خبرگزاری مهر – مجله مهر: اولین بار که پایش به میدان جنگ رسید، هنوز نوجوانی پانزده‌ساله بود. می‌گفت: «وقتی قدم به جبهه گذاشتم، هرگز حس نکردم کودک ناتوانی‌ام که از او کاری برنمی‌آید. برعکس، با دیدن خودم در میان یاران، دریافتم که حتی بزرگ‌ترها نیز می‌توانند از این قافله عشق جا بمانند، و حضور من در این خاک، تنها لطف و موهبتی از جانب خداوند بود.» در این گفت‌وگو، پای صحبت سید مجید قریشی، جانباز کشورمان طی هشت سال جنگ تحمیلی نشستیم و به روزگاری سفر کردیم که ایران زیر باران آتش بعثی‌ها مقاوم ایستاده بود؛ سال‌هایی تلخ اما به یاد ماندنی، که سرزمین ما در برابر جهانی صف‌کشیده تنها ماند، اما با صلابت و ایمان، حتی یک وجب از خاک خود را به دشمن نسپرد.

آرام نشسته بود و به اطراف نگاهی می‌انداخت و بعد با تواضع گفت: «من زیاد عادت به دوربین ندارم.» لبخندی زدم و با خودم گفتم بخاطر همین است که به این نسل لقب قهرمانان غریب را داده‌اند؛ اما با شنیدن صدای سه دو یک، بفرمائید؛ نگاهی به من کرد، و گویی منتظر بود همان حرف‌هایی را بزند که هربار دوره‌اش یک درس تازه برای زندگی است.

ره صد ساله در یک شب

اولین سوالم را پرسیدم: آقای قریشی از حال و هوای جبهه برامون بگید.

چشمانش را به زمین دوخت گویی تمام خاطرات تلخ و شیرینش را از نظر گذراند و گفت: «بعد از عملیات بیت‌المقدس، من تقریباً تا پایان جنگ در جبهه بودم. دیپلم را گرفتم، اما فرصت رفتن به دانشگاه نصیبم نشد. شاید نسل امروز که جنگ را تجربه نکرده، فقط با کلمات شهید و شهادت آشناست، اما واقعیت جنگ چیز دیگری بود. آنجا روحیه‌ای بود که افراد را به هم نزدیک می‌کرد؛ روحیه‌ای پر از دوستی، رفاقت و ایثار.

خیلی از کسانی که اوایل به جنگ می‌آمدند، ترسیده بودند یا خصلت‌های ناخوب داشتند، اما وقتی وارد این جمع می‌شدند، ترس‌شان فرو می‌ریخت و کم‌کم ویژگی‌های منفی از بین می‌رفت. به جای آن، صفات خوب و مثبت شکل می‌گرفت؛ همان صفاتی که انسان را در شرایط سخت، قوی و متحد می‌کرد. این مناطق آن‌قدر ساده، باصفا و بی‌ریا بودند مرحوم علامه طباطبایی می‌گفتند: این‌ها ره صد ساله را یک شبه رفتند. کاری که عرفا با سال‌ها ریاضت انجام می‌دهند، این بچه‌ها هم همین‌گونه بودند در همان سن کم، در ابتدای انقلاب کاری انجام دادند کارستان، اگر چند سال بعد از انقلاب را هم در نظر بگیریم، آنچه که از توان خودشان برمی‌آمد، واقعاً فراتر از تصورات بود.

از نماز تا شوخی و ورزش در جبهه

باور نکنید که آنجا همیشه فقط دعا و نیایش و گریه و زاری بود؛ شوخی و خنده هم به اندازه خودش جریان داشت. هر روز صبح بچه‌ها از خواب بیدار می‌شدند، نماز صبح می‌خواندند، وقتی صبحگاه برگزار می‌شد و پس از آن صبحانه را می‌خوردند. هر روز یک نفر یا دو نفر شهردار بودند؛ یعنی مسئولیت ظرف شستن و آماده کردن غذا را بر عهده می‌گرفتند. نه اینکه همه بنشینند و این کارها را یک یا دو نفر انجام دهد، بلکه با تقسیم وظایف بین افراد، نظم و هماهنگی برقرار می‌شد.

بعد از آن، بچه‌ها وقتی کلاس یا برنامه آموزشی نداشتند، به کارهای خودشان می‌پرداختند. یک گروه می‌رفت والیبال، گروه دیگر فوتبال، بعضی‌ها هم بازی‌های مثل هفت‌سنگ و… انجام می‌دادند. اگر تابستان بود و فصل شنا، استخر هم می‌رفتند. به این ترتیب، انواع و اقسام ورزش‌ها و بازی‌ها، روزها را پر می‌کرد و تا ظهر ادامه داشت. بعد از ظهر هم همین روند بود تا قبل از نماز. آنجا روحیه‌ای فوق‌العاده حاکم بود؛ همه تلاش می‌کردند چیزهایی که بلد بودند را به هم یاد بدهند.

در جبهه اصلاً کسی تنها نمی‌ماند. حتی بچه‌هایی که شرایط خانوادگی سختی داشتند، ممکن بود روحیه‌شان افسرده باشد، اما وقتی وارد جمع می‌شدند، کسی اجازه نمی‌داد تنها بمانند یا در فکر خود فرو روند. شادی‌ها و لحظات خوب را با هم تقسیم می‌کردند و همین روحیه در عملیات‌ها هم تأثیر خودش را نشان می‌داد، مثلاً یکی از شادترین لحظاتی که تجربه کردم زمانی بود که من برای هم‌رزمانم از اندیمشک هندوانه خریدم و برای بچه‌ها آوردم.»

از خودگذشتن اولویت بود

وقتی جمله‌اش را تمام کرد، بی‌اختیار به یاد آن دیالوگ معروف در اخراجی‌ها افتادم (شما به ساز دنیا می‌رقصید، یا دنیا به ساز شما؟) گویی آن مردان شجاع روزگار، با همه سختی‌ها و خطراتی که همچون سایه تعقیبشان می‌کرد، آگاهانه با همان موسیقی مرگ -موسیقی‌ای که برای من و شما هولناک و دهشت‌آور است -دلیرانه جنگیدند، که معنایش همان زندگی بود، همان ایستادگی و تسلیم‌نشدن بود. آن‌ها مجال ندادند حتی لحظه‌ای تردید یا درنگ در دل‌هایشان جوانه بزند؛ چنان پای بر زمین داغ نبرد کوبیدند؛، که انگار از مرگ، پلی برای رسیدن به جاودانگی ساخته بودند.

قریشی ادامه می‌دهد: «قبل از رفتن به منطقه، وقتی غذا می‌آمد، هیچکس اول برای خودش برنمی‌داشت. حتی اگر از سی نفر فقط غذا برای ده نفر بود، همه به فکر دیگران بودند. یکی می‌گفت: من امروز نمی‌خورم، حال خوبی ندارم، دیگری می‌گفت: نه، بگذار فلانی بخورد. به این ترتیب، خودشان را محور قرار نمی‌دادند و غذا را تقسیم می‌کردند.

فشنگ‌ها بیت‌المال است

این روحیه همکاری و حساسیت به اموال، در عملیات هم آشکار بود؛ حتی در مصرف فشنگ‌ها، بچه‌ها بسیار حساب‌شده عمل می‌کردند. هر گلوله و هر آرپی‌جی را دقیقاً در زمان و فاصله درست استفاده می‌کردند. مثلاً گلوله آرپی‌جی را در فاصله سیصد متری شلیک نمی‌کردند، بلکه منتظر می‌ماندند تا دشمن به صد یا صد و پنجاه متر برسد. همه این‌ها نشان می‌داد که امکانات جمع و بیت‌المال، متعلق به همه است و هیچکس برای خود سوءاستفاده نمی‌کرد. اگر بخواهیم این روحیه را با وضعیت امروز جامعه و مسابقه برای ثروت و اموال عمومی مقایسه کنیم، واقعاً تفاوت چشمگیری دیده می‌شود. آنجا همه با هم مراقب منابع جمع بودند و این حس مسئولیت‌پذیری و گذشت، پایه و اساس زندگی‌شان بود.»

قهرمانانی با کمترین مهمات

سرم را پایین انداختم، تیتر خبرهایی که در این چندساله همواره جلوی چشمانم بود همانند طوفانی ذهنم را پریشان ساخت، با کدام اختلاس از چشمان صادقش خجالت بکشم؟ از پرونده چای دبش؟ از احتکارهای گوناگون؟ یا از پرونده‌های چند هزار میلیاردی که از اموال این مردم به تاراج برده شد؟ سرم را که بالا آوردم، مجید قریشی حرف‌هایش را از سر گرفت: «در سال ۱۳۶۰ بیش‌تر نیروها هم‌سن‌وسال بودند، بعضی از همین نوجوان‌ها – با تجربه‌ای که فقط از درگیری‌های کردستان داشتند – فرمانده گردان شدند. با وجود سن کم، در خط مقدم و سخت‌ترین عملیات‌ها فعالیت‌هایی می‌کردند که فراتر از انتظار بود؛ خیلی‌هایشان فقط ۱۵ یا ۱۶ سال داشتند و بزرگ سال‌هایشان ۲۰ ساله بودند. سال ۱۳۶۲ هم که تازه‌واردها آمدند، همین بچه‌های جوان و کم‌تجربه بار اصلی گردان را به دوش می‌کشیدند؛ کارهایی می‌کردند که اگر امروز تعریف شود، باورکردنی نیست.

اما با این حال، اوایل جنگ بسیار سخت بود. ما با ارتشی مواجه بودیم که به شدت مسلح بود، و از دو بلوک شرق و غرب پشتیبانی می‌شد؛ ماهواره، تجهیزات پیشرفته و همه امکانات را داشتند. اما ما تقریباً هیچ چیزی نداشتیم. وقتی به اوایل جنگ و موقعیت آبادان نگاه می‌کنیم، نیروهای عراقی هنوز در آن سوی منطقه کرخ نور مستقر بودند؛ از سرای حسینیه تا شادگان، همه چیز تحت کنترل دشمن بود. اگر ماشینی حرکت می‌کرد، شلیک می‌شد.

حتی در مراحل اول جنگ، مثل عملیات بستان و شکستن حصر آبادان، مسیر خرمشهر به طور کامل باز نشده بود. در ایستگاه هفت، بچه‌ها تنها هفت تا ده فشنگ داشتند تا در برابر دشمن مقاومت کنند. تصور کنید، جوانانی کم‌تجربه، با دست‌های خالی، اما دل‌های پر از شجاعت، چگونه توانستند بر محدودیت‌ها غلبه کنند و عملیات موفقی انجام دهند. هر گلوله‌ای که مصرف می‌شد، با دقت و حساب شده بود.

آن زمان، بنی‌صدر به عنوان رئیس‌جمهور همکاری نمی‌کرد، و ما با همان تعداد محدود فشنگ، باید در برابر دشمن مقاومت می‌کردیم که ما را محاصره کرده بود. این فشنگ‌ها برای اسلحه‌هایی مثل برنو و ام ۱ بود؛ نه مسلسل‌هایی که بتوانند به طور اتوماتیک شلیک کنند، مثل کلاش یا ژ ۳. یعنی واقعاً جوانانی کم‌تجربه، با سلاح‌های محدود، باید مقابل ارتشی مجهز و محاصره‌کننده می‌ایستادند. دشمن فکر می‌کرد می‌تواند شهر را یک روز یا نهایت در دو روز بگیرد، اما بچه‌ها چهل و پنج روز در خرمشهر ایستادند. این مقاومت و روحیه، به نسل بعد منتقل شد. بسیاری از این جوانان تجربه جنگ نداشتند، اما هر تجربه‌ای که کسب می‌شد، با خون و فداکاری به دست می‌آمد؛ یکی شهید می‌شد، دیگری زخمی می‌شد، و این‌ها همه بخشی از مسیر پرهزینه یادگیری و مقاومت بود.»

راز دسته آلمانی‌ها در جبهه

غم در چشمانش دویده بود، گویی فقط با گفتن خاطرات آن زمان‌ها دلش به همان خاکریز ها بازگشته بود؛ نفسش را فرو داد و با لبخندی که آغشته به دلتنگی بود ادامه داد: «با تجربه‌ای که به دست آورده بودیم، یاد گرفته بودیم چطور روحیه بچه‌ها را بالا نگه داریم، حتی وقتی قرار بود به عملیات برویم. برای همین، کارهایی انجام می‌دادیم تا بچه‌ها شاد باشند. شعرهای خاصی داشتیم که اسم بچه‌ها را در آن جایگزین می‌کردیم و با این کار، هم حس نزدیکی و رفاقت ایجاد می‌شد و هم ترس و اضطراب قبل از عملیات کمی سبک‌تر می‌شد. از سال ۶۱ به بعد، جنگ با شهید و شهادت عجین شده بود؛ همه می‌دانستند که وقتی وارد جنگ می‌شوند، ممکن است عمودی بیایند و عمودی برگردند، یا عمودی بیایند و افقی برگردند. اما با همین شرایط، شوخی و شادی هم بخشی از روحیه بچه‌ها بود. روی سینه یا پشت‌شان قلب می‌کشیدند به نوعی که اگر گلوله‌ای برخورد می‌کرد همانند همان نقاشی‌هایی بود که تیری از قلب عبور کرده.

سال ۶۱ یک دسته شکل دادیم که به آن (دسته آلمان‌ها) می‌گفتیم. این دسته در لشکر معروف شد و حتی زبان مخصوص به خود را هم داشت، آلمانی! البته واقعاً آلمانی صحبت نمی‌کردیم، بلکه با کلمه‌های فرضی مثل (هانس کریچ واچ)، بچه‌ها به شکل شوخی با هم ارتباط برقرار می‌کردند و لحظاتی از شادی و همبستگی خلق می‌شد. در عملیات والفجر مقدماتی خاطره‌ای هست که همیشه در ذهنم مانده. یکی از آن‌ها درباره یک راننده ترک زنجانی است که بر اثر اصابت خمپاره زخمی شده بود. بچه‌ها وقتی به او رسیدند، توقع داشتند صدای شکایتش را از درد بشنوند اما راننده زخمی به جای آنکه نگران خودش باشد، با لبخند به بچه‌ها گفته بود: «هانس کریچ واچ!»

ابراهیم هادی را دیدم

و او درباره برخورد ناگهانی‌اش با ابراهیم هادی ادامه می‌دهد: «او را در ابتدا نمی‌شناختیم. حدود پانزده سال بعد، وقتی اسم ابراهیم هادی در کشور شناخته شد، فهمیدیم که او چه کسی است، آخرین گروه بازمانده از گردان کمیل، دو یا سه نفر بودند. شبی داشتیم پست می‌دادیم و فکر کردیم عراقی‌ها آمده‌اند، بچه‌ها گفتند: بزن عراقی هستند! اما من گفتم: نزنید، بگذارید ببینیم کیست. جلوتر که رفتیم، دیدیم آن‌ها از همان گردان کمیل تهران بودند؛ آخرین بازماندگان. ما آن‌ها را نمی‌شناختیم، اما بعدها وقتی خاطرات ابراهیم هادی نوشته شد، فهمیدیم که چقدر نزدیک هم بودیم و چه تجربه‌های مشترکی داشتیم.»

جزیره‌ای که مجنون، اپرا خوانی بود

مجید قریشی به من نگاهی انداخت و ناگهان پرسید: «تاحالا اپرا خوانی شنیدی؟» تعجب کردم، در پاسخ گفتم نه؛ لبخندی زد و گفت: «ما هم اپرا رفتیم، هم اپرا خوانی شنیدیم؛ اونم دقیقاً وسط میدون جنگ.

در عملیات خیبر، حدود بیست ساعت با قایق در آب بودیم. وقتی به دشمن رسیدیم، از ضلع شمالی جزیره مجنون وارد شدیم و باید به ضلع جنوب غربی می‌رفتیم، در حالی که از آن طرف بچه‌های حاج همت جلو می‌آمدند. مناطق جزایر را اگر دیده باشید، اطراف همه باتلاق و نیزار است؛ فقط جایی هست که ماشین بتواند رد شود، و اگر کسی بخواهد از روی باتلاق برود، باید خیلی حساب شده حرکت کند. زاویه حضور ما باعث می‌شد که دشمن نفرات ما را ببیند و شلیک کند، در حالی که ما باید با این شرایط سخت پیش می‌رفتیم.

در همین دسته آلمان‌ها، خدا رحمت کند، رفیقی داشتیم به نام سید مرتضی که (اپرا خوان) بود. یعنی مثل کسی که روی صحنه اپرا اجرا می‌کند، صدایش پرطنین و هیجان‌انگیز بود و هیکلی هم داشت که همه را تحت تأثیر قرار می‌داد. حضور او در جمع، روحیه بچه‌ها را بالا نگه می‌داشت. وقتی به جزیره رسیدیم و در ضلع جنوب غربی مستقر شدیم، هنوز عراقی‌ها پاتک خودشان را شروع نکرده بودند. ما می‌توانستیم آن‌ها را ببینیم و حتی با هم احوالپرسی کنیم. ساعت یازده صبح، خاطرم هست که بر طبق همان رسم دسته آلمان‌ها گفتم: در سال ۱۹۴۵، دسته آلمان وارد جزیره مجنون شد. شهید ابوالفضل اسدی همان موقع گفت: هانس کریچ واچ! کلامی که در دسته آلمان‌ها داشتیم. از طرف دیگر، سید مرتضی شروع کرد به اپرا خواندن و این جریان تا ساعت یک ادامه داشت.

-خندیدم و پرسیدم: «کدام یک از تجربه‌های جنگی در ذهنتون ماندگار شدند؟»

قریشی جواب سوالم را این گونه داد: «قبل از عملیات، تجربه‌هایی که با خون به دست آورده بودیم به کمک‌مان آمد. از دزفول چهل تا بیلچه خریدیم؛ فهمیدیم زمین جزیره سخت است و باید برای پیشروی و عملیات آماده شویم. این بیلچه‌ها بین بچه‌ها تقسیم شد و به کمک آن‌ها توانستیم پیش روی کنیم. در همان زمان، دشمن تک‌تیرانداز داشت و تیرهایش به شکم و پهلوی ما می‌خورد. جلویی‌ها به مهمات نیاز داشتند، اما در منطقه خود عراقی‌ها بودیم و هنوز پل و امکانات تدارکاتی ما نرسیده بود. بچه‌ها با شجاعت، جعبه‌های تیربار و نارنجک‌ها را از گودال به گودال زمین که کنده بودند، پرتاب می‌کردند.

با وجود روحیه‌ای که بچه‌ها داشتند و با اینکه بسیاری‌شان شهید شدند، از جمله بخشنده، هیچ وقت این‌طور نبود که دیگر رزمنده‌ها خودشان را ببازند یا تسلیم شوند. حتی در سخت‌ترین شرایط، اگر کسی زخمی می‌شد، گریه و زاری نمی‌کردیم. می‌رفتیم بالای سرش و می‌گفتیم: مجید جون، قربونت، دمت گرم، هوای مارو هم داشته باش! و بعد جنازه را عقب می‌کشیدیم تا حداقل صدمه بیشتری به او وارد نشود.»

نیمی از جانم برای ایران

در همان لحظه، گویی صدای آن سوت آشنا، همان نغمه جاودانه از کرخه تا راین، در ذهنم پیچید. آهنگی که یادآور رفتن بود؛ رفتنی بی‌بازگشت. همه رفتند و دیگرانی که ماندند، نشانی از قهرمانی خود داشتند؛ یکی نشانش بر جای خالی پاهایش بود، یکی بر دستانش و دیگری بر چشم‌هایش. گویی تمامی این نشان‌ها سندی روشن برای تقدّم و فداکاری در پیشگاه خداوند است؛ و ما ماندیم… ما ماندیم با سری که در برابر آنان که بی‌باکانه از مهم‌ترین دلیل زنده بودنشان – از جانشان – گذشتند، از شرم به زیر افتاده است. آنان رفتند تا من و شما، تا ایرانمان، هیچ‌گاه در برابر حرف زور و ستم، سر خم نکند.

دمی که گذشت، ادامه دادم: «اولین بار کجا جانباز شدید؟» مجید قریشی خندید گویی به یاد نشانه‌هایی افتاد و گفت: «من اولین بار در عملیات خیبر زخمی شدم؛ موج خمپاره‌ای باعث شد جلوی صورتم آسیب ببیند و بینایی چشم راستم را کاملاً از دست دادم. حتی موج انفجار به گونه‌ای بود که بینایی چشم چپم هم به خطر افتاده بود. چند نفر از بچه‌ها آمدند و مرا نجات داند. این، اولین مرحله‌ای بود که مجروح شدم و پس از آن در عملیات بدر حضور داشتم. دومین بار در عملیات والفجر هشت بود، وقتی دشمن داشت ما را دور می‌زد و تقریباً هلال محاصره‌شان کامل می‌شد، یکی از بچه‌ها گفت: فرار کنید! در حین اینکه کداممان برویم و بمانیم یک پسر قزوینی به من گفت: شما بروید. ما گفتیم: نه، ما می‌ایستیم. و بالاخره تصمیم بر این شد که ما برویم؛ او وسط ستون عراقی‌ها را با آرپی‌جی مورد حمله قرار می‌داد و همین کار اجازه می‌دادید ما عقب برویم.»

در میانه صحبتش کمی مکث کرد و من به یاد دیالوگی در فیلم تنگه ابوقریب افتادم (اونا می خوان از تنگه رد شن، ولی نمیدونن اول باید از جنازه ما رد شن.) در مسیر عقب‌نشینی، حدود پانصد متر از خط خودمان فاصله گرفتیم که ناگهان خمپاره‌ای به ما خورد. من از ناحیه پای چپ زخمی شدم و موج انفجار بسیار اذیت‌کننده بود، به‌طوری که بچه‌ها مجبور شدند مرا روی دوش بگیرند و عقب ببرند. این دومین بار بود که در طول جنگ زخمی می‌شدم و یکی از آن صحنه‌های سخت و به‌یادماندنی بود.»

در مقابل ما، دنیا صف بسته بود

با دقت بیشتری به چهره اش نگریستم تنها چیزی که توجه مرا به خود جلب می‌کرد، نه چشمانش بلکه چین و چروک‌هایی بود که همانند موج‌های آرام دریا بر صورتش نقش بسته بودند و موهای سفیدی که سالیان سال شاهد صحنه‌هایی بودند که شاید اکنون کمتر کسی از ما حتی تاب دیدن آن را داشته باشد، از او پرسیدم: «از عملیات‌هایی که در آن زمان انجام دادید برایمان تعریف کنید، عملیات‌ها چگونه انجام می‌گرفت و حس و حالتان در آن زمان چگونه بود؟»

قریشی کت خاکستری‌اش را کمی صاف کرد و نگاه تیزش را مجدد به زمین دوخت؛ گویی از پس تمام خاطراتش آن لحظات سخت و طاقت‌فرسا را به خاطر می‌آورد که با راحتی زندگی امروز عوضشان نمی‌کند: «در مسیر عملیات بدر، هر بار که جلو می‌رفتیم، دشمن هم آگاه‌تر می‌شد. مثلاً اگر سیم‌خارداری نبود، درست می‌کردند؛ اگر موانع نداشتند، ایجاد می‌کردند. واقعاً هر چیزی انجام می‌شد همان توصیه‌های اندیشکده‌های اروپایی و آمریکایی بود و بعثی‌ها در عمل پیاده می‌کردند؛ می‌توان گفت که میدان جنگ، یک نوع آزمایشگاه عملی برای این تاکتیک‌ها بود. با سخت‌تر شدن عملیات‌ها، فرماندهان تلاش می‌کردند تجربه‌ها را تقسیم کنند؛ گردان‌های قدیمی‌تر در مرحله‌های اولیه وارد می‌شدند و نفرات جدیدتر برای مرحله بعدی.

نمازی که نردبانی به سوی خداوند شد

شهید راست گردانی که یک پسر ترک‌زبان بود خدا رحمتش کند، خیلی ساکت بود و با کسی حرف نمی‌زد. بچه‌ها با او بازی و شوخی می‌کردند تا کمی از این سکوتش را بشکنند. در آموزش غواصی در تبریز، یادم هست که دفتر صد برگ قرمز رنگی دستش بود. یک روز آمد و هنگامی که به یک نفر اشاره می‌کرد از من پرسید: آقای قریشی، این کیه؟ من در جواب گفتم فلانی، بعد مجدداً دستش را به سمت شخص دیگری گرفت و گفت او کیست؟ بعد کمی گذشت و من متوجه شدم که دارد چهل نفر مؤمن را جدا می‌کند تا در نماز شب دعا کند، همان موقع لبخندی زدم و گفتم: ما رو هم جزو همان نفرات قرار میدی؟ وقتی پرسیدم، گفت: آره، حتماً.

یادم هست در عملیات بدر، روز سوم، یک توپ مستقیم تانک به سمت سنگر شلیک شد. وقتی رسیدم بالای سرش، او (شهید راست‌گردانی) آخرین لحظات زندگی‌اش را سپری می‌کرد. صدای ناله‌ای که از گلویش بیرون می‌آمد، هنوز در ذهنم مانده است؛ صدایی که پر از درد و مقاومت بود، اما همزمان نشان از آرامش در دل داشت. با همان نفس‌های آخر، نگاهش به من دوخته شد و من با صدای آرامی گفتم چهل نفر را فراموش نکن.»

فقط خدا بود نه من و شما

لبخندی زدم و از او خواستم برایمان از زمانی بگوید که تنها خدا و یاد او یاورشان بود، دستی بر صورتش کشید و با چشمانی مملو از اطمینان و با آرامشی مثال‌زدنی گفت: «برخی از بچه‌ها تعریف می‌کردند که چشم در چشم با عراقی‌ها ایستاده بودند و فاصله‌شان به دلیل نبود کوه، فقط دو متر بود. اما در دل، همان آیه معروف را می‌خواندند: «وَ جَعَلْنَا مِن بَیْنِ أَیْدِیهِمْ سَدّاً وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدّاً فَأَغْشَیْنَاهُمْ فَهُمْ لَا یُبْصِرُونَ». انگار واقعاً این آیه یک حائل معنوی ایجاد می‌کرد؛ چیزی که باعث می‌شد عراقی‌ها نتوانند آن‌ها را ببینند.

بچه‌ها می‌گفتند، زبان‌مان بند آمده بود، اما در درونمان همان نجوای آیه جاری بود. دشمن به ما نگاه می‌کرد، مثل اینکه بخواهند به ما شلیک کنند، اما واقعیت این بود که ما دیده نمی‌شدیم، نگاه دشمن بر روی ما بود، اما آن‌ها هیچ کاری از پیش نمی‌بردند؛ انگار آن نیروی نامرئی بین ما و آن‌ها تنها قدرت ایمان و توکل بود. بخاطر همین است که اگر کسی بگوید (فرماندهی من خوب بود، یا من فلان کار را کردم که چنین شد) باید بدانیم که واقعیت این نیست؛ بسیاری از تصمیم‌ها و عملیات‌ها، با هدایت و عنایت خدا سبب شد تا سرنوشت جنگ به پیروزی تغییر پیدا کند.

بنابراین، چیزی که جنگ را نگه داشت و نیروها را ثابت قدم کرد، توکل به خدا و روحیه همدلی و حمایت متقابل بود. حتی وقتی امروز قدرت موشکی و تجهیزات بازدارنده ما مطرح می‌شود، باز هم آنچه بیش از همه ما را حفظ می‌کند، همان ایمان و توکل به خداست.»

ادامه دارد…

به گزارش آرمان آرا معاونت دانشجویی دانشگاه علامه طباطبایی اعلام کرد: در راستای بهره‌گیری از ظرفیت‌ها و توانمندی‌های ارزشمند دانشجویان در پیشبرد امور آموزشی، پژوهشی، فرهنگی و رفاهی و همچنین فراهم آوردن بسترهای لازم برای افزایش مهارت‌آموزی و تجربه‌ اندوزی، طرح جذب همیار دانشجو به صورت افتخاری در دستور کار قرار گرفته است.

بر اساس این اطلاعیه، تمامی علاقه‌مندان می‌توانند در بازه زمانی مشخص با مراجعه به سیستم جامع آموزشی گلستان و همچنین سامانه سجاد (سازمان امور دانشجویان) نسبت به ثبت درخواست خود اقدام کنند. این فرصت تا ۱۰ مهر ماه سال جاری فراهم خواهد بود.

– مراجعه به سامانه گلستان معاونت دانشجویی دانشگاه به آدرس: https://ems.atu.ac.ir
– مراجعه به سامانه سازمان امور دانشجویان (سجاد) به آدرس: https://portal.saorg.ir

برای دیدن متن کامل اطلاعیه اینجا را کلیک کنید.

به گزارش آرمان آرا متن پیام به شرح ذیل است :

با حمد و سپاس فراوان به درگاه خداوند متعال و با گرامیداشت یاد و راه دانشمندان و اساتید عزیزی که در راه اعتلای علمی کشورمان افتخار آفریدند، آغاز سال تحصیلی جدید را خدمت اساتید، دانشجویان، کارکنان و سایر همکاران عزیزی که آغازگر مجدد جهاد علمی در سنگر مقدس دانشگاه هستند و همچنین خدمت دانشجویان عزیزی که به عنوان دانشجویان جدیدالورود پا به عرصه دانشگاهها خواهند گذاشت، تبریک عرض می نماید. همراهی و همدلی بی نظیر اقشار مختلف دانشگاهی و بخصوص عزیزانی که با حضور و تلاش بی وقفه در خدمات رسانی در طول تهاجم وحشیانه دشمنان این مرز و بوم، در کنار ملت سرافراز و سربلند ایران عزیز، برگ زرین دیگری را در تاریخ سراسر افتخار کشور عزیزمان ایران رقم زدند ، جای قدردانی و سپاس دارد.

سال جدید تحصیلی را در حالی آغاز می کنیم که بسیاری از عزیزان دانشگاهی بواسطه شرایط خاص کشور تازه از برگزاری امتحانات دانشگاهی و آزمونهای کشوری فارغ گشته اند، اما مسلما با درک شرایط، با روحیه ای مضاعف خود را آماده جهادی عظیم تر و جدی تر از قبل نموده اند، چرا که همگان واقف می باشند آنچه کشور را در بزنگاه های حساس نجات می دهد علاوه بر قدرت ایمان، توانمندی و برتری علمی است که قدرت آفرینی می نماید.

معاونت آموزشی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی نیز در تداوم مسیری که از سال قبل در کنار شما عزیزان آغاز نموده است، در سال جدید نیز با تاکید بر ارتقای کیفیت در آموزش، حرکت به سمت برقراری هر چه بیشتر عدالت آموزشی و با نگاه تسهیل گری، تلاش خواهد نمود تا با مشارکت همه دست اندرکاران آموزش پزشکی و استفاده از خرد جمعی گام‌های بلندتری را در نیل به اهداف تعیین شده بردارد.

در طول یکسال گذشته با همراهی شما عزیزان توفیقاتی در زمینه های مختلف از جمله بهبود شرایط دانشجویان و دستیاران از طریق افزایش مقرری تحصیلی، فراهم آوردن مسیر قانونی برای ادامه تحصیل دانشجویان با ارائه مدارک تحصیلی ایشان در قبال اخذ تعهد، امید آفرینی هر چه بیشتر، توقف روند افزایش بی رویه پذیرش دانشجو در برخی از رشته ها از جمله پزشکی و دندانپزشکی و تلاش برای بهبود معیشت اعضای محترم هیئت علمی و همچنین امکان دریافت ۶۰ پایه تشویقی در طول خدمت و ایجاد مسیر ارتباط مستقیم با اعضای محترم هیئت علمی و اقدامات متعدد دیگری در راستای افزایش انگیزه و امید در اقشار دانشگاهی حاصل شده است، اما مسلما هنوز اقدامات بیشتر و بزرگتری نیاز است تا جامعه دانشگاهی به جایگاه و منزلت واقعی خود دست یابد.

امید است با تداوم همراهی و ارائه نقطه‌نظرات ارزشمند شما عزیزان شاهد پیشرفت برنامه های در نظر گرفته شده از جمله برنامه تحول در آموزش علوم پزشکی و محورهای ده گانه برنامه مذکور در آینده نزدیک بوده و همه عزیزان با روحیه ای مضاعف و انگیزه ای والا و امیدواری بیشتر به آینده ای درخشان در رقم زدن سالی پربار به بهترین نحو ممکن نقش خود را ایفا نماییم.

دکتر سید جلیل حسینی

معاون آموزشی وزارت بهداشت

به گزارش آرمان آرا سیدرسول موسوی، معاون بین‌الملل دانشگاه آزاد اسلامی، در کنفرانس بین‌المللی «گفتمان صلح عادلانه، ضرورت و اولویت جهانی» گفت: نظام لیبرال دموکراسی پس از جنگ جهانی دوم با شعارهایی همچون حقوق بشر و صلح جهانی برای خود نظام ارزشی تعریف کرد، اما در عمل با تناقض‌های جدی روبه‌رو شد. یکی از مهم‌ترین جلوه‌های این تناقض، شکل‌گیری رژیم صهیونیستی بود؛ در حالی که سازمان ملل با هدف حمایت از صلح و جلوگیری از جنگ تشکیل شده بود.

موسوی با بیان اینکه نفاق درونی این نظام به مرور آشکار شد، افزود: موجودیت رژیم صهیونیستی از جمله نشانه‌های بارز این نفاق است. پس از جنگ جهانی دوم، گروهی از نظام لیبرال دموکراسی دفاع می‌کردند و گروهی دیگر آن را ناعادلانه می‌دانستند، اما منتقدان همواره تحت فشار بودند. این تعارض در نهایت در موضوع حقوق فلسطینیان و به‌ویژه مردم غزه آشکارتر از همیشه بروز یافت.

معاون بین‌الملل دانشگاه آزاد اسلامی ادامه داد: جمهوری اسلامی ایران نیز همواره به بهانه‌های مختلف تحت فشار و تحریم قرار گرفته است، اما رخداد «طوفان الاقصی» نقطه عطفی تاریخی بود که چهره واقعی طرفداران نظام لیبرالی پس از جنگ جهانی دوم را نمایان ساخت. آنچه در غزه، فلسطین، لبنان و یمن اتفاق افتاد، نشان داد که دیگر نمی‌توان با ادعاهای دروغین صلح و حقوق بشر سلطه‌گری را ادامه داد.

موسوی گفت: امروز رژیم صهیونیستی هیچ حد و مرزی برای جنایات خود نمی‌شناسد و در برابر آن، اروپا و آمریکا که خود را مدافع حقوق بشر می‌دانستند، سکوت کرده یا حتی همسو شده‌اند. در همین حال، اروپا به بهانه دفاع ار اوکراین نیز در صدد گسترش ناتو و سلطه گری است و رفتار اروپا نشان داد که در پی نظم جدید نژاد پرستانه است.

وی با اشاره به طرح رژیم صهیونیستی مبنی بر «اسرائیل بزرگتر» افزود: این پروژه به دنبال ترسیم مرزهای جدید و شکل‌دهی به نظمی تازه است؛ موضوعی که نباید ساده انگاشته شود. ترامپ نیز در سخنان خود به چنین تغییرات خطرناکی اشاره کرده بود.

معاون بین‌الملل دانشگاه آزاد اسلامی ادامه داد: دنیا هنوز حساسیت کافی نسبت به این موضوع ندارد، اما اگر مراقبت نشود، گفتمان‌سازی جدید دشمنان می‌تواند خسارت‌های سنگینی بر ملت‌ها تحمیل کند. امروز جمهوری اسلامی ایران بهترین جایگاه را برای مقابله با این گفتمان‌سازی نژاد پرستانه دارد.

موسوی گفت: اسرائیل بزرگ‌تر، مرزهای جدید و نظم جدید هیچ‌کدام شوخی‌بردار نیستند؛ چراکه این نظم نوین جهانی بر پایه جنایت آشکار بنا شده است.

وی افزود: تجربه سال ۲۰۰۳ و حمله اسرائیل به لبنان نیز نشان داد که آنها به دنبال تغییرات بنیادی در منطقه بودند. همان زمان وزیر خارجه وقت آمریکا از « درد زایمان خاورمیانه جدید» سخن گفت، اما به برکت مقاومت چنین سناریویی تحقق نیافت.

معاون بین‌الملل دانشگاه آزاد اسلامی با بیان اینکه مقاومت دو عرصه سخت و نرم دارد، اظهار کرد: مقاومت سخت در لبنان، فلسطین، یمن و دیگر مناطق همچنان ادامه دارد، اما بدون مقاومت نرم پایدار نخواهد بود. مقاومت نرم همان گفتمان‌سازی صلح مبتنی بر عدالت است؛ صلحی که صرفاً نبود جنگ نیست، بلکه همراه با عدالت و کرامت انسانی است.

موسوی گفت: تفاوت اساسی میان گفتمان حقوق بشر لیبرال دموکراسی و گفتمان کرامت انسانی جمهوری اسلامی ایران در همین جاست.

وی در جمع‌بندی سخنان خود تأکید کرد: نظام لیبرال دموکراسی پس از جنگ جهانی دوم اگرچه سال‌ها دوام آورد، اما نهایتاً نتوانست عدالت را برقرار کند. نفاق این نظام در غزه فرو ریخت و امروز با تکیه بر جنایت در پی نظم جهانی جدید است. آنچه در غزه می‌گذرد اگر متوقف نشود، فردا در دیگر نقاط جهان تکرار خواهد شد.

معاون بین‌الملل دانشگاه آزاد اسلامی افزود: راه حل، مقاومت سخت افزارانه و نیز مقاومت نرم‌افزارانه است و در این مسیر، نقش نخبگان در تبیین گفتمان صلح و عدالت بسیار کلیدی و سرنوشت‌ساز است.

به گزارش آرمان آرا عبدالحمید علیزاده مدیر کل بورس و اعزام دانشجویان خارج سازمان امور دانشجویان در خصوص جزئیات بورس صنعت و مشاغل گفت: در چارچوب اجرای طرح تحول آموزش عالی و با هدف تأمین و تربیت سرمایه انسانی ماهر و کارآمد مطابق با نیازهای دستگاه‌های دولتی و غیردولتی، بورس صنعت و مشاغل به عنوان یکی از نوآوری‌های حمایتی ویژه دانشجویان در حال تبدیل شدن به یکی از اجزا اصلی موتور محرک اقتصاد دانش‌بنیان کشور است.

وی ادامه داد: این طرح که با همکاری مشترک اداره کل بورس و اعزام دانشجویان، سازمان سنجش آموزش کشور، صنایع بزرگ کشور و دانشگاه‌ها، پژوهشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی کشور در حال اجراست، ضمن هموارسازی مسیر اشتغال دانشجویان ماهر و کارآزموده در صنعت و تقویت بنیان آموزش‌های مهارت محور و سفارش محور در دانشگاه‌ها، سبب گسترش و تقویت زمینه‌های ارتباط دانشگاه‌ها با صنایع کشور شده است.

گام‌های بلند در مسیر اجرایی‌سازی بورس صنعت و مشاغل

مدیر کل بورس و اعزام دانشجویان خارج اظهار کرد: براساس آمار و اطلاعات موجود، روند اجرایی این بورس از سال ۱۴۰۲ و با جذب ۱۸۳ دانشجو در مقطع کارشناسی در بدو ورود از طریق کنکور سراسری برای شرکت سایپا آغاز شد. در سال ۱۴۰۳ با پیگیری‌های مستمر و برگزاری جلسات متعدد با نهادهای تصمیم‌ساز، این طرح به صورت جدی‌تر دنبال شد به طوری که در این سال در مقطع کارشناسی ارشد ۹ شرکت و ۱۲ دانشگاه با ۳۰۷ متقاضی و در مقطع کارشناسی ۲۶ شرکت و ۱۴ دانشگاه با ۲۳۰ متقاضی همراه شدند که در نهایت منجر به بورسیه شدن ۱۴۴ نفر در مقطع ارشد و ۱۰۰ نفر در مقطع کارشناسی شد.

علیزاده تصریح کرد: اتفاق خوشآیندی که در این حوزه به وقوع پیوست این است که در سال ۱۴۰۴ رشد کمی و کیفی قابل توجهی در این بورس قابل مشاهده است به طوری که برای نخستین بار در طی سال ۱۴۰۴ بورس صنعت و مشاغل در تمامی مقاطع تحصیلی از جمله کارشناسی، کارشناسی ارشد، دکتری و حتی کاردانی با همکاری سازمان سنجش آموزش کشور اجرایی شده است.

وی افزود: به طور مشخص دانشگاه‌ها و شرکت‌های صنعتی کشور که در سال جاری در این طرح ملی شرکت کرده‌اند شامل: ۱۸ دانشگاه و ۴۷ شرکت در مقطع کارشناسی، ۱۳ دانشگاه و ۱۶ شرکت در مقطع کارشناسی ارشد، ۳ دانشگاه و ۳ شرکت در مقطع دکتری و ۱ دانشگاه و ۱ شرکت در مقطع کاردانی است.

بورس صنعت و مشاغل حین تحصیل

مدیر کل بورس و اعزام دانشجویان خارج با بیان اینکه یکی از دستاوردهای مهم دیگر این طرح، استقبال شرکت‌های بزرگ و معتبر کشور از بورس صنعت و مشاغل حین تحصیل است؛ تصریح کرد: این مسیر نیز با همکاری دانشگاه‌ها و تعداد قابل توجهی از صنایع کشور برای ۶۳۴ دانشجو در مقاطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری ظرفیت ایجاد کرده است. این امر نشان‌دهنده اعتماد صنایع کشور به کیفیت آموزش و پرورش نیروی انسانی در دانشگاه‌ها است.

تأثیرات کلان بورس صنعت و مشاغل

علیزاده یکی از تأثیرات کلان بورس صنعت و مشاغل را مهارت‌آموزی و اشتغال دانشجویان دانست و گفت: بر اساس گزارش‌ها، دانشجویان تحت پوشش این بورس، تا سقف ۳۰ واحد درسی خود را می‌توانند در قالب دروس اختیاری ویژه، کارآموزی در صنعت مرتبط و… و. بگذرانند که این امر منجر به کسب مهارت‌های عملی و آمادگی کامل برای اشتغال پس از فارغ‌التحصیلی دانشجویان می‌شود.

وی تقویت اقتصاد دانش‌بنیان را یکی دیگر از تأثیرات این بورس دانست و اظهار کرد: همانطور که در مطالعات مختلف اشاره شده، ارتباط دانشگاه و صنعت نقش کلیدی در توسعه تکنولوژی و رشد اقتصادی کشورها دارد. این بورس با پر کردن شکاف بین علم و صنعت، به طور مستقیم به تقویت اقتصاد دانش‌بنیان کمک می‌کند.

مدیر کل بورس و اعزام دانشجویان خارج با بیان اینکه این بورس همچنین جهت‌دهی آموزش مهارت‌محور را در پی خواهد داشت؛ اظهار کرد: این طرح دانشگاه‌ها را به سمت آموزش‌های نیازمحور و مهارت‌محور سوق می‌دهد که بنا به گفته وزیر علوم، تحقیقات و فناوری، مهارت‌محور شدن دانشگاه‌ها یکی از برنامه‌های مهم این وزارتخانه در قالب برنامه هفتم توسعه است.

علیزاده با اشاره به اینکه بورس صنعت و مشاغل به حل معضل بیکاری فارغ‌التحصیلان خواهد انجامید؛ تصریح کرد: با تضمین اشتغال دانشجویان پس از فارغ‌التحصیلی، این طرح به یکی از دغدغه‌های اصلی دانشجویان و خانواده‌ها پاسخ می‌دهد و دانشجویان تحت پوشش این بورس نگرانی بابت اشتغال پس از تحصیل ندارند.

وی خاطرنشان کرد: با توجه به موفقیت‌های به دست آمده در سال‌های اخیر، پیش‌بینی می‌شود این بورس در سال‌های آینده با رشد و استقبال چشمگیری همراه باشد. بورس صنعت و مشاغل به عنوان یک طرح تحول‌آفرین، نه تنها به حل معضل بیکاری دانش آموختگان دانشگاه‌ها کمک می‌کند، بلکه با تقویت پیوند دانشگاه و صنعت، نقش کلیدی در توسعه ملی و پیشبرد اقتصاد دانش بنیان ایفا خواهد کرد.

مدیر کل بورس و اعزام دانشجویان خارج در پایان بیان داشت: این طرح می‌تواند الگویی موفق برای سایر دستگاه‌ها باشد که چگونه می‌توان با هماهنگی نهادهای دولتی و صنعتی، سرمایه انسانی مورد نیاز برای جامعه را تأمین کرد. امید است با تداوم و گسترش این طرح، شاهد نقش‌آفرینی هرچه بیشتر دانشجویان در عرصه‌های مختلف صنعتی و اقتصادی کشور باشیم.

به گزارش آرمان آرا، سید رضا رئیس‌کرمی در نشست معرفی ظرفیت‌های فناورانه تیم‌ها و شرکت‌های مستقر در مرکز رشد فناوری سلامت دانشگاه علوم پزشکی تهران که امروز یک‌شنبه ۳۰ شهریور ماه در سالن دارالفنون این دانشگاه برگزار شد گفت: ارتباط مستقیمی بین تولیدکنندگان و استفاده کنندگان از محصولات فناورانه باید برقرار شود تا محصولات نهایی بر اساس نیاز واقعی بازار باشد.

وی با تاکید بر اینکه در شرایط فعلی بازار فروش محصولات خود را دارد، ادامه داد: با شرایط کشور تولید محصولات داخلی از ضرورت عبور کرده و به یک الزام تبدیل شده است. چرا که امکان واردات بسیاری از تجهیزات سرمایه‌ای و مصرفی به کشور وجود ندارد یا در صورت واردات بسیار گران‌قیمت هستند. بنابراین ما چاره‌ای نداریم جز اینکه تجهیزات و لوازم مورد نیاز در کشور ساخته شود و کیفیت مناسب پیدا کند.

رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران در مورد بازار دارو و تجهیزات مصرفی دانشگاه اظهار کرد: این نیاز امسال در بیمارستان‌های زیر نظر دانشگاه علوم پزشکی تهران نزدیک به ۱۰ همت است که ۳ همت آن تجهیزات مصرفی پزشکی است. بنابراین بازار بزرگی وجود دارد و اگر بخواهیم کشوری فکر کنیم بازار بسیار بزرگتری است؛ ولی لازمه آن این است که تولیدات بر اساس نیازهای واقعی باشد.

وی با بیان اینکه بسیاری از تجهیزات مورد نیاز بیمارستان‌ها نیازهای ساده ولی مصرفی هستند، گفت: بسیاری از آن‌ها تجهیزات و نیازهای کوچکی هستند. برای مثال گاهی دستگاه‌های ام‌آرآی یا سی‌تی‌اسکن یک بیمارستان به خاطر خراب بودن یک چراغ کوچک از کار می‌افتند و علاوه بر زیان مالی، تعداد زیادی از مردم از خدمات محروم می‌شوند.

رئیس‌کرمی با تاکید بر لزوم تسهیل فرآیندهای اداری و اجرایی گفت: متأسفانه سیستم بوروکراتیک که از دانشگاه شروع می‌شود و تا بیرون دانشگاه به‌ویژه سازمان غذا و دارو ادامه دارد، بسیار پیچیده و گاه غلط است. باید با تسهیل‌گری این رویه اصلاح شود تا کارها سریع‌تر انجام شود.

رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران با تاکید بر لزوم همکاری اساتید و دانشجویان اظهار کرد: یکی از اقدامات خوب در دانشکده فناوری‌های نوین همکاری نزدیک بین اساتید و دانشجویان در حوزه فناوری است و این همکاری باید در دانشکده‌های دیگر نیز بیشتر شود. بسیاری از دانشجویان دکتری ما ایده‌های بسیار خوب دارند که می‌توانند کمک زیادی به این حوزه کنند. باید اساتید به آن‌ها کمک کنند تا این دانشجویان بتوانند افراد خلاق و کارآفرین شوند. چراکه همه دانشجویان نمی‌توانند جذب دانشگاه شوند، نیاز است که بتوانند با کارآفرینی شرکت‌های مولدی ایجاد کنند.

وی با اشاره به اهمیت آموزش دانشگاهی به‌ویژه در حوزه هوش مصنوعی ادامه داد: هوش مصنوعی امروز کاربردهای گسترده‌ای پیدا کرده و ما در حوزه درمان، رادیولوژی، آزمایشگاه، خدمات پرستاری و پزشکی می‌توانیم از این ابزارها بهره‌مند شویم.

وی خاطر نشان کرد: کارهایی که اکنون مورد نیاز جامعه ما هستند باید در اولویت قرار گیرند، چه در حوزه جوانی جمعیت و چه در حوزه‌های دیگر. امیدواریم در درجه اول بتوانیم نیازهای خودمان را تامین کنیم و محصولات تولیدکنندگان داخلی فراهم شود و پس از آن امکان صادرات به کشورهای منطقه فراهم شود. دانشگاه نیز تلاش می‌کند در حد توان خود کمک و تسهیل کند تا کارها بهتر از قبل پیش برود.

به گزارش آرمان آرا، بر اساس بند ن و م دفترچه انتخاب رشته کارشناسی ناپیوسته رشته های علوم پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی، جزئیات مربوط به شهریه ثابت و متغیر، هزینه خدمات آموزشی، بیمه دانشجویی و تسهیلات مالی صندوق رفاه منتشر شد.

دانشگاه آزاد اسلامی در دفترچه انتخاب رشته کارشناسی ناپیوسته رشته های علوم پزشکی سال ۱۴۰۴ اعلام کرد که دانشجویان رشته‌های پزشکی، پیراپزشکی و سایر رشته‌های مرتبط می‌توانند در هر مقطع یا رشته، به صورت همزمان و متناسب با سنوات باقی‌مانده از تمامی تسهیلات شهریه بهره‌مند شوند.

پرداخت شهریه و هزینه خدمات آموزشی

براساس اعلام دانشگاه آزاد، پذیرفته‌شدگان پس از انجام مراحل ثبت‌نام و احراز هویت در واحد دانشگاهی، موظف به پرداخت مبلغی بابت هزینه خدمات آموزشی، بیمه دانشجویی و شهریه نیمسال اول هستند.

متقاضیان می‌توانند برای اطلاع دقیق از میزان شهریه مقطع کارشناسی ناپیوسته علوم پزشکی سال ۱۴۰۴ به بخش «میز خدمت» سایت دانشگاه آزاد به نشانی www.iau.ir مراجعه کنند.

تسهیلات مالی و وام‌های دانشجویی

صندوق رفاه دانشگاه آزاد اسلامی برای حمایت از دانشجویان، تسهیلات قرض‌الحسنه کوتاه‌مدت و میان‌مدت ارائه می‌دهد. ضمن اینکه وام‌های کوتاه‌مدت بین یک تا چهار ماهه، بدون بهره بوده و باید تا پایان هر ترم تحصیلی تسویه شوند.

وام‌های میان‌مدت نیز برای دانشجویانی در نظر گرفته شده که نیازمند زمان بیشتری برای بازپرداخت هستند و از محل اعتبارات شعب صندوق رفاه و بیمه دانشجویان واحدها، طبق ضوابط اعطا می‌شود. نکته قابل توجه اینکه وام‌های کوتاه‌مدت شهریه، فاقد کارمزد هستند.

تنوع منابع تسهیلات شهریه

تمامی دانشجویان رشته‌های پزشکی، پیراپزشکی و دیگر رشته‌های مرتبط می‌توانند در هر مقطع تحصیلی، از مجموعه تسهیلات به صورت همزمان استفاده کنند. میزان بهره‌مندی دانشجو از این منابع، متناسب با سنوات باقی‌مانده تحصیل تعیین می شود.

لازم به ذکر است که تسهیلات شهریه از منابع یادشده با مبالغ و شرایط متفاوت، در مقاطع گوناگون تحصیلی در دسترس دانشجویان قرار دارد.

جزئیات کامل این ارقام در بخش مربوطه دفترچه انتخاب رشته درج شده است.براساس ضوابط جدید، دانشجویان رشته‌های پزشکی، پیراپزشکی و سایر رشته‌های مرتبط می‌توانند در هر مقطع یا رشته، از تمامی تسهیلات صندوق رفاه به صورت همزمان و متناسب با سنوات باقیمانده تحصیل خود بهره‌مند شوند.

همه دانشجویان ایرانی و غیرایرانی دانشگاه آزاد اسلامی به صورت سراسری و برای یک سال تحصیلی تحت پوشش بیمه حوادث و مسئولیت مدنی قرار می‌گیرند. این بیمه از سوی دانشگاه و در قبال آموزش‌گیرندگان ارائه می‌شود.

۰۸:۵۳ – ۳۰ شهريور ۱۴۰۴