خبرگزاری مهر، گروه جامعه؛ در لحظات بحران، وقتی زمان متوقف می‌شود و نفس‌ها در سینه حبس می‌ماند، بعضی‌ها به تماشای حادثه می‌نشینند و برخی دیگر، برخلاف موج ترس و سکون، بلند می‌شوند و قدم در میدان می‌گذارند. مردم در تاریخ معاصر ما، نشان داده‌اند که امید، نه یک واژه، که عملی جمعی و عمیق است. این روایت، قصه زنانی است که در تاریک‌ترین روزها، با نخی از ایمان و شجاعت، زخم‌های جامعه را دوختند و چراغ زندگی را روشن نگاه داشتند.

روایت اول: لبخند پشت ماسک؛ روایتی از جهاد بی‌نام‌ونشان‌ها

کرونا که از راه رسید، همه از هم فرار می‌کردند. کوچه‌ها سوت‌وکور شد و ترس، سایه‌اش را بر سر شهر انداخت. اما در همان روزهای اول، گروهی بی‌هراس از خانه بیرون زدند. رزمنده‌های این میدان، لباس نظامی نپوشیده بودند، اما دل‌شان گرم بود و قدم‌شان استوار.

بسیجی‌ها راه افتاده بودند و شهر را پاک‌سازی و ضد عفونی می‌کردند. در آن دوران این تنها کاری بود که از کسی برمی‌آمد. عده‌ای به تهیه بسته‌های ارزاق مشغول شدند و برخی نیز ماسک می‌دوختند.

آن گروه شاید اولین گروه در شهر بودند که چرخ‌های خیاطی‌شان را برداشتند و آوردند و در یک اتاق جمع شدند تا ماسک بدوزند. آن روزها ماسک کمیاب بود. هنوز ۱۰ روز از آغاز رسمی کرونا نگذشته بود که شروع کردند. کم کم تعدادشان زیاد شد و از هر سن و سالی، افرادی به آنها پیوستند.

بسیاری از جوان‌ترها کار با چرخ خیاطی را بلد نبودند اما آنقدر کار بود که آنها بیکار نمانند. برش پارچه مخصوص، چیدن نخ‌های اضافه و اتوکاری افراد بیشتری نیاز داشت. ترس از ابتلاء وجود داشت، اما توکل از ترس بیشتر بود.

این گروه کم کم به یک کارگاه با حدود ۵۰ چرخ صنعتی منتقل شدند و روزانه تا ۱۰ هزار ماسک می‌دوختند. همتشان همه را سر شوق آورده بود. کم کم پسرها هم آمدند و یک سر کار را گرفتند. اتاق جداگانه ای فراهم شد و وظیفه ضدعفونی و بسته‌بندی کردن ماسک‌ها را به آن‌ها سپردند. این ماسک‌ها قرار بود به دست محرومین برسد و در شرایط بحران باری از دوش کشور بردارد، هرچند اندک.

راستش دوختن ماسک بهانه بود. به نظر می‌رسید هر کسی خود را موظف به انجام وظیفه‌ای می‌داند و آنچه آنان را کنار هم نگه می‌داشت، شجاعت برآمده از معنویت بود. آنها دور هم دعا می‌خواندند، قرآن می‌خواندند، بعضی از دخترها قرآن حفظ می‌کردند جوان ترها کار با چرخ خیاطی را یاد گرفتند بزرگترها به فکر ازدواج جوان‌تر ها بودند و کودکان در آن میانه بزرگ شدند… همه یک خانواده بودند و به یاری هم می‌شتافتند. لبخندهای پشت ماسک گواه دمیدن روحی تازه در کالبد بی‌جان جامعه بود.

درست زمانی که عده‌ای با مرگ هم‌آوردی می‌کردند، چند زن در گوشه‌ای از شهر عَلَم زندگی را برداشته بودند و با امید به زندگی، به مصاف یأس رفته بودند. این معنویت و ایمان بود که حرکت را آغاز کرد و این شجاعت جمعی را آفرید. ایمانی که از قلب زنی بر دستانش سرازیر می‌شد و تکه پارچه‌ای را چین می‌زد و به سپری در برابر ویروس نامانوس کرونا تبدیل می‌کرد.

روایت دوم: چایخانه‌ای در دل جنگ؛ جایی که زنان، مقاومت را زنده نگه می‌داشتند

پسرش همان ابتدای جنگ شهید شد. جنازه‌اش را چند سال بعد در دشت هویزه در میان تلی خاک یافتند. پیکرش زیر شنی تاک مانده بود و قابل شناسایی نبود و تنها قرآن جیبی‌اش، شناسنامه‌اش شد.

زن عجیبی بود. گویی کوهی از صبر را در برابر خود می‌بینی. او از خانواده سادات و برای خودش عالمه‌ای بود. زمانی که در اهواز جنگ شد، نه تنها اهواز را ترک نکرد؛ بلکه زن‌های دیگر را هم نگه داشت که شهر تبدیل به منطقه جنگی نشود. خانه‌اش را تبدیل به مرکز پشتیبانی جبهه کرده بود. چایخانه اهواز را هم او راه انداخت. آن‌ها در آنجا لباس رزمندگان را می‌شستند، بسته‌بندی می‌کردند و به اهواز می‌فرستادند. کاروانی هم به نام حضرت زینب (س) راه انداختند که مادران شهدا را دلداری بدهند.

زنان اهوازی آذوقه‌ها و کمک‌ها را در پشت جبهه آماده می‌کردند و او همراه با خانم‌های دیگر به‌دست رزمندگان می‌رساند. او سیده بتول جزایری مادر شهید حسین علم الهدی بود.

ماجرای چایخانه اهواز و حرکت جمعی زنان برای کمک به جبهه‌ها یکی از روایت‌هایی است که کمتر کسی از از آن با خبر است. در این ستاد برانکارد، چادر، کیسه‌خواب، چراغ‌های گرم‌کننده، تجهیزات انفرادی و این اواخر حتی سلاح‌های سبک و سنگین را بازسازی و تعمیر می‌کردند تا زود به جبهه برگردند.

بر اساس توانایی و سن خانم‌ها، کارها تقسیم شده بود. چند گروه از بانوان در بخش‌های مختلف فعالیت می‌کردند. هر گروه اسمی داشت. نیروی زمینی شامل زنانی بود که لباس‌ها را رفو می‌کردند، در واقع بخش خیاطی با آن‌ها بود. نیروی دریایی شامل کسانی بود که لباس‌های خونی رزمندگان را می‌شستند و نیروی هوایی آن دسته از بانوان بودند که لباس‌ها را در پشت‌بام‌ها پهن می‌کردند.

تعدادشان از ۱۵۰ نفر فراتر می‌رفت و بعضی از آنان تا پایان جنگ آنجا ماندند. بسیاری از آنان هنگام شستن لباس‌ها با دعا و نوحه و ذکر مشغول بودند. تکه‌های به جا مانده از بدن شهدا را با اشک دفن می‌کردند. گاهی خبر شهیدی برای یکی از آنان می‌آمد اما این روحیه‌شان را تضعیف نمی‌کرد و در کنار هم مصیبت‌ها را نیز تحمل می‌کردند.

اوایل جنگ در شرایط بحران و بهت ناشی از تخریب‌ها و شهادت‌ها شرایط سخت بود و کمبود امکانات موجب می‌شد بسیاری از رزمندگان گرسنه و تشنه بجنگند. در همان میانه این مادرها از راه می‌رسیدند و روحیه‌بخش مردان میدان بودند. دشمن جاده‌ها و شهرها را یکسره می‌کوبید، اما این بانوان با ایمان، گاه با پای پیاده خود را برای کمک می‌رساندند و ترس را به دل خود راه نمی‌دادند. روایت آن‌ها روایت جمع زنانه‌ای است که با امید و توکل پای کار آمدند و نخواستند که قربانی جنگ باشند. شجاعت آنان روح مقاومت مردم، در زمان دشواری جنگ بود.

روایت سوم: روایتی از روزهای جنگ تحمیلی دوم

وقتی اسرائیل پایگاه‌شان را هدف گرفت، تقریباً همه ساختمان‌های روی زمین را ویران کرد؛ از همان ابتدا آشپزخانه و خودروی تدارکاتی را زدند. به دلیل حساسیت منطقه، امکان ترک پایگاه وجود نداشت. برخی از آن‌ها شب‌ها در ایست‌های بازرسی خدمت می‌دادند و آن‌قدر کار گره می‌خورد که فرصت فکر کردن به نیازهای ابتدایی‌شان را هم نداشتند.

یکی از نیروها تعریف می‌کرد که روزی، به‌تنهایی پیکر رفقای شهیدش را با آمبولانس به معراج شهدا می‌برد. آن‌قدر تشنه بود که زبان به کامش چسبیده بود؛ اگر یکی از مردم به دادش نرسیده بود، لیوان آبی برایش نیاورده بود، حتماً از حال می‌رفت. همین یک جمله کافی بود تا چند تن از بانوان محله، بی‌درنگ دست به کار شوند. با هزینه شخصی و کمک‌های مردمی، آشپزخانه کوچکی در مسجد راه انداختند و شروع کردند به پختن غذا برای این جوانان.

مادران و دختران کنار هم جمع می‌شدند و هرکس مسئولیتی را به عهده می‌گرفت. برخی هم بسته‌های کوچکی از میوه و اقلام خوراکی تهیه می‌کردند و با زحمت، آن‌ها را به دست نیروهای مستقر می‌رساندند تا رمق ایستادن داشته باشند.

اگر جنگ ادامه پیدا کند، بی‌تردید باید گروه‌های بیشتری برای چنین پشتیبانی‌هایی سازماندهی شود.

از دل این جمع‌های کوچک، حماسه‌های بزرگ برمی‌خیزد

جمع‌های زنانه آن چیزی است که در زمان بحران می‌تواند امید بیافریند، مقاومت را سامان ببخشد و کار را پیش ببرد. در این جمع‌های کوچک مؤثر زنانه اراده‌ها حول محور جهاد در را یاری ولی خدا شکل می‌گیرد. این جمع‌های ساده می‌تواند به هر بهانه‌ای ایجاد شود. گاه برای خواندن دعا و روضه‌ای، گاه برای پختن نذری و گاه با کاری ظاهراً ساده مانند خیاطی برای پشتیبانی نیروهای میدان. حسینیه‌ها، مساجد، مدارس و حتی خانه‌های مردم می‌تواند محلی برای اینگونه فعالیت‌ها باشد. جهاد دسته جمعی با پیوند زدن عقلانیت، شجاعت و معنویت تک تک افراد را رشد می‌دهد و برای انجام کارهای بزرگ آماده می‌کند.

روایت این زنان، نه فقط یادآور صحنه‌هایی از ایثار و ازخودگذشتگی است، بلکه الگویی است از اینکه چگونه ایمان، می‌تواند جمعی بسازد که از دل بحران، فرصت خلق کند. چه در خیاط‌خانه‌ای در روزهای کرونا و چه در چایخانه‌ای در دل جنگ. روح مقاومت، در دستان زنانی بود که با دل‌هایی آرام و دستانی خستگی‌ناپذیر، چرخه حیات را از نو به گردش درآوردند. این‌ها روایت‌های کوچک اما ماندگارند؛ روایت‌هایی که یادمان می‌آورند، برای ساختن فردا، برای خلق حماسه از دل رنج گاهی کافی است فقط دور هم جمع شویم، نیت کرده، و شروع کنیم.

به گزارش آرمان آرا به نقل از المیادین، رسانه های رژیم صهیونیستی از کشته شدن یک نظامی دیگر این رژیم خبر دادند.

این رسانه ها گزارش دادند که «دان فیلبسون» نظامی اسرائیلی بر اثر جراحات ناشی از اقدام به خودکشی در یک پایگاه نظامی در جنوب این رژیم، کشته شده است.

این نظامی اسرائیلی که از نیروهای یگان چتربازان است، هفته گذشته دست به خودکشی زده بود.

گفتنی است که منابع صهیونیستی روز جمعه نیز گزارش داده بودند: جسد یک نظامی ۳۰ ساله ارتش اسرائیل که به ضرب گلوله کشته شده بود، در منطقه «کفار تبواح» در کرانه باختری پیدا شد. رسانه صهیونیستی «حدشوت للو تسنزورا» نوشته بود که این نظامی خودکشی کرده است.

بنا به اعلام منابع صهیونیستی، از آغاز جنگ علیه نوار غزه در هفتم اکتبر ۲۰۲۳ (۱۵ مهر ۱۴۰۲) تاکنون بیش از ۴۴ نظامی صهیونیست به دلیل اختلالات روحی – روانی ناشی از جنگ، خودکشی کرده‌اند.

منابع صهیونیستی گزارش دادند که آمار خودکشی نظامیان صهیونیست در حال افزایش است و روزنامه صهیونیستی «هاآرتص» به نقل از برخی منابع نوشت که ارتش رژیم صهیونیستی به دلیل کمبود نیرو، نظامیان ذخیره دچار مشکلات روحی را برای جنگ در غزه بار دیگر به خدمت می گیرد.

این روزنامه نوشت: ارتش اسرائیل به دلیل کمبود نیرو و خودکشی نظامیان، نیروهایی را به جنگ فرا می خواند که از «اضطراب پس از سانحه» رنج می برند.

شبکه ۱۲ تلویزیون رژیم صهیونیستی اخیرا در گزارشی اعلام کرد که نظامیان ارتش از عملیات‌های نظامی که گاهی ۱۲ ساعت متوالی به طول می‌انجامد، شکایت می‌کنند.

این شبکه افزود که عناصر یگان ویژه ارتش رژیم به خاطر کمبود نیرو پس از کشته و زخمی شدن نزدیک به ۱۰ هزار نظامی ارتش، ماموریت‌های یگان‌های پیاده نظام را اجرا می‌کنند.

اواخر اردیبهشت گذشته، وزارت امنیت داخلی رژیم صهیونیستی اعلام کرده بود که ۹ هزار نظامی صهیونیست از هفتم اکتبر ۲۰۲۳ (از آغاز عملیات طوفان الاقصی تا ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۴) دچار مشکلات روحی و روانی شده اند.

گروه سلامت خبرگزاری مهر – محدثه رمضانعلی: اما اینجا فقط پایان نیست، گاهی، دقیقاً همین‌جا، آغاز اتفاق می‌افتد و صدای دستگاه‌های ممتدی که خبر از تمام شدن عمر می‌دهد و شانه‌های لرزان مادرانی که هنوز در شوک‌اند از صدای آن دستگاهی که در بیمارستان خاموش شد، همان صدایی که خط صافش تا همیشه در خاطرشان خواهد ماند.

همه‌چیز شبیه کابوس است، زن جوانی با چادری که نیمه‌افتاده، بی‌صدا زانو زده، مات نگاه می‌کند به تابوتی که آرام‌آرام از ماشین پایین می‌آید و دستانش بی‌جان، نگاهش تهی و لب‌هایش زمزمه‌گر اسمی که هنوز باورت نمی‌شود در فهرست اموات نوشته شده است. اما همین لحظه‌هایی که همه چیز در حال فروپاشی‌ست، درست همین‌جا، اتفاقی می‌افتد که تقدیر چند نفر دیگر تغییر می‌کند.

در اتاق مشاوره بیمارستان، اشک‌ها جاری‌ست و هیچ‌کس آماده نیست. هیچ‌کس برای لحظه‌ای که باید تصمیم بگیرد قلب فرزندش در بدن کسی دیگر بتپد، از قبل تمرین نکرده است و مادر، با دستی که هنوز از شوک می‌لرزد، به تصویر دخترش نگاه می‌کند، می‌گوید: «قلب دخترم؛ هنوز سالمه؛ بگذارید دوباره به تپش در بیاید و در بدن دیگری زنده شود.»

معجزه شد دخترم!

دختری که سال‌ها با قلب پیوندی زندگی کرده بود، بار دیگر در آستانه مرگ قرار گرفته است. خانه در سکوتی تلخ فرو رفته و تنها صدایی که شنیده می‌شود، صدای آه‌های بریده مادر بود و ناله‌های ضعیف دختری که دیگر توان نداشت. دختر ۱۶ ساله‌ای که سال‌ها با قلبی امانتی زندگی کرده بود، حالا نفس‌هایش شمرده‌تر و بی‌رمق‌تر شده بود. چشم‌هایش، به سقف خیره بود، انگار در انتظار چیزی که کسی نمی‌دانست کی، یا اصلاً آیا، خواهد رسید. پدر بی‌صدا قدم می‌زد، مادر گریه‌اش را پنهان می‌کرد. امید، مدت‌ها بود که از قاب نگاهشان کنار رفته بود؛ تنها معجزه‌ای شاید… و بعد، خبر آمد. صدایی در گوشی تلفن گفت: «قلبی پیدا شده…» مادری حاضر شده قلب فرزندش را اهدا کند.

حالا او دختری است که، زندگی‌اش را با سه قلب گذرانده؛ قلب خودش، قلبی که نخستین بار به او زندگی بخشید و قلبی که بار دیگر معجزه‌ای از بخشندگی بود که هر تپش، روایتگر امید و زندگی دوباره است، مسئولیت نگهداری از این قلب نیز برای او سنگین‌تر است و حالا بیس از پیش باید برای براورده شدن «آرزوی پزشک قلب شدن» تلاش کند.

اما اینجا، پایان ماجرا نبود…

امروز روز نجات زندگی است و اینجا پشت درب اتاق پیوند قلب بیمارستان قلب شهید رجایی؛ جایی که نه‌تنها عمل‌های حساس و حیاتی انجام می‌شود، بلکه قلب‌هایی دوباره به تپش درمی‌آیند و کودکانی که در آستانه خاموشی اند، جانی تازه می‌گیرند.

مقصد ما، گفت‌وگو با دکتر محمد مهدوی است؛ رئیس بخش پیوند قلب کودکان؛ کسی که سال‌هاست در خط مقدم نجات جان کودکان ایستاده، و یکی از پیشگامان عمل پیوند قلب اطفال در کشور به شمار می‌رود. پیش از آغاز گفت‌وگو، با راهنمایی تیم درمان به بخش مراقبت‌های ویژه منتقل شدیم. لباس استریل آبی رنگ را بر تن کردیم و قدم در سکوت عجیبی گذاشتیم که تنها صدای آرام مانیتورهای پزشکی، نبض فضا را در اختیار داشت. دکتر مهدوی، آرام و متین، ما را به سمت تختی برد که روی آن، دختری ۱۶ ساله آرمیده بود؛ همان کودکی که نخستین بار در سال ۱۳۹۶ پیوند قلب شده بود و حالا، برای دومین‌بار در تاریخ پزشکی کودکان ایران، قلبی تازه در سینه‌اش می‌تپید.

جایگاه درخشان ایران در پیوند قلب کودکان

پرسیدیم که آیا امکان گفت‌وگو با این دختر وجود دارد؛ اما با لبخندی مهربان و واقع‌بینانه پاسخ داد: فعلاً نه. شرایط جسمی و حساسیت مراقبت‌های پس از عمل، چنین اجازه‌ای نمی‌دهد. اما کافی‌ست بدانید که او حالا دیگر از دستگاه تنفس مصنوعی جدا شده و در وضعیت پایدار به‌سر می‌برد. همین یعنی موفقیت.

از سال ۱۳۹۱ بود که پیوند قلب اطفال را به صورت نوین در ایران آغاز کردیم. آن روزها شاید کمتر کسی باور می‌کرد که روزی بتوانیم در زمره کشورهای پیشرفته در این حوزه باشیم. اما امروز، ایران با انجام حدود ۳۰ پیوند کودکانه از مجموع ۵۵۰ تا ۶۰۰ موردی که سالانه در دنیا انجام می‌شود، جایگاه قابل‌توجهی دارد.

در تازه‌ترین مطالعه‌ای که از ایران منتشر شده، بقای پنج‌ساله پیوند قلب کودکان بیش از ۷۰ درصد بوده؛ آماری که کاملاً قابل رقابت با مراکز پیشرفته جهانی‌ست. این یعنی ما نه تنها هم‌پای دنیا حرکت می‌کنیم، بلکه گاهی پیش‌تر می‌رویم. اما آن‌چه روایت این روزها را خاص‌تر می‌کند، ماجرای دختری است که در سال ۱۳۹۶ نخستین پیوند قلب را تجربه کرد؛ دختری که قلبی تازه یافت، زندگی کرد، رشد کرد، اما ناگهان بیماری دوباره به سراغش آمد.

دکتر مهدوی ادامه می‌دهد: از یک سال پیش، علائم عجیبی در او ظاهر شد؛ کاهش سطح هوشیاری، نوسانات ضربان قلب، ضعف شدید. بعد از بررسی‌ها مشخص شد که دچار درگیری پیشرفته عروق کرونر شده. در پزشکی، این عارضه را آلوگرافت واسکولوپاتی می‌نامند؛ یکی از پیچیده‌ترین دلایل رد تدریجی پیوند. تمام عروق کرونر قلبش درگیر انسداد بودند.

عمل مجدد پیوند قلب؛ نخستین بار در ایران

دخترک سه ماه در بخش مراقبت‌های ویژه بستری بود، میان مرگ و زندگی، میان رفتن و ماندن. و درست در اوج ناامیدی، روزنه‌ای از امید گشوده شد.

مهدوی با لحنی عمیق‌تر می‌گوید: تصمیم گرفتیم که یک بار دیگر، شانس زندگی به او بدهیم. عمل مجدد پیوند قلب در کودکان، عملی بسیار پیچیده و کم‌سابقه است، اما ما آماده بودیم.»

و معجزه، در دل فاجعه‌ای انسانی شکل گرفت. دختری ۳۲ ساله در یک سانحه رانندگی دچار مرگ مغزی شد و خانواده‌اش در اوج غم، در لحظه‌ای که هیچ واژه‌ای توان توصیفش را ندارد، تصمیمی آسمانی گرفتند، آن‌ها قلب دخترشان را بخشیدند؛ برای زندگی، برای کودکی دیگر.

ما این پیوند را از ساعت ۹ صبح آغاز کردیم، تا ۹ شب ادامه داشت و دوازده ساعت مداوم در اتاق عمل بودیم، این نوع عمل‌ها، جز پر ریسک ترین‌ها هستند؛ خطر پارگی قلب، خونریزی شدید، و شکست عمل، همیشه وجود دارد، اما تیم ما در مرکز قلب شهید رجایی، با تمام توان جنگید و پیروز شد و امروز آن دختر دوباره نفس می‌کشد. از دستگاه ونتیلاتور جدا شده و در شرایط پایدار است. این، یعنی امید.

وی در سکوت کوتاهی می‌کند، سپس با تأکید می‌گوید: ما مدیون خانواده‌هایی هستیم که در اوج داغ، می‌بخشند. اکنون تنها ۲۸ درصد از خانواده‌های بیماران مرگ مغزی در کشور راضی به اهدای عضو می‌شوند و این عدد باید افزایش پیدا کند. آگاهی مردم باید بیشتر شود. رسانه‌ها باید نقش خود را جدی‌تر بگیرند. چون پشت هر پیوند موفق، نه‌تنها علم پزشکی، که قلبی بزرگ و بخشنده ایستاده است.

مهدوی بر اهمیت فرهنگ‌سازی دقیق و مسئولانه در زمینه اهدای عضو تأکید کرد و گفت: برنامه‌هایی که در راستای فرهنگ‌سازی اهدای عضو ساخته شده‌اند، در مواردی بسیار مؤثر بوده‌اند. نمونه‌ای از این برنامه‌ها مجموعه نامیرا است که اگر اشتباه نکنم در شب‌های ماه رمضان پخش می‌شد و این برنامه با نمایش زندگی بیماران پیوند شده و خانواده‌های اهداکننده، بازتاب روشنی از جان‌بخشی و بازگشت به زندگی انسان‌ها ارائه می‌داد و قطعاً در جهت ترویج فرهنگ اهدای عضو بسیار مؤثر بوده است.

رایگان شدن درمان بیماران زیر ۷ سال

وی با اشاره به تجربه شخصی خود ادامه می‌دهد: من خودم از سال ۱۳۹۲ کارت اهدای عضو دارم. در مراسم جشن نفس هم حضور داشته‌ایم و شاهد بوده‌ایم که خانواده‌های اهداکننده چه داغ بزرگی را تحمل می‌کنند، اما وقتی می‌بینند کودک یا بیماری دیگر به زندگی بازگشته، آن حس مسئولیت و آرامش جای غم را می‌گیرد و گهگاه مجوزهایی برای ارتباط بین خانواده اهداکننده و گیرنده داده می‌شود و وقتی این ارتباط شکل می‌گیرد، یک پیوند روحی بسیار خاص و عمیق بین آن‌ها به‌وجود می‌آید. یکی از مادران اهداکننده عنوان می‌کرد که بعد از ده سال، وقتی متوجه شده قلب دخترش هنوز می‌تپد، به آرامشی عمیق رسیده است. این‌ها واقعیت‌هایی هستند که صرفاً فیزیکی و علمی نیستند؛ باید با درک انسانی به آن‌ها نگریست.

مهدوی همچنین به اقدام مهم دولت در خصوص رایگان شدن درمان بیماران زیر ۷ سال اشاره کرد ادامه داد: این طرح که اخیراً کلید خورده، یکی از امیدبخش‌ترین اقدامات برای نجات جان کودکان است، همین بیماری که اکنون بستری است، از روستاهای بسیار دورافتاده بختیاری آمده. در گذشته، خانواده‌های زیادی به دلیل فشار مالی حتی مراجعه هم نمی‌کردند و متأسفانه کودکشان همان‌جا فوت می‌کرد. اما اکنون به لطف این طرح، حتی اگر در حیاط بیمارستان قدم بزنید، خواهید دید که بسیاری از خانواده‌های محروم با امید به درمان فرزندان‌شان آمده‌اند.

به گزارش مهر؛ قصه آن دختر ۱۶ ساله و آن خانواده‌ای که در اوج غم، بخشیدن را انتخاب کردند، یادآور این حقیقت است که زندگی، هرچقدر هم شکننده باشد، همیشه فرصت دوباره‌ای دارد؛ به شرط آنکه دست‌ها دست هم دهند و دل‌ها برای نجات جان یکدیگر بتپند.

امروز، اینجا، در میان سکوت و صدای مانیتورها، قصه‌ای به پایان نرسیده است، بلکه تازه آغاز شده؛ آغاز راهی که در آن امید، از دل اشک و غم می‌روید و جان‌های بی‌شماری، دوباره زنده می‌شوند و این‌گونه است که هر قلب بخشیده، نه تنها به فردی دیگر زندگی می‌بخشد، بلکه به همه ما درس می‌دهد که چگونه می‌توان در تاریک‌ترین لحظات، نور امید را روشن نگه داشت.