خبرگزاری مهر-گروه هنر-عطیه مؤذن؛ هنوز برنامه‌های تلویزیونی در جنگ ۱۲ روزه در حال پیدا کردن رویکردها و سیاستگذاری‌های خود بودند که یک برنامه با نام «لاله خیز» همه همت خود را به کار برد تا یک به یک خانواده‌های قربانیان جنگ ۱۲ روزه را وسط همان سوگواری‌هایشان پیدا کند و به قاب تلویزیون بیاورد. مهم نبود این خانواده‌ها عزیزشان چه کاره بوده است هرکسی با هر سمتی و از هر قشر و سنی به برنامه آمدند مقابل راحله امینیان نشستند و از عزیزی گفتند که یکباره در جریان یک جنگ تحمیلی ظالمانه پر پر شده است. از شهدای پدافندی و افرادی که یکباره وسط میدان رفتند تا چهره‌هایی که هیچ گاه فکر نمی‌کردند یکباره موشک‌ها بر سرشان آوار شود. پسر نوجوانی که برای آزاد شدن پدرش از زندان اوین به آنجا رفت و دیگر برنگشت یا خانواده‌هایی که یک شب خوابیدند و نیمه شب بی خبر زیر موشک‌ها رفتند. اینها در این یک ماه مهمان برنامه «لاله خیز» و راحله امینیان مجری آن شدند و حالا امینیان از این روایت‌های دردناک می‌گوید.

گفتگوی ما با راحله امینیان را می‌خوانید:

*این روزها برنامه «لاله خیز» را روی آنتن دارید که تنها برنامه تلویزیون است که صرفاً سراغ خانواده‌های شهدا و قربانیان جنگ ۱۲ روزه می‌رود تا آنها را به مخاطب بشناساند. این برنامه برای خود شما چگونه شکل گرفت؟

سال گذشته هم در جنگی که اسرائیل با لبنان داشت من علاقه‌مند بودم روایتی از مقاومت زنانه داشته باشم چون معتقد بودم جنگ‌ها معمولاً روایت‌های مردانه دارند و در این روایت‌ها، بسیاری از وقایع مهم از نگاه زنان نادیده گرفته می‌شود. به همین دلیل، تصمیم گرفتم روایتی زنانه از جبهه مقاومت ارائه دهم. این تصمیم، سخت و پرخطر بود، چرا که قبل از آتش‌بس به بیروت رفتم و در منطقه ضاحیه با زنان جبهه مقاومت گفتگو کردم؛ زنانی که همسر، مادر، خواهر یا دختر شهید بودند. هدفم این بود که صدای زنان در این جنگ شنیده شود.

حالا این اتفاق در کشور خودم رقم خورده بود و فکر می‌کردم که روایت زنانه در طول ۱۲ روز جنگ، کجاست؟ من در تهران بودم و دغدغه ام این بود که این روایت زنانه چگونه می‌تواند منتقل شود؟ در فضای مجازی تلاش کردم تا حد امکان این روایت را منعکس کنم، هرچند با محدودیت‌هایی مثل دسترسی کم به دیتا و شرایط خاص جنگ مواجه بودم.

*چرا تصمیم گرفتید در تهران بمانید، پیشنهادی هم داشتید که از تهران خارج شوید؟

بله خیلی زیاد. حقیقت این است که احساس می‌کردم در شهر و خانه خودم، حتی با وجود بمب و موشک، امنیت بیشتری دارم. از سوی دیگر، این سوال برایم مطرح بود که تا کی باید شهر و زندگی‌ام را ترک کنم؟ اسرائیل را به عنوان یک رژیم جنگ‌طلب می‌شناسیم و می‌دانم اگر شروع به جنگ کند به راحتی از مواضع خود کوتاه نمی‌آید. حتی امروز معتقد هستم در آتش‌بس نیستیم، بلکه در یک توقف مقطعی جنگ به سر می‌بریم. طرف مقابل غیرقابل‌پیش‌بینی است و همین باعث شد در تهران بمانم. در روزهای پایانی جنگ، قبل از مطرح‌شدن بحث آتش‌بس، مدیر گروه تاریخ شبکه یک با من تماس گرفت و گفت قصد دارد روایتی را شروع کند که گفتگو با خانواده‌های شهدای اخیر است. با وجود اینکه من در شبکه سه فعالیت داشتم و نیاز به مجوزهای اداری بود، در همان لحظه قبول کردم و گفتم شما اجازه اش را از آقای علی فروغی مدیر شبکه سه بگیرید که او هم در لحظه موافقت کرده بود و گفته بود این کار باید در رسانه انجام شود و کل این پروسه تا شروع ضبط برنامه ۲ روز طول کشید.

یعنی در اوج جنگ و زمانی که خانواده‌های شهدا درگیر مراسم تشییع و سوگواری بودند، ما ضبط را آغاز کردیم. برنامه جمعه ضبط شد و شنبه روی آنتن رفت. این شرایط بسیار ویژه بود، چرا که معمولاً برنامه‌های تولیدی دوران پیش‌تولید طولانی‌تری دارند. هماهنگی با خانواده‌ها در اوج مصیبت، کار بسیار دشواری بود اما توکل کردیم. در اولین ضبط از دوستان در اتاق ضبط خواستیم برای شهدا فاتحه بخوانند. به نظرم خود شهدا دست ما را گرفتند تا خانواده‌هایشان همکاری کنند.

نشستن و صحبت کردن با خانواده‌ای که تمام وجودش درد و زخم و دلتنگی است، برای من بسیار سخت بود. من آدم نسبتاً احساسی‌ای هستم. معتقدم مجری حق ندارد روی آنتن احساساتش را بروز دهد اما در این برنامه گاهی از کنترل خارج می‌شد

*خود اجرای برنامه و گفتگوی بی واسطه با این افراد چقدر چالش داشت؟

نشستن و صحبت کردن با خانواده‌ای که تمام وجودش درد و زخم و دلتنگی است، برای من بسیار سخت بود. من آدم نسبتاً احساسی‌ای هستم. معتقدم مجری حق ندارد روی آنتن احساساتش را بروز دهد اما در این برنامه گاهی کنترل روی خودم نداشتم و اساساً برنامه را بر پایه تبادل همدردی بنا نهادم. چون کاری که از دست من به عنوان یک هموطن در این برنامه برمی‌آمد، این بود که گوش شنوای دردها و زخم‌ها و دلتنگی‌هایشان باشم و با آنها همدردی کنم.

به همین دلیل به همکارانم – تهیه‌کننده و همه دوستان – گفتم که در این برنامه به همدردی و همدلی خواهم پرداخت. خوشبختانه همه کاملاً دستم را باز گذاشتند و گفتند اجرای برنامه از صفر تا صد با خودم است. البته ما سردبیر داریم اما سردبیرمان بیشتر با سوژه و مهمان‌ها در ارتباط است. در واقع تمام فرآیند ضبط برنامه و کار مجری کاملاً به عهده خودم است. از آنها ممنونم که این آزادی عمل را به من دادند، هرچند مسئولیتم را هم سنگین‌تر کرد. باید در لحظه هم صحبت‌ها را می‌شنیدم، هم از دل صحبت‌ها برنامه را مدیریت می‌کردم و هم احساساتم را کنترل می‌کردم.

*گاهی در این روزها شنیدن حرف‌هایی از یکی از خانواده‌های قربانیان یا تصاویر و ویدئوهایی که از انفجارها پخش می‌شد حال خیلی‌ها را دگرگون می‌کرد. این روایت‌های مستقیم از خانواده‌ها چقدر توانست مخاطب را آگاه کند؟

ما سوژه‌های عجیب و دردناکی داشتیم. بارها قلبم در این برنامه از شنیدن روایت‌ها سوخته است. طیف‌های مختلف مردم، نه فقط افراد متدین و معتقد به نظام، بلکه حتی افراد متفاوت‌تر هم گاهی بازخورد داده‌اند و گفته‌اند که «با سوژه‌های شما خون گریه کردیم». تمام تلاشم این است که برای مخاطبی که ممکن است هنوز شبهه‌ای داشته باشد، این موضوع را روشن کنم. مثلاً یکی از شب‌ها سوژه ما پسری بود که برای آزادی پدرش که در زندان بود، برای انجام کارهای اداری به اوین رفته بود و درست زمانی که زندان اوین را موشک‌باران کردند، به شهادت رسید. با پدر و مادر این شهید گفتگو کردیم. البته ما با خانواده‌های شهدای نظامی هم صحبت می‌کنیم، چون آنها هم هموطنان ما هستند و احترام به آنها وظیفه ماست. اما تلاش می‌کنیم با حضور خانواده‌های شهدای غیرنظامی، شبهات برخی افراد که فکر می‌کنند فقط نظامی‌ها به شهادت رسیده‌اند، برطرف شود. البته با این تصور مشکل دارم چون آنها که نظامی بودند، اتفاقاً فداکاری بیشتری کردند و جانشان را کف دست گرفتند تا از ما دفاع کنند.

این برنامه با همه این شرایط پیش رفت و اقبال بی‌نظیری داشته است. من به عنوان کسی که ۳۰ سال در رسانه ملی کار کرده و در برنامه‌های پرمخاطب حضور داشته‌ام، دیدن این استقبال از یک برنامه نوظهور واقعاً برایم شگفت‌انگیز است.

اتفاقاً با دیدن این برنامه شبهات مشخص شده است و من برایم بسیار مهم بود که در رفع این شبهات نقش داشته باشم و به انسجام و همدلی جامعه کمک کنم *درباره این شبهات به خودتان هم بازخورد داده‌اند؟

مستقیم خیر اما در کامنت ها در صفحه مجازی ام نظراتشان را می‌نویسند مثلاً یک روز دیدم مخاطبی نوشته بود که یک پسر جوان بی‌گناه امروزی چرا باید اینگونه مظلومانه کشته شود؟ و این نشان می‌دهد که برای برخی شبهاتی وجود داشته و اتفاقاً با دیدن این برنامه این شبهات مشخص شده است و من برایم بسیار مهم بود که در رفع آنها نقش داشته باشم و به انسجام و همدلی جامعه کمک کنم. این یک کار تیمی است و در تیمی که با آنها کار می‌کنم، از نظر سنی از همه بزرگترم. بقیه همکارانم همگی جوان هستند و اواخر دهه ۷۰ و ۸۰ متولد شده‌اند. این بسیار خوب است که جوانان در تولید این برنامه نقش دارند. برنامه از نظر بصری شکل قابل قبولی دارد، چون چنین برنامه‌ای باید هم از نظر استانداردهای رسانه‌ای و هم از نظر زیبایی‌شناسی حرفی برای گفتن داشته باشد تا در نگاه اول مخاطب را جذب کند. از اینکه می‌بینم برای این جوانان کیفیت کار مهم است واقعاً لذت می‌برم. برای کارگردان برنامه این موضوع بسیار اهمیت دارد و برنامه صرفاً یک گفتگوی ساده دوربینی نیست.

*چقدر شنیدن این روایت‌ها لازم است که ادامه دار باشد و مخاطب را با این زندگی‌ها آشنا کند؟

حتماً لازم است به این افراد ادای احترام شود و بیشتر شناخته شوند. یکی از خانواده‌های مهمان برنامه از خانواده شهدای ارتشی بود که درباره زندگی خودش و همسرش تعریف می‌کرد. این شهید ۱۱ سال نامزد داشت و آن خانم برایش منتظر مانده بود تا او بازنشسته شود. قرار بود بعد از محرم و صفر پس از پایان مشغله‌های شغلی، ازدواج کنند اما شهید شده بود. اگر این داستان‌ها گفته نشود، واقعاً بی‌انصافی است. این زوج زندگی عاشقانه‌ای داشتند. این خانم فقط گریه می‌کرد و می‌گفت «نمی‌دانم چگونه با نبود همسرم کنار بیایم».

*مهمانی بود که زندگی‌اش برای خود شما عجیب یا تأثرانگیز باشد؟

موردی داشتیم که واقعاً نتوانستم حین اجرا ادامه دهم و خودم برنامه را کات دادم. دختر خانمی بود که پدرش را در ۸ سالگی از دست داده بود، در حدود ۲۲ سالگی با پسری ازدواج کرده بود که زندگی یک سال و نیمه‌شان آنطور که تعریف می‌کرد چنان عاشقانه بود که فقط در کتاب‌ها و فیلم‌ها دیده می‌شود. بعد از یک سال و نیم زندگی پر از آرزو و عشق، آقا شهید شده بود. من واقعاً نتوانستم ادامه دهم و کات دادم. همسر شهید آمد و من را بغل کرد و آرامم کرد. مورد دیگر یکی از شهدا بود که کنار سردار سلامی به شهادت رسید. این شهید یک پسر ۱۲ ساله داشت (در کل ۲ فرزند داشت). این پسر هم واقعاً جگرم را خون کرد و قلبم را سوزاند. در تمام مدت صحبت‌هایش، اشک می‌ریخت و این من را واقعاً تحت تأثیر قرار داد. این روایت‌ها با ایام تاسوعا و عاشورا هم تلاقی داشت و هر یک برایم به مثابه روضه بود.

این پسر نوجوان آنقدر آه می‌کشید که در حین ضبط به او گفتم «محمدجواد، چرا اینقدر آه می‌کشی» و وقتی به من گفت «خاله» من می‌خواستم بمیرم، از شدت تأثر به هم ریخته بودم. این بچه عاقل و مهربان بود و اینگونه در غم پدرش می‌سوخت.

*شما سال‌هاست در رسانه هستید و ما خیلی وقت‌ها نتوانسته‌ایم در رسانه به درستی مردم را با این دردها، قربانیان، شهدا و قهرمانان آشنا کنیم؛ اکنون فکر می‌کنید رسانه چه باید کند؟

فکر می‌کنم این جنگ ۱۲ روزه در تمام ابعادش یک سیلی به ما زد که باید مراقب باشیم. هر کس در هر جایگاهی – چه در رسانه، چه در مباحث نظامی و امنیتی، چه در میان مردم عادی – باید بیشتر حواسش را جمع کند.

معتقدم در جنگ ۱۲ روزه، عملکرد رسانه‌ای ما قوی‌تر از سال‌ها و جریانات قبلی بود اما باز هم کم‌کاری کردیم. در این سال‌ها تحت تأثیر چندقطبی شدن جامعه قرار گرفتیم و فقط یک طیف را دیدیم و همه کشور را ندیدیم. خدا را شکر که الان از آن وضعیت عبور کرده‌ایم معتقدم در جنگ ۱۲ روزه، عملکرد رسانه‌ای ما قوی‌تر از سال‌ها و جریانات قبلی بود اما باز هم کم‌کاری کردیم. در این سال‌ها تحت تأثیر چندقطبی شدن جامعه قرار گرفتیم و فقط یک طیف را دیدیم و همه کشور را ندیدیم. خدا را شکر که الان از آن وضعیت عبور کرده‌ایم. یکی از نگرانی‌های جدی من این است که چقدر تلاش می‌کنیم این همبستگی و یکدلی را حفظ کنیم. متأسفانه هیچ‌وقت قدر موقعیت‌ها را ندانسته‌ایم و این ظلم به کشور است. معتقدم برنامه‌ای مثل «لاله خیز» با آوردن طیف‌های مختلف خانم‌ها قدم اول خوبی برداشته است. این اولین و تنها برنامه‌ای است که پس از آتش‌بس در این حوزه تولید شده است. افتخار ما این است که روایت اول را به دست گرفتیم و خداوند هم کمک کرد. این شروع بسیار خوبی بود اما باید به بخش‌های دیگر هم بپردازیم؛ هم شهدا را بیشتر بشناسانیم، هم خانواده‌های شهدا را ببینیم، هم با آسیب‌دیدگان حرف بزنیم و همدردی کنیم و هم آگاهی جامعه را نسبت به جنگ ترکیبی دشمن افزایش دهیم.

ما با یک جنگ ترکیبی مدرن از نظر تکنولوژی مواجه بودیم. باید مردم ما بفهمند که سربازان ما در مقابل چه کسانی ایستاده‌اند. باید سطح جنگ را برای مردم قابل فهم کنیم. به عنوان کسی که فرزند رسانه است، معتقدم ما هنوز آن سیلی را به خوبی درک نکرده‌ایم. درحالیکه دنیا امروز با ابزار رسانه پیش می‌رود. مثلاً ترامپ را ببینید از این شخص متنفرم، اما از نظر رسانه‌ای، یک سخنرانی او معادل یک عملیات نظامی اثرگذار است. چرا؟ چون ابزار رسانه را می‌شناسد. البته خبر دارم که در جنگ ۱۲ روزه خیلی از قرارگاه‌های رسانه‌ای تشکیل شد و این اتفاق مبارکی است.

خبرگزاری مهر – گروه استان‌ها: از نخستین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی، هنگامی که هنوز صدای “الله‌اکبر” از پشت‌بام‌ها فروننشسته بود و پرچم طاغوت بر زمین افتاده بود، گروهی که خود را «مجاهدین» می‌خواندند، در هیاهوی انقلاب به دنبال سهم‌خواهی بودند؛ گروهی با تفکراتی التقاطی و انقلابی‌نما، که نه از سرچشمه زلال اسلام ناب محمدی (ص) نوشیده بودند و نه از روح ولایت‌مداری امام خمینی (ره) بهره‌ای برده بودند. آنان سودای قدرت در سر داشتند و به جای همراهی با ملت، راه عناد در پیش گرفتند. مردم اما راهشان را از این جماعت جدا کردند و آنان را به حاشیه راندند؛ حاشیه‌ای که بعدها به دالانی تاریک بدل شد، دالانی که به دامان صدام حسین ختم شد.

در آن‌سو، صدام با تصور اینکه انقلاب نوپای اسلامی در ضعیف‌ترین نقطه دفاعی خود قرار دارد، با چراغ سبز استکبار و حمایت‌های آشکار و پنهان شرق و غرب، نقشه اشغال ایران را کشید و جنگی نابرابر را آغاز کرد. اما آنچه در محاسبات سیاسی و نظامی جهان نمی‌گنجید، مقاومت مردمی در ایران بود. مرد و زن، پیر و جوان، از ترکمن‌صحرا تا جنوب خوزستان، از کرمانشاه تا کردستان، همه برای دفاع از انقلاب و اسلام به میدان آمدند. جنگی هشت‌ساله، نفس‌گیر و خونین که با شکست مفتضحانه صدام به پایان رسید؛ تا جایی که سرانجام در تیرماه ۱۳۶۷، با پذیرش قطعنامه ۵۹۸، پرونده رسمی جنگ بسته شد. اما آنچه بسته نشد، کینه‌ای بود که دشمنان انقلاب اسلامی از ملت ایران به دل داشتند.

درست در همان روزهایی که ملت، پس از هشت سال خون و آتش، طعم آرامش را به کام خود نزدیک می‌دید، دشمنی تازه از پس پرده بیرون خزید. صدام که هنوز رؤیای فتح تهران را در سر می‌پروراند، این بار نه با ارتش بعثی، که با گروهکی مزدور، وارد میدان شد؛ گروهکی که سال‌ها پیش از دل مردم طرد شده بود و حالا به نام «سازمان مجاهدین خلق» به خدمت دشمن درآمده بود. صدام در نطقی تلویزیونی گفت: «بزودی خواهید دید که مجاهدین خلق چگونه به اعماق خاک ایران نفوذ می‌کنند و مردم به آن‌ها می‌پیوندند.» و مسعود رجوی، سرکرده این گروهک، وعده داد: «در ۴۸ ساعت به تهران خواهیم رسید.»

با توهمی بزرگ، منافقین به پیشرفته‌ترین تجهیزات نظامی مجهز شدند؛ از تانک و نفربر و خمپاره‌انداز گرفته تا پشتیبانی هوایی جنگنده‌های بعثی. عملیات خود را «فروغ جاویدان» نامیدند، بی‌آنکه بدانند «فروغ‌شان» به غروب خونینی در تنگه‌ای به نام چهارزِبَر خواهد انجامید.

در حالی‌که ذهن فرماندهان ایرانی عمدتاً معطوف به جبهه‌های جنوب بود، منافقین از مرز خسروی وارد خاک کشور شدند. سرپل‌ذهاب را گرفتند، به کرندغرب رسیدند، و تا اسلام‌آبادغرب پیش رفتند. با سرعتی که باورش سخت بود، تا عمق ۱۴۵ کیلومتری ایران نفوذ کردند؛ غافل از آن‌که دل ایران هنوز در غرب می‌تپد، در تنگه‌ای به نام مرصاد، جایی که خون، غیرت، ایمان و مقاومت در هم آمیخته بود.

رزمندگان اسلام، با رمز مقدس «یاعلی»، در پنجم مردادماه ۱۳۶۷، عملیاتی را آغاز کردند که بعدها به عنوان «مرصاد» در تاریخ ثبت شد؛ به معنای کمین‌گاه. تنگه چهارزِبَر کمین‌گاه خشم ملت ایران شد. منافقینی که با غرور و وعده فتح تهران به راه افتاده بودند، در میانه آتش سنگین، انفجار، باران موشک‌های هوانیروز و خشم نیروهای زمینی ارتش، سپاه و بسیج گرفتار آمدند. مقاومت مردم محلی و حضور به‌موقع نیروهای مسلح، کمر این توطئه را در هم شکست.

بیش از چهار هزار و هشتصد نفر از نیروهای منافقین کشته یا زخمی شدند و بسیاری نیز به اسارت درآمدند. باقیمانده نیروها به شکلی مفتضحانه از همان مسیری که آمده بودند، فرار کردند؛ اما نه به اردوگاه پیروزی، که به سرافکندگی تاریخی که دیگر هرگز از دامنشان پاک نشد.

مرصاد پایان یک توطئه نبود؛ آغاز اثبات یک حقیقت بود. حقیقتی به نام پایداری ملت ایران. اینکه هیچ دشمنی، از داخل یا خارج، نخواهد توانست بر اراده مردمی که به اسلام، ولایت و خاک‌شان ایمان دارند، غلبه کند. آنچه فروغ جاویدان نام گرفت، به خاموشی جاودان بدل شد و آنچه مرصاد نامیده شد، به چراغی روشن در مسیر آینده این ملت مبدل گشت.

و امروز، همان چراغ در نبردهای دیگر نیز می‌تابد؛ در برابر تجاوز اخیر رژیم صهیونیستی، در جنگ تحمیلی ۱۲ روزه‌ای که با هدف تضعیف جبهه مقاومت آغاز شد، باز هم ملت ایران سربلند ایستاد. اما آنچه تلخ‌تر از تهاجم دشمن بود، همراهی و هم‌صدایی برخی منافقین داخلی با همان دشمنانی بود که خون جوانان ایران‌زمین هنوز از دستان‌شان پاک نشده است.

آنان که روزی با صدام، و امروز با تل‌آویو در یک صف ایستاده‌اند، باید بدانند که مرصاد هنوز زنده است، و تنگه چهارزِبَر این بار نه تنها در غرب، که در دل هر ایرانی مؤمن و مقاوم، دوباره برپا خواهد شد.

نقشه مشترک صدام و منافقین برای فتح تهران در مرصاد دفن شد

سید بیژن موسوی از رزمندگان اطلاعات عملیات تیپ نبی‌اکرم (ص) سال ۶۷ در گفتگو با آرمان آرا، با اشاره به سالروز عملیات مرصاد گفت: در روزهای پایانی تیرماه ۱۳۶۷ و هم‌زمان با پذیرش قطعنامه ۵۹۸، اطلاعاتی از احتمال حمله عراق از محور غربی کرمانشاه شنیده می‌شد که باعث اعزام نیروهای شناسایی و یک گردان عملیاتی به منطقه شد.

وی افزود: زمانی که به منطقه رسیدیم، دستور عقب‌نشینی به ارتش ابلاغ شده بود، اما برخی از نیروهای ارتش با وجود این دستور، برای کمک به بسیجیان در منطقه باقی ماندند. دشمن از قلاویز به سرپل‌ذهاب و سپس سراب‌گرم نفوذ کرده و این مناطق را اشغال کرده بود.

موسوی گفت: در آن مقطع، دشمن تنها ۳۰ کیلومتر با ما فاصله داشت و بدون هیچ درگیری یا آتش‌باری خاصی تا آن نقطه پیشروی کرده بود. غروب یکم مرداد، دو گروه شناسایی برای یافتن مواضع دشمن اعزام شدند که یکی از گروه‌ها به اسارت ارتش عراق درآمد و گروه دیگر با مجروح شدن برخی نیروها بازگشت. در نتیجه، محل استقرار دقیق دشمن همچنان ناشناخته باقی ماند.

وی ادامه داد: همان شب تصمیم گرفتیم با ۱۰ تانک ارتش به مواضع دشمن در سراب‌گرم شبیخون بزنیم. این عملیات تا صبح ادامه داشت، اما به دلیل تمام شدن مهمات و نرسیدن پشتیبانی، اغلب نیروها شهید یا اسیر شدند و تنها من توانستم از طریق کوه پاطاق به عقب برگردم.

ورود منافقین به کشور

موسوی افزود: تا سوم مرداد نمی‌دانستیم که نیروهای منافقین از اسلام‌آبادغرب عبور کرده و در حال نزدیک شدن به کرمانشاه هستند. همان شب اطلاع یافتیم که اسلام‌آباد به اشغال دشمن درآمده و بدون معطلی دو گردان برای بازپس‌گیری اعزام شد.

این رزمنده دفاع مقدس با اشاره به طراحی صدام برای همراه کردن مردم با منافقین گفت: ارتش بعثی تا کله‌داوود و حوالی پادگان ابوذر را به‌منظور تسهیل پیشروی سریع منافقین اشغال کرده بود. آن‌ها حتی کامیون‌های اسلحه با خود آورده بودند تا با ورود به شهرها، مردم به آن‌ها بپیوندند.

جنایاتی دردناک از منافقین

وی ادامه داد: پشتیبانی هوایی ارتش عراق از منافقین تا تنگه چهارزبر ادامه داشت. در بیمارستان اسلام‌آبادغرب، منافقین مجروحان، بیماران و مردم عادی را به طرز فجیعی به شهادت رساندند که لکه ننگی بر پیشانی این گروهک است.

موسوی افزود: درحالی‌که منافقین تا تنگه چهارزبر رسیده بودند، نیروهای بسیجی و سپاه به‌صورت خودجوش جاده را بستند و از دو محور اسلام‌آباد و چهارزبر به آن‌ها حمله کردند. این مقاومت باعث توقف ۲۴ ساعته آن‌ها شد و فرصتی برای انتقال نیرو از جنوب کشور به منطقه فراهم شد.

وی نقش تعیین‌کننده هوانیروز کرمانشاه را در موفقیت عملیات مرصاد یادآور شد و گفت: با پشتیبانی هوایی، ادوات و تجهیزات منافقین در تنگه چهارزبر منهدم شد و بسیاری از آن‌ها یا کشته شدند، یا خودکشی کردند تا اسیر نشوند.

موسوی در پایان تأکید کرد: هیچ طرح از پیش تعیین‌شده‌ای برای این عملیات وجود نداشت. همه‌چیز با لطف الهی و همت خودجوش رزمندگان رقم خورد و تنها طی ۲۴ ساعت، منطقه تا مرز خسروی از لوث دشمن پاکسازی شد.

خیانت منافقین از حرم حضرت ابوالفضل (ع) تا آتش‌زدن بیمارستان اسلام‌آبادغرب

سردار سعید قاسمی، از فرماندهان هشت سال دفاع مقدس و چهره شناخته‌شده جبهه مقاومت، در گفت‌وگویی با آرمان آرا، روایتی دقیق و تکان‌دهنده از روزهای خون و خیانت عملیات مرصاد را بازگو کرد؛ روایتی که پرده از جنایات منافقین در روزهایی برمی‌دارد که مردم ایران گمان می‌کردند جنگ پایان یافته است.

قاسمی با اشاره به شرایط پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ گفت: سه روز بعد از پذیرش قطعنامه، ارتش عراق حمله‌ای همه‌جانبه را آغاز کرد و بسیاری از شهرهای مرزی از جمله دهلران، مهران، سومار، نفت‌شهر، گیلانغرب، سرپل ذهاب و قصرشیرین به اشغال دشمن درآمدند. اما آنچه عمق فاجعه را بیشتر کرد، ورود منافقین از مرزهای غربی با حمایت مستقیم ارتش بعثی و هدف‌گذاری فتح تهران در عرض سه روز بود.

وی با اشاره به جنایات بی‌رحمانه سازمان منافقین در کرند و اسلام‌آباد غرب افزود: منافقین با حدود ۲۵ تیپ زرهی و پیاده‌نظام از اروپا و عراق وارد کشور شدند. در کرند، کشتار مردم آغاز شد. هر کسی که ظاهر مذهبی داشت، اعدام می‌شد. در اسلام‌آباد به بیمارستان حمله کردند، به مجروحان تیر خلاص زدند، بیمارستان را به آتش کشیدند و حتی اجساد را از درخت آویزان کردند.

این فرمانده میدانی تأکید کرد: مردم ابتدا فکر می‌کردند ارتش عراق وارد شده اما با شنیدن زبان فارسی مهاجمان، متوجه شدند که اینان ایرانی‌نماهایی‌اند که مزدور شده‌اند.

ترافیک خون و شهادت در تنگه چهارزبر

وی گفت: با پیشروی منافقین به تنگه چهارزبر، ترافیکی طولانی از مردم عقب‌نشینی‌کننده و نیروهای اعزامی شکل گرفت. قرار شد با هواپیما خود را به کرمانشاه برسانیم اما با تهدید بمباران باند فرودگاه کرمانشاه از سوی بعثی‌ها، در نهایت در همدان فرود آمدیم. در مسیر کرمانشاه، متوجه فعالیت ماشین‌های مشکوکی شدیم که بعدها معلوم شد نیروهای داخلی سازمان مجاهدین خلق بودند که قصد پیوستن به لشکر زرهی منافقین در کرمانشاه را داشتند.

قاسمی ادامه داد: در تنگه چهارزبر، ستون زرهی منافقین منتظر باز شدن مسیر بود. وقتی خبر به شهید صیاد شیرازی رسید، با هلی‌کوپترهای کبری و فانتوم‌ها به محل آمد و ستون دشمن را درهم کوبید. خلبان کبری ابتدا تردید داشت که نکند این نیروها خودی باشند اما وقتی دستور مستقیم صیاد آمد، عملیات نابودی آغاز شد.

پیامی از امام که هیچ‌گاه منتشر نشد

سردار قاسمی یکی از مهم‌ترین نکات عملیات مرصاد را در پیامی کوتاه اما کوبنده از امام خمینی (ره) دانست که هرگز به صورت رسمی منتشر نشد. او گفت: در آن روزها تنها پیامی که از حضرت امام به ما رسید، این بود: این نقطه حیاتی کفر و اسلام است؛ یعنی نقطه شکست یا پیروزی اسلام و کفر. باید متر به متر جنگید و هیچ چیز از هیچ‌کس پذیرفته نیست. همین پیام باعث شد مردم کرمانشاه حتی با تفنگ بادی و تیر و کمان وارد میدان شوند.

وی با حسرت از فراموشی رشادت‌ها و مظلومیت شهدا در تنگه چهارزبر و حسن‌آباد یاد کرد و گفت: برای آزادسازی تنگه چهارزبر بیش از ۲۰۰ شهید دادیم، برای باز کردن گردنه حسن‌آباد هم ۸۰ نفر شهید شدند، اما هنوز یک تابلو هم در آنجا نصب نشده تا رهگذران بدانند در این خاک، جوانانی با خون خود از وطن دفاع کردند.

سردار قاسمی با بیان اینکه عملیات مرصاد بزرگ‌ترین شکست منافقین بود گفت: بیش از ۲۵۰۰ کشته، هزار اسیر و ۵۰۰ فراری از منافقین در مرصاد برجای ماند. بزرگ‌ترین جنایت‌های پس از انقلاب، پیش از ظهور داعش، توسط همین گروه انجام شد. با این‌همه، هنوز فضاسازی متناسب با این خیانت‌ها صورت نگرفته است.

مراسم اربعین شهدای اقتدار دفاع مقدس ۱۲ روزه به همراه نمایشگاه خیابانی «ایران من» با حضور اقشار مختلف مردم و تجدید میثاق با آرمان‌های جمهوری اسلامی ایران در مسجد جامع کرمانشاه برگزار شد.

۱۱:۲۱ – ۰۵ مرداد ۱۴۰۴

به گزارش آرمان آرا، به نقل از قوه قضائیه؛ ۲ عنصر عملیاتی گروهک تروریستی منافقین در ایران اعدام شدند.

تروریست‌ها با ساخت خمپاره‌انداز دستی اهداف مسکونی، خدماتی، آموزشی و … را هدف قرار می‌دادند.

مهدی حسنی با نام مستعار فردین فرزند حسین و بهروز احسانی‌اسلاملو با نام مستعار بهزاد فرزند جمشیدعلی از عناصر عملیاتی – تروریستی گروهک تروریستی منافقین که اقدام به ساخت لانچر و خمپاره‌انداز دستی می‌کردند و با پرتابه‌های بی‌دقت به شهروندان، منازل، اماکن خدماتی و اداری، مراکز آموزشی و خیریه خسارت می‌زدند و تلفات می‌گرفتند؛ همچنین هدفشان برهم زدن نظم اجتماعی و امنیت شهروندان بی‌گناه بود، محاکمه و پس از طی فرآیند کامل آئین دادرسی کیفری و تأیید حکم در دیوان‌عالی کشور صبح امروز (پنجم مرداد ۱۴۰۴) به دار مجازات آویخته شدند.

طبق مستندات موجود در پرونده، مهدی حسنی از چندین سال قبل به عضویت گروهک تروریستی منافقین درآمده بود و با سرپل‌های عملیاتی گروهک منافقین در ارتباط بوده است.

بهروز احسانی‌اسلاملو نیز از دهه ۶۰ در عضویت گروهک منافقین بوده و پس از آزادی از زندان در دهه ۶۰، مجدد به عضویت گروهک منافقین در آمده بود.

تروریست‌ها با هماهنگی سرپل‌های گروهک منافقین، یک خانه تیمی در تهران تهیه کرده بودند که در راستای اهداف گروهک اقدام به ساخت لانچر و خمپاره اندازهای دستی می‌کردند، پرتابه‌های بی‌دقت به سمت شهروندان، منازل، اماکن خدماتی و اداری، مراکز آموزشی و خیریه می‌زدند و همچنین فعالیت‌های تبلیغی – ایذایی در جهت حمایت از گروهک منافقین می‌کردند.

تخریب اموال عمومی، جمع‌آوری اطلاعات و تصویربرداری از فعالیت‌های تروریستی و ارسال به سرپل‌های گروهک و انتشار در شبکه‌های وابسته به منافقین، از دیگر اقدامات ۲ تروریست نامبرده بوده است.

بهروز اسلاملو یکی از تروریست‌ها در هنگام خروج مرز زمینی به کشور ترکیه توسط سربازان گمنام امام زمان (عج) شناسایی و دستگیر شد.

از متهمان پس از دستگیری سلاح گرم، فشنگ، تجهیزات ساخت خمپاره و وسایل مورد نیاز برای تغییر چهره کشف شده است.

پس از شناسایی و دستگیری محکومان، کیفرخواست پرونده به اتهام بغی، عضویت در گروهک تروریستی منافقین با هدف برهم زدن امنیت کشور، جمع‌آوری اطلاعات و قرار دادن آن در اختیار دیگران اجتماع و تبانی و محاربه از طریق تخریب اموال‌عمومی با هدف برهم زدن امنیت کشور صادر شد.

با ارسال کیفرخواست به دادگاه، جلسات رسیدگی به پرونده با حضور متهمان و وکلای آنها برگزار و با توجه به ادله و مستندات، دادگاه تهران، این ۲ متهم را به اتهام بغی به اعدام محکوم کرد.

پس از صدور حکم اولیه، پرونده جهت رسیدگی به فرجام‌خواهی به دیوان‌عالی کشور ارسال شد که دیوان‌عالی کشور با توجه به مستندات موجود رأی دادگاه را ابرام کرد.

همچنین دیوان‌عالی کشور درخواست اعاده دادرسی محکومان را رد کرد.

در نهایت با توجه به احکام صادره در دادگاه و طی تشریفات قانونی، مهدی حسنی و بهروز احسانی‌اسلاملو به دار مجازات آویخته و حکم اعدام آنها اجرا شد.

به گزارش آرمان آرا به نقل از الجزیره، نظامیان رژیم صهیونیستی در هفتمین روز سفر کشتی «حنظله» که توسط کمیته بین‌المللی شکستن محاصره نوار غزه و با هدف پایان دادن به محاصره چندین ساله این باریکه به راه افتاده بود، بامداد شنبه به آن حمله کردند.

این حمله در حالی رخ داد که کشتی در آب‌های بین‌المللی بود و نظامیان اشغالگر خدمه کشتی را تهدید کردند که در صورت ادامه حرکت به سمت ساحل غزه، آن را به زور توقیف خواهند کرد.

طبق آخرین تصاویر پخش شده قبل از قطع ارتباط با کشتی حنظله، نظامیان رژیم صهیونیستی در حال مصادره دوربین‌های نظارتی و پس از آن متوقف کردن پخش زنده از کشتی مشاهده می شوند.

فعالان حامی فلسطین در کشتی «حنظله» در آخرین بیانیه‌های خود قبل از توقیف این کشتی، آمادگی کامل خود را برای همه سناریوهای احتمالی اعلام و تأکید کردند که صرف نظر از نتیجه، به مأموریت خود برای شکستن محاصره ادامه خواهند داد.

کمیته بین‌المللی شکستن محاصره نوار غزه پیشتر اعلام کرده بود که فعالان حامی فلسطین در کشتی حنظله – از جمله نمایندگان پارلمان‌های اروپایی و چهره‌های هنری و رسانه‌ای – در صورت توقیف کشتی، دست به اعتصاب غذای نامحدود خواهند زد.

این کمیته توقیف کشتی حنظله در آب‌های بین‌المللی و خارج از آب‌های سرزمینی فلسطین در سواحل غزه را محکوم کرد و آن را «نقض آشکار قوانین بین‌المللی دریانوردی» دانست.

دفتر اطلاع رسانی دولتی در نوار غزه در واکنش به حمله به کشتی‌ حنظله، این تجاوز را «دزدی دریایی جدید» توصیف کرد و اشغالگران صهیونیست را مسئول کامل امنیت سرنشینان کشتی دانست و از جامعه بین‌المللی و سازمان ملل متحد خواست تا موضعی فوری و قاطع علیه آنچه «تجاوز اسرائیل» توصیف کرد، اتخاذ کنند.

جنبش مقاومت اسلامی فلسطین (حماس) حمله رژیم صهیونیستی را به کشتی حنظله به شدت محکوم کرد و آن را «چالشی آشکار در برابر اراده انسانی و افشای ماهیت جعلی رژیم اشغالگر» خواند. این جنبش کابینه نتانیاهو را مسئول امنیت فعالان حامی فلسطین در کشتی حنظله دانست و خواستار ادامه حرکت کاروان‌های دریایی تا زمان لغو محاصره نوار غزه شد.

جبهه خلق برای آزادی فلسطین هم این حمله را به شدت محکوم و آن را «دزدی دریایی جدید» توصیف کرد که به سابقه حملات اسرائیل به فعالان بین‌المللی افزوده شد. این جبهه از جامعه بین‌المللی خواست تا این حادثه را محکوم کرده و تلاش‌ها برای شکستن محاصره تحمیلی غزه را تشدید کند.

جنبش مجاهدین فلسطین در بیانیه ای اعلام کرد: ما حمله وحشیانه نظامیان دشمن صهیونیستی به کشتی حنظله در آب‌های بین‌المللی را به شدت محکوم می‌کنیم. ما دشمن صهیونیستی را مسئول کامل جان سرنشینان کشتی حنظله می‌دانیم که آشکارا آنها را ربوده است. حمله رژیم صهیونیستی به کشتی حنظله، ماهیت مجرمانه و تجاوزکارانه این رژیم را آشکار کرد، تجاوزی که هر انسان آزاده و با وجدانی را در جهان هدف قرار می‌دهد. ما شجاعت فعالان کشتی حنظله را ستایش می‌کنیم و از جامعه بین‌المللی می‌خواهیم که مسئولیت‌های خود را در قبال جان آنها بر عهده بگیرد.

«آن رایت» عضو کمیته راهبری ناوگان آزادی برای شکستن محاصره نوار غزه گفت: اسرائیل هیچ اختیار قانونی برای بازداشت غیرنظامیان بین‌المللی در کشتی حنظله ندارد. این یک موضوع داخلی اسرائیل نیست. اینها اتباع خارجی هستند که تحت قوانین بین‌المللی و در آب‌های بین‌المللی فعالیت می‌کنند. بازداشت آنها خودسرانه و غیرقانونی است و باید فوراً پایان یابد.

کشتی حنظله حامل ۲۱ فعال بین‌المللی از ملیت‌های مختلف است که تلاشی جدید برای شکستن محاصره غزه است که بیش از ۱۷ سال ادامه دارد.

۲۳:۰۸ – ۰۴ مرداد ۱۴۰۴