدت ملی، ساختار یکپارچه و هویت چند فرهنگی آن، سیاست اساسی ما است. ما دیروز با تقسیم سوریه موافق نبودیم و مطمئناً امروز یا فردا هم موافق نخواهیم بود. کسانی که رؤیای باز کردن کریدوری بین جنوب و شمال سوریه را در سر می‌پرورانند، به خواست خدا به هدف خود نخواهند رسید و ما اجازه نخواهیم داد که این اتفاق با برادران سوری ما رخ دهد.

رئیس جمهور ترکیه تأکید کرد: کسانی که به طناب اسرائیل چنگ می‌زنند، دیر یا زود متوجه خواهند شد که اشتباه محاسباتی بزرگی مرتکب شده‌اند. بزرگترین آرزوی ما این است که مردم سوریه با همه فرقه‌های خود، چه عرب، ترکمن، کرد، مسیحی، سنی، علوی یا دروزی، در صلح زندگی کنند.

اردوغان همچنین حمایت خود را از رژیم حاکم بر سوریه اعلام و مدعی شد که مطمئن است احمد الشرع می‌تواند بر مشکلات موجود غلبه کند.

‌ به گزارش آرمان آرا، تحولات پرشتاب کنونی سوریه از دید ناظران بین‌المللی در دو بعد داخلی و بین‌المللی قابل تحلیل و بررسی است. این اتفاقات نه تنها می‌تواند ابعادی داخلی داشته باشد که هدف نهایی از آن تجزیه سوریه دست کم به سه دولت کوچک است، بلکه از نگاه تحلیلگران در سایه، مناسبات منطقه‌ای می‌تواند دیگر کشورهای عربی منطقه را نیز درگیر خود کند.

روزنامه فرامنطقه‌ای القدس العربی در مقاله‌ای با اشاره به تلاش رژیم صهیونیستی برای تجزیه سوریه نوشت: در پی درگیری‌های به وقوع پیوسته در این کشور بین قبایل بدوی و دروزی که به مداخله حاکمیت ابومحمد الجولانی منجر شد، رژیم صهیونیستی فضای موجود را برای تشدید مداخله خود در امور داخلی سوریه مساعد دید.

صهیونیست‌ها از ابتدای سال گذشته تاکنون و بعد از سقوط دولت بشار اسد در سوریه به دنبال تحقق ۲ هدف برآمدند. هدف اول این بود که بتوانند تمامی دروزی‌های منطقه شامل ساکنان سوریه و لبنان و جولان اشغالی را قانع کنند که بهترین محافظ آنها هستند. هدف دوم تل آویو، نفوذ هرچه بیشتر در عمق سوریه و تحت کنترل گرفتن کامل منطقه جبل الشیخ به عنوان یک موقعیت استراتژیک و راهبردی بود.

روزنامه فرانسوی لیمانتی در این رابطه ضمن ابراز تردید نسبت به انگیزه‌های رژیم صهیونیستی در حمله به سوریه نوشت: این حمله در شرایطی انجام شد که حاکمیت سوریه در مسیر عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی قدم می‌گذاشت. در این شرایط تحریم‌های بین‌المللی آمریکا از سوریه رفع شده بود و نام گروه تروریستی تحریر الشام که جولانی سرکرده آن بود، از لیست گروه‌های تروریستی آمریکا خارج شده بود. حتی جولانی طی ۹ ماه گذشته هیچ تلاشی برای خارج کردن اشغالگران صهیونیسم از جنوب سوریه انجام نداده بود.

این روزنامه می‌افزاید که به نظر می‌رسد بنیامین نتانیاهو تلاش دارد تا مانع از ایجاد ثبات و بازسازی در تمام کشورهای منطقه شود. وی به دنبال سرمایه‌گذاری روی نقاط ضعف جامعه سوریه است و برای این رژیم چیزی بهتر از ایجاد شکاف‌ها و درگیری‌های فرقه‌ای در کشورهای اطراف نیست.

از منظر تل آویو، این اتفاق می‌تواند از یک سو باعث جلوگیری از توسعه دولت در این کشورها شود و از سوی دیگر جریان‌هایی را ایجاد کند که موجودیت دولت ملی آنها را تهدید می‌کنند. رژیم صهیونیستی در این پروسه همواره آمریکا و بخش قابل توجهی از کشورهای اروپایی را همراه خود می بیند.

فتنه سوریه دامن کشورهای عربی را می‌گیرد

از سوی دیگر عبدالباری عطوان، تحلیلگر مسائل راهبردی منطقه نیز در مقاله خود به موضوع سوریه پرداخته است. وی فتنه طایفه‌ای و مداخله رژیم صهیونیستی در سوریه را نمونه کوچک سناریوی ویرانگر آمریکا و اسرائیل در منطقه دانست و تصریح کرد که این اتفاقات قطعاً به دیگر کشورهای عربی نیز منتقل خواهد شد که با ایجاد هرج و مرج آغاز شده و تا جنگ فرقه‌ای و طایفه‌ای و تجزیه کشورهای مختلف ادامه پیدا خواهد کرد.

وی ادامه داد که این اتفاقات در شرایطی پیش می‌آید که جولانی تمامی آرزوهای صهیونیست‌ها در خصوص عادی‌سازی را برآورده کرده و به تعهدات خود در زمینه خارج کردن دمشق از محور مقاومت و ایجاد امنیت و ثبات برای صهیونیست‌ها عمل کرده است؛ اما تمامی این اقدامات مانع از تحقیر وی و حمله اسرائیل به سوریه نشده است، چرا که هدف استراتژیک اسرائیل تغییر سوریه است، نه تغییر نظام این کشور.

عطوان با اشاره به اینکه رژیم صهیونیستی تنها چند ساعت بعد از اعلام سقوط دولت بشار اسد، بیش از ۵۰۰ حمله برای تخریب پایگاه‌های نظامی و فرودگاه‌ها و بنادر و انبارهای مهمات ارتش سوریه انجام داد، تاکید کرد که این رفتار نشان می‌دهد که هدف رژیم صهیونیستی تنها از بین بردن دولت سوریه نبود، بلکه آنها به دنبال از بین بردن ملت و تاریخ سوریه بودند و این رویکرد امروز نیز در جنوب این کشور و دمشق پایتخت آن قابل مشاهده است.

عطوان با اشاره به اینکه تکرار سناریوی جنوب سوریه در زمینه بهره‌برداری صهیونیست‌ها از ابزارهای نژادی و فرقه‌ای در شمال و شرق آن نیز بعید به نظر نمی‌رسد، نوشت: فتنه تجزیه طلبانه آمریکایی و اسرائیلی به دنبال بهره‌برداری از رویکردهای فرقه‌ای و طایفه‌ای برای اهداف خود در سوریه و ایجاد نقشه جدید خاورمیانه تحت حاکمیت رژیم صهیونیستی است و این طرح قطعاً به دیگر کشورهای عربی از جمله مصر و عربستان و الجزایر و ترکیه و لبنان و عراق نیز منتقل خواهد شد.

نتیجه این اتفاق این است که ائتلاف‌های دولتی با آمریکا و عادی سازی با اسرائیل و ارائه تریلیون ها دلار پول به واشنگتن و تل آویو نیز نمی‌تواند تضمینی برای بقای حاکمیت سرکردگان رژیم‌های عربی به شمار آید.