خبرگزاری مهر – مجله مهر: از همان لحظه‌ای که آدم دلش هوای کربلا می‌کند، همه‌چیز انگار جور دیگری پیش می‌رود. دیگر حساب دخل‌وخرج با هیچ نوع منطقی نمی‌خواند. حتی اگر کارگر ساده‌ای باشد، حتی اگر دخل روزانه‌اش کفاف همان روز را هم ندهد، باز هم دلش هوایی می‌شود تا در مسیر عشق قرار بگیرد. یک‌جور اطمینان عجیبی در دل زائر اربعین هست؛ اطمینانی که می‌گوید: «می‌رسم، هرطور شده می‌رسم.»

در دل همین شور و اشتیاق، هستند زائرانی که حتی از پس هزینه اولیه سفر برنمی‌آیند؛ گذرنامه، بیمه، وسیله حمل‌ونقل… چیزهایی که شاید ساده به نظر برسند، اما برای برخی، مانع رسیدن به کربلا می‌شوند. اینجاست که نور ایمان می‌تابد و برای یاری شتافتن به هم‌نوع خود از هر کاری دریغ نمی‌کند حتی کوچک‌ترین کمک! در این گزارش، زهرا بیگوند، مدیر اجرایی موکب هوشمند اربعین، برایمان از «زائر کارت» می‌گوید؛ تا ببینیم چطور فناوری و نوآوری، نذر و نیت خیر با هم ترکیب شده‌اند تا مسیر رسیدن به کربلا را هموارتر کنند.

زهرا بیگوند، مدیر اجرایی موکب هوشمند اربعین، در گفت‌وگو با آرمان آرا، از تجربه‌ای نو در خدمت‌رسانی به زائران می‌گوید؛ تجربه‌ای که تلاش دارد تا زائران بدون دغدغه مالی، مسیر زیارت اربعین را طی کنند. به گفته او، هر زائر برای شرکت در پیاده‌روی اربعین پنج هزینه اصلی دارد: «هزینه گذرنامه، هزینه بیمه، هزینه حمل‌ونقل، اسکان و تغذیه. اسکان و تغذیه هر زائر توسط تمام مواکبی که در ایران و عراق فعال هستند، به صورت رایگان انجام می‌شود. یعنی شما غذای نذری از یک موکب می‌گیرید، یا جا و محل استراحت‌تان را موکب‌ها رایگان در اختیارتان می‌گذارند.»

اما ایده موکب هوشمند فراتر از خدمات رایج رفته است. بیگوند می‌گوید: «ما موکب‌مان با این هدف شکل گرفت که بتواند سه هزینه دیگر را هم پوشش بدهد. یعنی برای یک زائر، گذرنامه نذری بدهیم، به یک زائر نذری بگوییم، هزینه سفرت، هزینه حمل‌ونقل، برقرار شد، هزینه بیمه نذری به آن‌ها اعطا شود. برای همین آمدیم و طرحی را تحت عنوان زائر کارت راه‌اندازی کردیم.»

زائر کارت؛ یک کارت بانکی برای خدمات اربعین

به گفته مدیر اجرایی موکب هوشمند، زائر کارت یک کارت بانکی است که تمام خدمات مرتبط با اربعین درون آن تعریف شده‌اند. «از جمله بحث مهمی که الان مد نظر ماست، این است که ما آمدیم و موضوع را در سامانه پلیس من گنجاندیم تا زائر بتواند بدون هزینه، گذرنامه‌اش را دریافت کند.»

فرایند کار به این صورت است، «زائر وارد سامانه‌ای تحت عنوان کیف پول اربعین، در بخش زائر کارت به آدرس App.atabatcard.ir می‌شود. این کیف پول را شارژ می‌کند. ۱۶ هزار فروشگاه طرف قرارداد این کیف پول در سراسر ایران هستند؛ از فروشگاه‌های زنجیره‌ای مثل جانبو و رفاه و دیلی گرفته تا فروشگاه‌های اینترنتی. تمام فروشگاه‌ها در این اپلیکیشن وارد شده‌اند.»

سود این فروشگاه‌ها هم در خدمت زائر قرار می‌گیرد. بیگوند توضیح می‌دهد: «در همان لحظه که شما کیف پول را شارژ می‌کنید، سه درصد از مبلغ شارژ شده توسط فروشگاه‌ها کنار گذاشته می‌شود تا زائر بتواند گذرنامه بگیرد، یا ارز اربعین خود را برای حمل‌ونقل یا بیمه تأمین کند. مثلاً اگر یک زائر کیف پول را همین الان دو میلیون و پانصد هزار تومان شارژ کند، درجا می‌تواند وارد سامانه پلیس من شود و درخواست گذرنامه زیارتی بدهد.»

هزینه گذرنامه زیارتی ۷۵ هزار تومان است، اما درصد مازاد همان ۲.۵ میلیون تومان، این مبلغ را پوشش می‌دهد، «در لحظه‌ای که زائر درخواست گذرنامه می‌دهد، نیازی به پرداخت ندارد. می‌گوید از مازاد کیف پولم (که فروشگاه‌ها به‌صورت نذری برای من کنار گذاشته‌اند) گذرنامه‌ام را دریافت می‌کنم. وقتی در سامانه پلیس من، گزینه زائر کارت را برای پرداخت ۷۵ هزار تومان انتخاب کند، دیگر هیچ پولی از او دریافت نمی‌شود. همان ۷۵ هزار تومان توسط کیف پول و فروشگاه‌ها به پلیس پرداخت می‌شود.»

مرحله دوم؛ پرداخت کرایه ریالی در مرز مهران

فاز دوم طرح، وارد حوزه حمل‌ونقل می‌شود؛ آن هم در مرز مهران. «ما امسال به‌صورت پایلوت در مرز مهران هماهنگ کردیم که یک‌سری از خودروهای عراقی به‌صورت تستی وارد ایران بشوند. یعنی خودروهای عراقی وارد پایانه برکت می‌شوند. مسافر ما از خودروی ایرانی پیاده شده و سوار خودروی عراقی می‌شود. در همین مرحله، زائر می‌تواند با کیف پول یا کارت بانکی خود، کرایه مسیر مرز مهران تا نجف یا کربلا را به‌صورت ریالی پرداخت کند.»

نحوه پرداخت هم بسیار ساده و بدون نیاز به دینار نقدی است: «فرض کنیم هزینه مسیر مهران تا کربلا ۱۵ هزار دینار عراقی باشد. معادل ریالی آن، مثلاً یک میلیون تومان می‌شود. زائر این مبلغ را با دستگاه پوز پرداخت می‌کند. به‌محض پرداخت، بانک عامل ما تسویه دیناری را با راننده عراقی انجام می‌دهد.»

او اضافه می‌کند: «مثلاً ۲۰ زائر، هر کدام یک میلیون تومان پرداخت می‌کنند. معادل دیناری این مبلغ، مثلاً ۴۰۰ هزار دینار می‌شود. این مبلغ توسط بانک به راننده عراقی پرداخت می‌شود. دیگر زائر کاری ندارد؛ هیچ دیناری به راننده تحویل نمی‌دهد.»

خروج یک‌پارچه، بدون توقف در مرز

یک بخش نوآورانه دیگر در این فرایند، همکاری با پلیس برای ثبت خروج زائرهاست، «پلیس وارد خودرو خواهد شد و خروج از کشور را همان‌جا ثبت می‌کند. یعنی دیگر نیازی نیست زائر در پایانه مرزی پیاده شود و از گیت‌ها عبور کند. چون راننده و خودرو عراقی وارد ایران شده‌اند، پلیس با تبلت وارد خودروهای عراقی خواهد شد و خروج زائرهایی را که دستگاه پوز کشیده‌اند، ثبت خواهد کرد.»

به این ترتیب، زائر «یک‌سره» به سمت کربلا یا نجف (که امسال دو مقصد اصلی هستند) مشرف خواهد شد.

گامی به سوی آینده؛ ارز دیجیتال زائر

بیگوند می‌گوید، این طرح برای توسعه در سال‌های آینده طراحی شده است. «می‌خواهیم ارز را به صورت الکترونیکی در اختیار زائرها قرار دهیم. اگر زائر ما کیف پول را شارژ کرده باشد، یا از فروشگاه‌های طرف قرارداد خرید کرده باشد، آن سه درصد مازاد که ممکن است استفاده نشده باشد برای پرداخت ارز یا کرایه استفاده می‌شود.»

او مثالی عینی می‌آورد: «فرض کنیم کسی سه میلیون تومان شارژ کرده باشد، نود هزار تومان از آن می‌شود ارز. یعنی ارز رایگان یا کرایه رایگانی که ما می‌گوئیم، همین‌جا تأمین خواهد شد. برخی از زائران کاشانی در سال گذشته این کار را انجام دادند. کیف پول و خریدهایی که در طول سال داشتند، باعث شد مبلغی برای‌شان جمع شود. آن مبلغ هزینه کرایه نجف تا کربلا را کامل پوشش داد. یعنی ارز به‌صورت رایگان توسط بانک پرداخت شد.»

در چنین حالتی، زائر دیگر نیازی به کشیدن کارت هم ندارد. چون خریدهای سالانه‌اش ذخیره شده و حالا همان خریدها کرایه مسیر را پوشش می‌دهند. «بعضی‌ها چهار یا پنج میلیون تومان در طول سال تخفیف گرفته‌اند. حالا می‌توانند از این اعتبار برای همراهانشان هم استفاده کنند. یعنی کرایه از مهران تا نجف و کربلای همراهان‌شان هم از همان اعتبار استفاده می‌شود. به این ترتیب، ارز الکترونیکی دریافت می‌کنند.»

او در پایان می‌گوید: «ان‌شاءالله در سال‌های بعد، این طرح را به تمام مرزهای موجود توسعه خواهیم داد.»

۰۷:۴۳ – ۰۸ مرداد ۱۴۰۴

خبرگزاری مهر -گروه هنر-آزاده فضلی؛ هنر نوگرای ایران به دوره‌ای از تاریخ هنر ایران اشاره دارد که با رویکردهای نو و مدرن در هنر شکل گرفت، به ویژه پس از دوران قاجار و پهلوی. ریشه‌های نوگرایی در هنر ایران را می‌توان در برخورد جامعه ایرانی و روشنفکرانش با اندیشه‌های اروپایی و نیز آشنا شدن با تکنیک‌ها و ابزارهای جدیدی چون رنگ روغن و دوربین عکاسی پیدا کرد. این دوره شاهد تحولاتی اساسی در هنر ایران بود از جمله ورود تکنیک‌ها و مفاهیم جدید غربی و همچنین تلفیق آنها با سنت‌های هنری ایرانی. اما هنر نوگرای ایرانی در حوزه زنان هنرمند، ویژگی‌ها و خصوصیات منحصر به فردی دارد که این نسل از هنرمندان توانسته‌اند با بهره‌گیری از رویکردهای نوین، دیدگاه‌ها، ارزش‌ها و هویت‌های فرهنگی را به شیوه‌های تازه‌ای بیان کنند. زنان هنرمند نوگرای ایرانی با بهره‌گیری از فناوری‌های جدید، مفاهیم نوین و رویکردهای معاصر، سبک‌های متفاوتی را شکل داده‌اند که با حفظ ریشه‌های فرهنگی و تاریخی، در قالب مدرن ارائه می‌شوند.

همچنین، بسیاری از این زنان هنرمند بر مسائل هویتی، جنسیتی و نقش زنان در جامعه تمرکز کردند و آثاری نیز خلق شد که به نوعی با تاکید بر حقوق، فرصت‌ها و چالش‌های زنان می‌پردازند و می‌خواهند صدای زنان را در فضای عمومی بلند کنند. وقتی نگاهی به آثار این هنرمندان زن نوگرا می‌کنیم، متوجه می‌شویم که اغلب به دنبال پژوهش‌های فرهنگی، تاریخی و اجتماعی هستند و تلاش می‌کنند موضوعاتی نظیر خاطرات، تجربه‌های شخصی و تاریخ معاصر ایران را با نگاهی نو بازتاب دهند.

یکی دیگر از ویژگی‌های معمول آثار زنان نوگرا، وجود تلفیق در آثارشان است؛ در این آثار معمولاً نوعی تلفیق میان هنرهای مختلف، از جمله نقاشی، عکاسی، هنر دیجیتال، هنرهای اجرایی و هنرهای محیطی دیده می‌شود که این تنوع و چندرسانه‌ای بودن، ویژگی بارز نوگرایی در کار آنها است. همچنین، بسیاری از زنان هنرمند نوگرای ایرانی در آثار خود، نقد و واکنش نسبت به مسائل اجتماعی، سیاسی و فرهنگی را به‌صورت نمادین یا مستقیم نشان می‌دهند که نوعی اراده برای تغییر و پیشرفت است.

هفته گذشته، نمایشگاهی از آثار هنرمندان زن نوگرایی که آثارشان در گنجینه موزه هنرهای معاصر تهران نگهداری می‌شود، با عنوان نمایشگاه «به گزارش زنان» افتتاح شد که به نوعی مهمانی زنان نوگرای ایرانی قلمداد می‌شد چراکه تا پیش از این چنین دورهمی از زنان نوگرا سابقه نداشته است، البته این آثار به دلیل اینکه محل نگهداری‌شان، گنجینه بود، روی دیوار و فضای موزه آمدند چراکه تعداد زنان نوگرا در هنر معاصر ایران به مراتب بیشتر هستند و به همین دلیل بود که نمایشگاهی دیگر از آثار زنان نوگرای جوان نیز در خانه هنرمندان ایران افتتاح شد. در ابتدای نمایشگاه و ورودی گالری شماره یک، تصویر شهید منصوره عالیخانی و شهید مهرانگیز ایمن‌پور هنرمندان نقاشی که در جنگ تحمیلی ۱۲ روزه شهید شده بودند، دیده می‌شود.

در بازدید از این نمایشگاه، متوجه شدم گالری‌های نه‌گانه موزه هنرهای معاصر تهران به شکلی تاریخی چیدمان شده بودند، به نوعی که گالری یک و دو اختصاص به آثار اولین زنان نوگرای ایرانی مثل منیر فرمانفرماییان داشت. نکته جالب توجه دیگر این بود که برای مثال، آثاری از منیر فرمانفرماییان در گالری‌های موزه به نمایش درآمده که روند تاریخی و پیشرفت او در نوگرایی را می‌توان تماشا کرد؛ به این معنی که هم آثار نقاشی ابتدایی فرمانفرماییان که روی بوم و روی شیشه بودند، دیده می‌شود و هم در بازدید از دیگر گالری‌ها می‌توان روندی از شکل‌گیری آثار متاخر او را که آینه‌کاری محسوب می‌شوند و به سوی انتزاع کشیده شدند، تماشا کرد.

محمدحسن حامدی پژوهشگر و سردبیر نشریه تندیس، درباره شکل‌گیری نوگرایان زن در ایران نوشته است: «دخترانی که در نوجوانی و در منزل پدری از محضر کمال‌الملک و شاگردش میرزاعلی‌خان تعلیم نقاشی گرفته بودند، بعدها در سال ۱۳۰۴ اولین کلاس خصوصی و سپس در سال ۱۳۱۱ نخستین هنرستان دختران تهران را تأسیس کردند. تاریخ هنر ایران خواهران عفت‏االملوک و شوکت‎الملوک خواجه‌نوری را نه‌تنها به عنوان بانیان آموزش هنر زنان، که در زمره پیشگامان هنر نقاشی ایران به خاطر دارد. با تأسیس هنرکده هنرهای زیبا به سال ۱۳۱۹ امکانی جدید و جدی‌تر برای آموزش زنان فراهم شد که شکوه ریاضی، لیلی تقی‎پور، فخری عنقا و منصوره حسینی از نخستین دانشجویان آن بودند. از نام‌های شاخص همان سال‌های ابتدایی می‌توان به منیر شاهرودی (فرمانفرماییان)، بهجت صدر و لیلیت تریان اشاره کرد.

امتیاز بورس تحصیلی که همه‌ساله از سوی دولت به فارغ‌التحصیلان نخبه دانشگاه تهران اعطا می‌شد، ریاضی و تریان را راهی فرانسه و حسینی و صدر را رهسپار ایتالیا کرد و این ۲، کشورهایی شاخص در فرهنگ و هنر بودند که جنبش هنر نوگرا را راهبری می‌کردند. منیر شاهرودی نیز به آمریکا و به حلقه هنرمندان اکسپرسیونیسم انتزاعی راه پیدا کرد. این گروه در بازگشت به وطن با رهاوردی سنگین و ارزشمند از هنر آوانگارد به هنرآفرینی و شغل معلمی اهتمام ورزیدند. حیطه عملکرد ایشان از هنر فیگوراتیو تا نقاشی انتزاعی، از مجسمه‌سازی تا نقاشی خط و حتی ادبیات تجسمی را در بر می‌گرفت. اتمسفر و روح تازه‌ای که آنان به هنر معاصر دمیدند به‌زودی نتایج خود را با ظهور هنرمندانی بزرگ نشان داد.»

در ادامه، بعد از ۲ گالری اول، در بخشی از گالری شماره ۲ موزه، آثار پرتره هنرمندن به نمایش درآمده است. در گالری ۳، آثاری که بازنمایی طبیعت هستند، در گالری ۴، آثار انتزاعی، در گالری ۵، آثاری که به بازنمایی زندگی روزمره می‌پردازند، در گالری ۶، آثار شاخص گروه «دنا»، در گالری ۷، چند پوستر از مجموعه موزه و مجموعه‌های خصوصی از نمایشگاه‌های مختلف هنرمندان زن به نمایش درآمده است، در گالری ۸، آثار نوسنت گرایی و در گالری ۹، آثاری که به بازنمایی اجتماعی پرداختند، به نمایش گذاشته شده‌اند.

اسامی هنرمندانی که آثارشان در نمایشگاه «به گزارش زنان» در موزه هنرهای معاصر تهران به نمایش درآمده، عبارت است از الهه عروضی بصیری، نازی عطری، مهین عظیما، گلناز فتحی، منیر فرمانفرمائیان، رعنا فرنود، نیلوفر قادری‌نژاد، مکرمه قنبری، سیما کوبان، طلیعه کامران، ژیلا کامیاب، میترا کاویان، هنگامه گلستان، پری یوش گنجی، فریده لاشایی، معصومه مظفری، یلدا معیری، الهه مقدمی، شهره مهران، پری مهنا، منیژه میرعمادی، لیلی متین دفتری، شهلا نفیسی، شیرین نشاط، مهین نورماه، مینا نوری، گیتی نوین، گیزلا وارگا سینایی، اقدس وکیلی، مهرانگیز یاسمی، فرشته یمینی شریف، حمیرا اتحادیه، شیلا اخوان صالح، شیدا آذری، فرنگیس آری، فرزانه و مینو اسعدی، شهرزاد و فرح اصولی، پروانه اعتمادی، فاطمه مدادیان، سونیا بالاسانیان، فیروزه تجدد، رعنا جوادی، مریم جواهری، شهلا حبیبی، شهلا آرمین، منصوره حسینی، ناهید حقیقت، شهین حنانه، هما خوشبین، لیلی درخشانی، ایران درودی، زهره کاظمی، شکوه ریاضی، مهری رخشا، هایده زرین بال، شراره زندیان، ناهید سالیانی، مریم سالور، معصومه سیحون، فرح سیدابوالقاسم، فاطمه رادپور، ماری شایانس، رزیتا شرف جهان، بهجت صدر و اودت طومک خسروآبادی.

بازنمایی زندگی روزمره در نقاشی ایرانی سنتی عمدتاً محدود به دربار و روایت‌های ادبی بود و تصویر دقیقی از زندگی مردمان کوچه و بازار ارائه نمی‌داد. ورود عکاسی به ایران در دوره قاجار و فعالیت هنرمندانی همچون ابوالحسن غفاری و کمال‌الملک آغازگر بازنمایی واقعی‌تر زندگی روزمره شد. هنرمندان جوان در قرن بیستم با تأثیر از جنبش‌های هنری غرب مانند امپرسیونیسم و رئالیسم به تصویر زندگی روستایی و طبیعی پرداختند اما در دوره پهلوی دوم، با شتاب نوسازی و گرایش به سبک‌های انتزاعی، بازنمایی فیگوراتیو کاهش پیدا کرد. وقوع انقلاب اسلامی و دفاع مقدس هشت ساله، سبب شد تا بازنمایی زندگی روزمره در آثار گروهی از هنرمندان وجهی آرمانی پیدا کند، در مقابل زنان هنرمند نوگرایی چون ثمیلا امیرابراهیمی و پروانه اعتمادی و شیرین اتحادیه هم با نگرشی متفاوت به موضوعات زندگی روزمره پرداختند.

پس از جنگ تحمیلی و با دسترسی بیشتر به گفتمان‌های جهانی، هنرمندان نسل جدید با ذهنیتی آزادتر و تکنیک‌هایی متنوع‌تر به بازتعریف زندگی روزمره و نقد اجتماعی روی آوردند. آثار دهه‌های ۷۰ و ۸۰ منعکس‌کننده تنوع سبک‌ها، ارزش‌ها و مسائل نسلی است. هنرمندان با دوری از واقع‌گرایی عکس‌گونه و بهره‌گیری از رسانه‌های نوین و گوناگون، باورها و ارزش‌های موجود را به چالش کشیدند. موضوعاتی چون فضای خانوادگی، پاساژها، کافی‌شاپ‌ها و سبک زندگی جوانان و زنان، مهم‌ترین مصادیق بازنمایی زندگی روزمره در این دوره‌اند که در گالری ۳ آثاری با این موضوعات را خواهید دید.

در آثار زنان هنرمند معاصر ایران، زندگی روزمره تحت تأثیر عوامل اجتماعی، عاطفی، خانوادگی و جنسیتی تصویر می‌شود. بازنمایی فضاهای داخلی، مناظر شهری و پوشش، از وجوه بارز این آثار است. بخشی از تغییرات نسلی و دگرگونی‌ها و تضادهای حاصل از نوسازی پس از جنگ تحمیلی، در بازنمایی ابژه‌هایی تصویر می‌شود که در خانه یا فضاهای عمومی تجسم شده‌اند. موضوع زندگی روزمره برای این زنان زمینه‌ای برای هویت‌یابی و نوعی مقاومت فرهنگی است. در ۲ دهه اخیر، آنان به دنبال زبانی نو و خلاقانه برای بیان تضادهای میان سنت و مدرنیته، ایدئولوژی و لذت‌های زندگی و تغییرات فرهنگی و اجتماعی در خانواده و جامعه بوده‌اند تا از این طریق روایت‌های متکثر و دست اول خود از تغییرات و تحولات زندگی روزمره در جامعه ایرانی را به نمایش بگذارند.

هنر فیگوراتیو ایران در گذشته کمتر به دغدغه‌های ملموس اجتماعی می‌پرداخت اما تعامل پویای گروهی از زنان هنرمند با جامعه به خلق آثاری انجامید که تحولات اجتماعی و تطور ارزش‌ها، باورها و روابط را بازتاب می‌دادند. دغدغه‌های اجتماعی در کارهای هنرمندانی چون لیلی متین‌دفتری و ناهید حقیقت در دهه‌های ۴۰ و اوایل ۵۰ در آثارشان قابل مشاهده است. با نزدیک شدن به انقلاب اسلامی، مشارکت زنان نقاش و عکاس در بازنمایی رویدادهای اجتماعی پررنگ‌تر و مستقیم‌تر شد. در جریان اعتراضات انقلاب اسلامی، نیز گروهی از هنرمندان واقع‌گرا و متأثر از هنر سوسیال-رئال به نقد اجتماعی پرداختند. پس از انقلاب اسلامی، با حمایت نهادهایی چون حوزه هنری، این هنرمندان با تمرکز بر هنر فیگوراتیو و واقع‌گرا سعی کردند فضای آرمان‌گرایانه جنگ را در قابی خاص بازنمایی کنند.

در کنار این جریان رسمی، گروهی از زنان هنرمند مستقل با رویکردی شخصی به بازنمایی پیامدهای عمیق و چندوجهی انقلاب و جنگ در زندگی روزمره مردم پرداختند که آثار این هنرمندان نگاهی واقع‌گرایانه به تحولات اجتماعی داشت. این آثار که حاصل حضور آگاهانه و تجربه دست اول زنان هنرمند از واقعیت‌های مشاهده‌شده در جامعه و خیابان بودند، در سبک‌های متفاوت و با ابزارهای گوناگون از نقاشی بر بوم تا نقاشی دیواری خلق شدند. آثار زنان هنرمند نوگرای ایران، در میانه ۲ گفتمان آرمان‌گرایانه و واقع‌گرایانه از امر اجتماعی، با تمرکز بر تجربه زیسته و ابعاد انسانی این تحولات، توانسته‌اند عمق بیشتری به این بازنمایی‌ها بیفزایند.

یکی از این آثار که در گالری شماره ۹ و پایانی موزه قابل تماشاست، اثر ۴ لته‌ای نیلوفر قادری‌نژاد است که در اندازه بسیار بزرگ در سال ۱۳۵۸ با عنوان «توده ز بن می‌کند ریشه مستکبرین» است که با دیدن آن یاد آثار هانیبال الخاص و نقاشی‌های دیواری انقلابی مکزیکی افتادم. این نقاشی، رویکردی واقع‌گرایانه، اجتماعی و اکسپرسیونیستی دارد. قادری‌نژاد به همراه مسعود سعدالدین و هانیبال الخاص، اثری مشترک با عنوان «انقلاب» را در سال ۱۳۵۷ روی دیوار دانشکده هنرهای زیبای تهران کشیدند.

اما نوسنت‌گرایی در ایران در پی بحران هویتی پدیدار شد که برآمده از توسعه و مدرنیزاسیون و پیامدهای آن بود. این جریان به هنرمندان امکان داد تا از میراث فرهنگی خود بهره بگیرند و آثاری بیافرینند که نه‌تنها زیبایی‌شناسی سنتی را بازتاب می‌دهد، بلکه مسائل اجتماعی، سیاسی و هویتی را نیز بازنمایی می‌کند. مهم‌ترین نمود تصویری و سنخ آرمانی جریان نوسنت‌گرایی در هنرمندان جنبش سقاخانه دیده می‌شود که تلاش کردند پیوندی میان میراث تصویری گذشته و زبان نوین هنر معاصر ایجاد کنند.

در قیاس با تجربه‌های پیشگامانی چون جلیل ضیاءپور، منوچهر شیبانی، حسین کاظمی و حتی محسن وزیری‌مقدم در برقراری آشتی و پیوند میان سنت و هنر ایرانی با نقاشی مدرن غربی که بعدتر به شکل‌گیری پررنگ و فراگیر جنبش سقاخانه و نقاشی‌خط انجامید، زنان هنرمند نسل‌های اول و دوم کمتر به سراغ نوسنت‌گرایی رفتند و به‌جز منیر فرمانفرماییان و منصوره حسینی، توجه دیگران در حد تجربه‌های پراکنده بود اما در دهه ۶۰ که مسئله هویت در هنر ایران دوباره به میان آمد، گروه تازه‌ای از زنان هنرمند به بازخوانی سنت در هنرشان پرداختند. آثار نوسنت گرایی زنان نوگرا را می‌توانید در گالری شماره ۸ موزه مشاهده کنید.

در گالری شماره ۶ موزه هنرهای معاصر تهران، آثاری از اعضای گروه «دنا» به نمایش درآمده است، گروهی که زنان هنرمند شکل داده بودند. در دهه ۸۰ در میان هنرمندان تجسمی، به‌ویژه نسل جوان، گرایش زیادی به تشکیل گروه‌های کوچک و بزرگ پدید آمد و اولین و تنها گروه زنان در همین زمان تشکیل شد. گروه «دنا»، تنها گروه متشکل از زنان نقاش ایران، با هدف ارائه مستقل آثارشان در فروردین ۱۳۸۰ آغاز به کار کرد. گیزلا وارگا سینایی، فریده لاشایی، شهلا حبیبی، نسرین خسروی، فرح اصولی، رعنا فرنود، شهرزاد اصولی، آریا شکوهی‌اقبال، میترا کاویان، مریم شیرینلو، پروانه (شراره) زندیان، و بهار بهبهانی اعضای اولیه «دنا» بودند. در سال‌های بعد، تعدادی از این گروه جدا شدند و معصومه مظفری به آن پیوست. این گروه در پی معرفی گرایش‌های گوناگون نقاشی زنان ایران بود. نقاشان گروه دنا از سه نسل با رویکردها و گرایش‌های هنری مختلف کنار یکدیگر قرار گرفتند. حاصل این فعالیت جمعی چندین‌ساله، تحولاتی بود که به دنبال ضرورت‌های اجرایی و بازخورد مخاطبان در آثار آنها رخ نمود. وجود آثار چندلته و توجه به مضمون‌های مرتبط با ایران از آن جمله است.

از نکات جالب نمایشگاه «به گزارش زنان» حضور آثار نقاشی مکرمه قنبری و عکاسان زن ایرانی چون هنگامه گلستان و یلدا معیری بود. مکرمه قنبری نقاش خوداموخته و هنرمند نقاش سبک پست مدرنیسم بود که به دلیل سبک نقاشی‌هایش به شهرت جهانی رسید اما جالب است که آثار او در میان هنرمندان نوگرا به نمایش درآمده است. هنگامه گلستان (جلالی) در سال ۱۳۵۱ کارش را با دستیاری کاوه گلستان همسرش آغاز کرد. آثاری که از او در نمایشگاه «به گزارش زنان» به نمایش درآمده، همچون عکس‌های کاوه گلستان از شهر نو بود، با این تفاوت که با ماژیک روی آنها رنگ آمیزی شده بود.

نمایشگاه «به گزارش زنان» در موزه هنرهای معاصر تهران تا پایان شهریور میزبان علاقه‌مندان خواهد بود.

به گزارش آرمان آرا به نقل از المانیتور، «اسکات بسنت»، وزیر خزانه‌داری آمریکا سه شنبه اعلام کرد که در جریان مذاکرات تجاری آمریکا و چین در استکهلم، به مقام‌های چینی هشدار داده است که ادامه خرید نفت تحریمی از روسیه و ایران ممکن است باعث اعمال تعرفه‌های سنگین تا سقف ۱۰۰ درصد شود.

وی گفت که بر اساس طرحی که در کنگره آمریکا مطرح شده، در صورتی که کشورها به خرید نفت تحریمی از روسیه ادامه دهند، رئیس‌جمهور آمریکا این اختیار را خواهد داشت که تعرفه‌هایی تا ۵۰۰ درصد اعمال کند.

بسنت افزود: فکر می‌کنم هر کسی که نفت تحریمی روسیه را می‌خرد، باید آماده چنین تعرفه‌هایی باشد.

وزیر خزانه داری آمریکا همچنین افزود: نارضایتی آمریکا از ادامه واردات نفت ایران توسط چین را نیز به مقام‌های پکن منتقل کرده است.

وی تأکید کرد که ترامپ روز دوشنبه ضرب‌الاجل جدیدی برای روسیه تعیین کرده تا در مسیر صلح با اوکراین پیشرفت کند؛ در غیر این صورت، مشتریان نفت این کشور ظرف ۱۰ تا ۱۲ روز آینده با تعرفه‌های ثانویه ۱۰۰ درصدی رو به رو خواهند شد.

بسنت در ادامه گفت مقام‌های چینی در پاسخ به هشدارها، بر حق حاکمیتی خود در تأمین انرژی تأکید کرده‌اند و به‌صراحت گفته‌اند که تصمیم‌گیری درباره خرید نفت بر اساس نیازهای داخلی چین انجام می‌شود.

وی افزود: چینی‌ها بر حاکمیت‌شان بسیار حساس‌اند. نمی‌خواهند ما در آن دخالت کنیم. بنابراین ترجیح می‌دهند تعرفه ۱۰۰ درصدی را بپردازند.

بسنت همچنین هشدار داد که ادامه صادرات فناوری‌های دارای کاربرد دوگانه (نظامی و غیرنظامی) از چین به روسیه – با ارزشی بیش از ۱۵ میلیارد دلار – تلاش‌های پکن برای گسترش روابط تجاری با اروپا را تهدید می‌کند.

وی در این باره گفت: من به آن‌ها [چینی‌ها] یادآوری کردم که این رفتارها به‌شدت در افکار عمومی اروپا تأثیر منفی دارد، زیرا این تصور ایجاد شده که چین به جنگی که در مرزهای اروپا جریان دارد؛ کمک می‌کند.