آرمان آرا-ساراهوشمندی*: با گذشت حدود ۲ هفته از آغاز جنگ نیابتی آمریکا توسط رژیم اشغالگر علیه ایران و سپس ورود مستقیم ایالات متحده به جنگ، در برخی نقاط کشور نیز حرکاتی ایذایی از سوی گروه‌های تجزیه‌طلب پان‌ترک، کُرد و بلوچ گزارش می‌شود که لازم است با قاطعیت و بدون مسامحه با آنها برخورد شود.

۱. در حالی که کشور مورد تهاجم نظامی قرار گرفته، برخی تجزیه‌طلبان که در ۲ مقطع سال‌های ۵۷ تا ۵۹ و هم‌چنین همزمان با فتنه مهسا در سال ۱۴۰۱ تلاش کردند بخش‌هایی از کشور را جدا کنند، به دستور مستقیم سرویس‌های جاسوسی غرب، بار دیگر فعال شده و تلاش دارند از شرایط جنگی حاضر سوءاستفاده و هدف اعلامی رژیم تروریست صهیونیستی مبنی بر تجزیه ایران را محقق کنند. تجزیه ایران موضوعی است که پیش از انقلاب بار‌ها و بار‌ها رخ داد و افغانستان در دوران قاجار و بحرین در دوران محمدرضا پهلوی از مام میهن جدا شدند. در بین این ۲ رخداد تلخ، رضاخان نیز کوه‌های استراتژیک آرارات را به ترکیه هدیه داد. این امر، اما در زمان جمهوری اسلامی متوقف شد. اواخر سال ۵۷ در روز‌های نخست پیروزی انقلاب، شورش‌های تجزیه‌طلبانه برخی فریب‌خوردگان قوم بلوچ در سیستان و بلوچستان، گروه موسوم به خلق عرب در خوزستان و برخی کرد‌ها در کردستان و آذربایجان غربی، کشور تازه انقلاب کرده را دچار چالشی شدید کرد که با زحمات فراوان و غیرت شهدای عزیز، سال ۵۹ کاملا کنترل شد. سال ۱۴۰۱ نیز همزمان با فتنه مهسا، تلاش‌های تجزیه‌طلبان پس از ۴۰ سال از سر گرفته شد و این بار مناطق غرب و شمال غرب کشور (کردستان و آذربایجان‌های شرقی و غربی) چند روز درگیر استقلال‌طلبان تروریست کرد و پان‌ترک و حتی در برخی شهرها، برخی خیابان‌ها ساعاتی نیز جولانگاه قدرت‌نمایی آنها شد؛ اما با رشادت نیرو‌های امنیتی، نظامی و انتظامی و همراهی مردم به سرعت مهار شد. در سیرک مضحک اپوزیسیون در آن ایام، علاوه بر ربع پهلوی و جوجه‌انقلابی‌های وابسته به سیا و موساد، چون علی کریمی (!)، نازنین بنیادی، گلشیفته فراهانی و مصی علی‌نژاد، فرد منفوری، چون عبدالله مهتدی را نیز راه داده بودند؛ تروریست نشان‌دار کرد که هدفی جز تجزیه کردستان از خاک ایران ندارد و به گفته خودش در این راه هر تعداد از مردم هم کشته شوند، مهم نیست. 

۲. بدون حمایت و دخالت خارجی، چنین چیزی در کشورمان امکان ندارد. ملت ایران مردمی متحد و دوستدار یکپارچگی کشورشان هستند و در همین ایام مشاهده کردیم نه فقط امت حزب‌الله؛ بلکه اقشار مختلف که گله‌های درستی نیز از اوضاع اقتصادی دارند و عجیب‌تر از همه، حتی ملی – مذهبی‌ها که حکومت را نیز قبول ندارند، در صفی واحد، ایران‌ستیزان جنگ‌طلب آمریکایی و صهیونیست را محکوم نیز کردند و خواستار انتقام جنایات آمریکا و رژیم اشغالگر و اتحاد ملی همه ایرانیان شدند. واضح است دولت‌های غربی مخالف دمکراسی و خواهان تضعیف ایران قدرتمند که جمهوری اسلامی را مانع شکل‌گیری حکومت شیطانی‌شان در جهان می‌دانند، حتی بیش از تروریست‌های تجزیه‌طلب خواهان اجرای این سناریو هستند. ایرانی که به چند کشور تجزیه شود، جزء آمال و آرزو‌های شیاطین عالم است و از هیچ تلاشی برای این امر فروگذار نمی‌کنند. در نقطه مقابل، منفعت ملت، ایران یکپارچه است و مردم هرگز اجازه جدایی ذره‌ای از خاک خود را نمی‌دهند.

۳. از دلایل مهم طراحی چنین نقشه‌ای از سوی آمریکا و رژیم صهیونی، وضعیت فعلی سوریه و لیبی است. پس از ساقط شدن رژیم قذافی، لیبی کشوری است که گرچه رسما تجزیه نشده ولی وجود ۲ دولت در این کشور که سال‌هاست بر بخش‌هایی از لیبی حکومت می‌کنند، آیا چیزی جز تجزیه محسوب می‌شود؟ در سوریه نیز برآمدن شورشیان چندملیتی به جای حکومتی که دشمن اسرائیل و خواستار آزادی جولان اشغالی از دست تل‌آویو بود، صهیونیست‌ها را وسوسه کرده همین طرح را برای مهار ایران اجرا کنند. دولت تروریست‌های داعش، النصره و تحریرالشام در سوریه، گرچه مردم را به شدت سرکوب می‌کند، اما در برابر اشغال بخش‌های قابل توجهی از خاک این کشور از سوی اسرائیل، کاملا بی‌تفاوت است. شورشیان سوریه نه تنها نسبت به اشغال سوریه از سوی ارتش صهیونیستی بی‌تفاوتند؛ که بار‌ها و بار‌ها خواستار عادی‌سازی روابط با رژیم هم شده‌اند. اعلام جدایی دروزی‌ها از حکومت مرکزی دمشق، ادعای کرد‌ها مبنی بر خودمختاری و تلاش علویان برای تشکیل حکومت خود و تجزیه یک کشور به تعدادی «کشورک» امری مطلوب برای دژخیمان صهیونیست است. برای اینکه مردم سوریه نتوانند حداقل‌هایی از یک حکومت ملی داشته باشند تا در آینده خواهان بازپس‌گیری جولان و مناطقی که در چند سال اخیر از سوی ترکیه و چند ماه اخیر از سوی رژیم اشغالگر اشغال شده است، شود، این خباثت علیه کشورشان انجام شد.

۴. تحولات این روز‌های برخی نقاط ایران و اقدامات تجزیه‌طلبانه، یقینا در اتاق‌های فکر صهیونیستی طراحی و برنامه‌ریزی شده است. این اقدامات پس از حمله نظامی، ترور فرماندهان و دانشمندان و سپس درگیر شدن نیرو‌های مسلح به نبرد با صهیونیست‌ها و آمریکایی‌ها به اجرا درآمده است.

۵. دست ایران نیز با وجود درگیری در چند جبهه بسته نیست. در حال حاضر، دشمنان اساساً نمی‌دانند جنگ به کدام سمت می‌رود. واکنش قاطع سپاه و ارتش بویژه جایگزینی چند ساعته سرداران شهید اسلام با افرادی مانند آن عزیزان از سوی رهبر حکیم انقلاب، در کنار برعکس شدن پیش‌بینی آنها درباره واکنش مردم ایران که تصور می‌کردند پس از حمله نظامی، آشوب و درگیری علیه نظام، کشور را به قهقرا ببرد ولی ملت قاطعانه و انتقام‌جویانه کنار رهبر خود ایستاد، زیر ضربه رفتن سرعتی عوامل خائن موساد با همکاری دقیق ملت و مقابله بسیجیان و خود مردم با تجزیه‌طلبان، آمریکا و اسرائیل را دچار سردرگمی کرد. غربی‌ها البته این فرصت – درگیری ایران با آمریکا و رژیم صهیونی – را غنیمت می‌دانند تا اگرچه در هیچ یک از مناطق ایران‌زمین آشوب مردمی رخ نداد، لااقل تجزیه‌طلبی و فعالیت‌های خائنان خواستار جدایی از مام وطن، گسترش یابد و یقینا با ورود منافقین تروریست، آتش تجزیه‌طلبی را فعلاً گرم نگه می‌دارند. آنها با حمایت بالای لجستیکی از افراد و گروه‌های تجزیه‌طلب تلاش خواهند کرد تحولات را به سمتی هدایت کنند که ایران در جبهه‌های مرزی نیز مشغول باشد تا نتواند تمرکز خود را معطوف مقابله با ارتش‌های تروریست ایالات متحده و صهیونیستی کند. درست است همزمانی جنایت‌های تجاوزکارانه دشمنان و خیانت‌های مسلحانه تجزیه‌طلبان چالش محسوب می‌شود، اما فعالان رسانه، آگاهان سیاسی، بسیجیان مخلص و مردم مناطقی که با تروریست‌های تجزیه‌طلب تحت پوشش بیگانگان درگیرند، قادرند با روحیه ملی‌گرایی ایرانی آنها را قلع و قمع کنند تا کم‌ترین نگرانی برای تجزیه کشور وجود نداشته باشد؛ «حب الوطن من الایمان».

*کارشناس رسانه

۰۹:۴۰ – ۰۸ تير ۱۴۰۴

به گزارش آرمان آرا، آرامگاه ابدی سردار شهیدحسین سلامی در حرم حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) صبح امروز (یکشنبه ۸ تیر) در حال آماده سازی است. 

تصاویری از آماده سازی آرامگاه سردار شهید سلامی در ادامه مشاهده می کنید؛

27222

۰۸:۳۵ – ۰۸ تير ۱۴۰۴

به گزارش آرمان آرا، کیومرت اشتریان استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران در روزنامه شرق نوشت:  این یک سناریوی آمادگی دفاع ملی و مقاومت میهنی است:

۱- قطع ارتباطات نهادهای سیاسی شاید نخستین هدف باشد. ظرفیت نهادی حکومت برای جایگزینی‌ها و بازبینی‌ها ضروری است. «ظرفیت سیاسی-نهادی» دامنه وسیعی دارد که می‌توان به آن اندیشید. وجود یک حکومت مرکزی قدرتمند در پهنه ایران همواره یک ضرورت تاریخی بوده است. از ظرفیت سیاسی همه گروه‌ها برای مقاومت و دیپلماسی عمومی باید بهره برد، از تصلب ساختاری نیروی انسانی ملی باید اجتناب کرد و دست از محدودیت بر سرمایه‌های انسانی ملی برداشت: به‌ویژه رؤسای جمهور پیشین (خاتمی و روحانی) و وزرای امور خارجه پیشین و مخالفان سیاسی که با این جنگ میهنی اعلام همبستگی کرده‌اند «ظرفیت سیاسی» بزرگی برای کشور هستند. توسعه «ظرفیت سیاسی-نظامی» نیز از آن جمله است. فناوری موشکی توانست در جنگ ۱۲ روزه بدرخشد. هر ظرفیتی کارکرد جداگانه‌ای دارد.

۲- با فرض اینکه دشمن، به تمامی و به اتفاق، تصمیم خود را برای جنگ گرفته باشد و با فرض اینکه هر سخن رئیس‌جمهور آمریکا نه‌تنها دروغ بلکه یک فریب بزرگ و برنامه‌ریزی‌شده برای تخریب و تجزیه ایران است. باید حداکثر تلاش دیپلماتیک برای اجتناب از «جنگ دوم» صورت گیرد.

وضع فعلی توقف جنگ است و باید آتش‌بس با نظارت سازمان ملل و شورای امنیت تثبیت شود؛ هرچند امیدی به تعهد اسرائیل به آن نیست. نظام سیاسی برای حفظ کیان کشور «اگر لازم شد» از «ابتکارات بزرگ» نهراسد؛ مردم پشتیبانی خواهند کرد. ابتکارات بزرگ باید با اتکا به قدرت نظامی-موشکی و همبستگی مردم صورت گیرد. هر ابتکاری اگر صادقانه با مردم در میان گذاشته شود و اتخاذ آن برای امنیت عمومی توجیه شود؛ مردم نیز آن را می‌پذیرند. فراموش نکنیم که حفظ ساختارهای اساسی در برابر یورش قدرت‌های بزرگ جهانی خود یک پیروزی بزرگ است؛ درک ما از پیروزی باید توسعه یابد. در این میان نظام، تحت تأثیر فشار روانیِ فرقه‌ای که اینک سامان نظری-عملی در تصمیم‌گیری دارد قرار نگیرد.

 ۳- بانک و ارتباطات مالی مردم یکی از اهداف اصلی است. دولت باید تدابیری برای گردش مالی معطوف به نیازهای اساسی اتخاذ کند و تا آنجا پیش برود که حتی مثلا در شرایط اضطراری همه خریدهای مردم از طریق فروشگاه‌ها را بدون نیاز به تبادل پول و از طریق مکانیسم‌های سنتی یا از طریق شماره ملی، پیامک، استفاده از پلتفرم‌های داخلی و… تضمین کند. حقوق کارمندان را به‌صورت اعتباری سه‌ماهه یا شش‌ماهه در حساب شخصی آنان ذخیره کنید.

۴- شبکه‌های پخشِ نیازهای اساسی از عناصر اصلی امنیت ملی به حساب می‌آید. «مسافرت‌های شمال» به یک شبکه مویرگی دفاع اجتماعی تبدیل شده که مردم در فاصله زمانی یک هفته‌ای در پهنه کشور پخش می‌شوند و به صورت طبیعی پدافند غیرعامل اجتماعی را پدید آورده است. آن را به هر شکل ممکن توسعه دهید. در نقاط پرتراکم پیش‌بینی‌های لازم انجام شود؛ جزئیات مربوط به تأمین آب و نان و جاده فراوان است و به گفت نمی‌آید.

۵- رسانه ملی باید ظرفیت پخش غیرمتمرکز و خودمختار را توسعه دهد. مهم‌تر از هر چیز به تسخیر ساختاری و تصلب سیاسی آن توسط یک فرقه که همبستگی ملی را با واژه «آغل» استخفاف می‌کند به سرعت پایان دهد. کسانی که درک آن را ندارند که در چنین هنگامه‌ای نباید از چنان عباراتی استفاده کنند، لیاقت و کفایت لازم را برای چنین مسند خطیری ندارند.

ملت ایران در هنگامه‌ای سترگ آماج شقی‌ترین سیاست‌مداران تاریخ قرار گرفته و وظیفه همگانی است که مقاوم و هوشیار باشیم و از همه ابزارهای نظامی، سیاسی و دیپلماتیک استفاده کنیم.

۲۳۳۰۲

به گزارش آرمان آرا، عباس عبدی در  روزنامه اعتماد نوشت:  ولی یک چیزی هست که به کلی متفاوت با پیش از این جنگ است؛ آن درک ما از «آینده» است.

شهروندان به ویژه اغلب آنان که به‌طور طبیعی نگاه به آینده دارند، می‌پرسند که خب! آینده چه خواهد شد؟ این آتش‌بس حتی رسمی هم نشده، اگر رسمی هم می‌شد، باز هم شکننده بود، زیرا آتش‌بس به خودی خود اهمیت ندارد، فقط توقف جنگ برای حل مسائل فیمابین است و اگر به چنین نتیجه‌ای منجر نشود، دیر یا زود شکسته خواهد شد یا برحسب اراده یکی از طرفین یا اتفاق و حوادث پیش‌بینی نشده که احتمالش کم هم نیست.

ایران بحق این حمله را نوعی تجاوز آشکار و مخالف حقوق بین‌الملل می‌داند. ولی آنچه اکنون باید به آن بپردازیم، این است چه مسائلی بوده که ماجرای دو طرف را به این نقطه رسانده است؟ چون در اینکه به اینجا رسیده‌ایم شکی نیست و برخی هم این وضع را پیش‌بینی می‌کردند.

پیش‌تر برخی منبری‌ها و تندروها مدعی بودند که جرات چنین تجاوزی را علیه ایران ندارند، به‌طور طبیعی اغلب مردم از جمله بنده هم نه می‌توانستیم آن را رد کنیم و نه تایید. نمی‌توانستیم رد کنیم، چون فاقد اطلاعات ریز و مهم نظامی بودیم، تایید هم نمی‌کردیم، چون شواهد موجود و تجربه قبلی خلاف این تحلیل و ادعا بود.

در نهایت روشن شد که آن تحلیل به کلی نادرست بود.

اکنون تحلیل دیگری هست که بله نادرست بود ولی هنگامی که قدرت پاسخ دادن ایران را دیدند، خودشان درخواست آتش‌بس کردند. پس خوشبینانه‌ترین تحلیل این است که دیگر هیچ اقدامی نکنند و بدبینانه این است که دوباره آغاز کنند، شخصا هم این امکان را قوی‌تر می‌دانم. در هر صورت سرمایه‌گذار و آینده‌نگر حالت بدبینانه را مبنای کار خود قرار خواهد داد.  تجربه گذشته نشان می‌دهد که این وضع ناپایدار است، به همین علت هم آنان جنگ را آغاز کردند. 

فراموش نکنیم که اکنون هزینه آغازگری جنگ را هم پرداخته‌اند، مثل مجرمی که برای اولین‌بار به زندان برود هزینه رفتن زندان از سبد هزینه‌های جرم او حذف و رفتن به زندان برایش عادی و بی‌هزینه می‌شود.  پس با توجه به جمیع شرایط؛ مردمی که در این جنگ همراهی‌های بسیار ارزشمندی کردند، حق دارند از حکومت و دولت بپرسند که آینده چه خواهد شد؟

اگر گمان می‌کنید همین وضع می‌تواند ادامه یابد، آن را صریح بگویید. اگر گمان می‌کنید که باید جنگ ادامه یابد، در این صورت چرا آتش‌بس پذیرفته شد؟ اگر باید زمینه‌های منجر به این جنگ از میان برود، چه ایده‌هایی روی میز خواهد بود؟

اگر جامعه و مردم پاسخ‌های این پرسش‌ها را ندانند، چه رفتاری خواهند داشت؟ آقای رییس‌جمهور به عنوان رییس شورای عالی امنیت ملی باید پاسخ این پرسش‌ها را با هماهنگی‌های لازم بدهند. امکان ندارد که به مردم و تولیدکننده و سرمایه‌گذار گفت که فارغ از پاسخ به این پرسش‌ها به راه خود ادامه دهند و معطل گفت‌وگوها یا تغییر وضعیت نباشند.

شاید این سخن پیش از ۲۳ خرداد جایی برای شنیدن داشت، هر چند همان زمان هم بسیاری از افراد این را نمی‌پذیرفتند، حتی دستگاه‌های دولتی نیز نمی‌توانند در چنین شرایطی بیش از امور روزمره برنامه‌ریزی کنند. شاید تصمیماتی روشن گرفته شده باشد، نمی‌دانم. هر چند بعید می‌دانم که در شرایط کنونی چنین اتفاقی رخ داده باشد، ولی امیدوارم که تصمیمات جدید (اگر باشد) مطابق شرایط کنونی اتخاذ شده باشد، اگر چنین است، حتما نیازمند اعلام عمومی و بحث و گفت‌وگو درباره آن هستیم. 

این تصمیمات چه می‌تواند باشد؟ اول در حوزه سیاست داخلی. اگر واقعا قرار است سیاست‌های گذشته و تقدم یک گروه تندرو و اقلیت بر مردم ادامه یابد، صریحا اعلام کنید. ادامه آن سیاست‌ها چه در حوزه رسانه، چه در نیروی انسانی و مساله زنان امنیت کشور را تضعیف می‌کند.اتفاقا امید اصلی متجاوزان به همین زمینه‌ها بود که جز در حوزه رسانه که موفقیت‌های کامل داشتند، در دو موضوع دیگر شکست خوردند و اهداف اصلی تهاجم ناکام ماند.

اگر شواهدی دال بر تغییرات ملموسی در سیاست داخلی و رسانه‌ای دیده نشود، ریزش‌ها جدی خواهد بود.

دوم در حوزه بین‌المللی است. من نمی‌خواهم بگویم که آیا سیاست‌های موجود درست است یا نادرست. پاسخ به این مساله بستگی به ارزش‌ها و عقاید افراد دارد. ولی به لحاظ اجرایی می‌توان گفت که این سیاست‌ها در عمل به همین نقطه‌ای رسیده که الان هستیم و بالطبع در آینده نیز در همین مسیر است. اگر این مسیر مطلوب دانسته شود، همین راه را ادامه دهید در غیر این صورت باید تغییر داده شود.

آینده از آن کسانی است که تصمیمات را به موقع و خوب و سازگار با اهداف و ادعاها می‌گیرند.

23302